Βρήκα πολύ παραστατικό το παράδειγμα που σκαρφίστηκε προχθές ένας εκ των πιο διαβασμένων και έξυπνων βουλευτών μας -ναι υπάρχουν και τέτοιοι- και είπα να σας το μεταφέρω. Παρομοίασε αυτό που δοκιμάζει τη χώρα με ένα τσουνάμι που ήρθε για να διαλύσει το πελατειακό κράτος και όλη τη νοσηρή νοοτροπία της δανεικής ευμάρειας που χτίστηκε μετά το 1981. Το πρώτο κύμα, μου είπε, συνέθλιψε τον πρώτο βράχο που βρήκε μπροστά του. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ που είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κράτος-τέρας και την κατασπατάληση των κοινοτικών κονδυλιών. Το δεύτερο έκοψε σχεδόν στη μέση τη Ν.Δ. η οποία, αντιγράφοντας τις μεθόδους του ΠΑΣΟΚ, ακόμη αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη. Και το τρίτο, που ήταν και το ισχυρότερο, προσέκρουσε την Κυριακή με τρομερή βία στο τελευταίο οχυρό του λαϊκισμού, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Τους βράχους δηλαδή που συγκροτήθηκαν από τα συντρίμμια του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και μέχρι πρότινος συγκέντρωναν εξοργισμένους ναυαγούς τους με το επιχείρημα ότι η θάλασσα θα μπορούσε μαγικά να ημερέψει. Τις συνέπειες αυτής της βίαιης πρόσκρουσης ζει παραζαλισμένη η χώρα και κυρίως οι οπαδοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που αδυνατούν να καταλάβουν πώς βρέθηκαν να θαλασσοδέρνονται.
Λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, γνωρίστηκα με ένα νέο 24 ετών που δουλεύει σερβιτόρος στη Νέα Ερυθραία. Η ώρα ήταν περασμένη και καθώς στην παρέα μιλούσαμε για τις εξελίξεις, πλησίασε διερευνητικά στο τραπέζι. Τον ρώτησα τι θα ψηφίσει. «Ναι», μου είπε, «αλλά είμαι ο μόνος στην παρέα μου». Πιάσαμε την κουβέντα και μέσα σε δέκα λεπτά μάς διηγήθηκε την ίδια τη ζωή του. Εχασε τον πατέρα του στα 15 του χρόνια κι άρχισε από τότε να δουλεύει για να ζήσει και τη μητέρα του. Με δύο δουλειές πρωί βράδυ, όχι μόνο κατόρθωσε να τελειώσει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, αλλά τώρα συγκεντρώνει χρήματα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Παγώσαμε όταν αυθόρμητα μας είπε ότι έχει ζήσει για ενάμιση χρόνο χωρίς ρεύμα γιατί «δεν μας έφταναν».
«Και γιατί θα ψηφίσεις “ναι” αφού εδώ θα ’ναι δύσκολο να βρεις δουλειά στο αντικείμενό σου;», τον ρωτήσαμε. «Γιατί από τις σπουδές μου ξέρω ότι αργά ή γρήγορα η οικονομία θα κάνει κύκλο, θα ανακάμψει και θα υπάρξουν ξανά ευκαιρίες. Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω στους φίλους μου. Οτι θα είναι έγκλημα να πάμε στη δραχμή, γιατί θα αποκοπεί η Ελλάδα από τον κόσμο και θα ματαιώσει όλα τα όνειρά μας, με πρώτο τις σπουδές στο εξωτερικό. Αλλά δεν το καταλαβαίνουν γιατί οι περισσότεροι μεγάλωσαν χωρίς να στερηθούν τίποτα και τώρα νομίζουν ότι εκδικούνται τους πάντες μη έχοντας να χάσουν τίποτα». Θα σας ξαφνιάσει και κάτι ακόμη που είπε: «Μην πιστεύετε τα ποσοστά που λένε για τη νεανική ανεργία. Οποιος νέος έχει πραγματική ανάγκη να δουλέψει, βρίσκει δουλειά και σήμερα στη χώρα μας. Εχω περάσει από πολλά εστιατόρια. Δεν υπάρχει Ελληνας στη λάντζα. Απλώς κανείς δεν καταδέχεται δουλειές που θεωρεί ότι τον υποτιμούν».
Δεν σας διηγήθηκα τυχαία τις δύο συζητήσεις. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. όχι μόνον απέκρυψαν τις ευθύνες τους, αλλά τις μετακύλισαν στους «ξένους εκβιαστές που ήθελαν να μας τιμωρήσουν». Παρουσίασαν τα Μνημόνια ως έξωθεν επιβαλλόμενα και έτσι βρήκαν έδαφος ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Τώρα όμως που το τσουνάμι χτύπησε και τις εσχατιές του λαϊκισμού, δεν θα αργήσει να φανεί ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να σωθεί η χώρα. Η κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση το οποίο αφενός θα περιορίσει τις κρατικές δαπάνες βάσει των πραγματικών δυνατοτήτων των φορολογουμένων και αφετέρου θα αξιοποιήσει χωρίς ιδεοληψίες τα τεράστια φυσικά πλεονεκτήματα του τόπου. Αλλωστε μόνο ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να αμβλύνει σταδιακά και τη νέα άδικη φοροκαταιγίδα που έρχεται.
«Οι φίλοι μου θα καταλάβουν τις συνέπειες του “όχι” μόνο αν με κρότο συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», είπε εκείνο το βράδυ σχεδόν προφητικά ο 24χρονος οικονομολόγος, ενώ ακόμη μεγαλύτερη ελπίδα γεννά η πρόβλεψη του έμπειρου βουλευτή. «Βιώνουμε ήδη το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων και πιστεύω βαθιά ότι πολύ λίγα νερά από το τελευταίο κύμα θα προχωρήσουν στο λιμάνι της Χ.Α. και του δραχμοκόμματος που κυοφορείται στο μυαλό κάποιων ψυχασθενών. Ζούμε ήδη την άμπωτη της παλίρροιας από το τσουνάμι που μας χτύπησε το 2010. Επομένως, είτε το θέλουμε είτε όχι, παλιοί και νέοι πολιτικοί θα εξαναγκασθούμε στο εξής να λέμε ωμή την αλήθεια στους πολίτες. Οχι μόνο για να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας, αλλά για να μπορούμε να κυκλοφορούμε στον δρόμο»…