Κοσμογονικές αλλαγές στο πολιτικό μας τοπίο θα συντελεσθούν μέσα στο τρέχον τρίμηνο, οι οποίες πιθανότατα θα επισφραγισθούν με τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Πυρήνας των εξελίξεων αυτών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποδείχθηκε, περίτρανα και προς μεγίστη ζημία της χώρας, ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ενιαίο κόμμα. Ωστόσο, οι εξελίξεις στο κυβερνών κόμμα θα επηρεάσουν καθοριστικά και όλα τα άλλα κόμματα, με εξαίρεση τη Ν.Δ. και το ΚΚΕ, που θα υποστούν και τις μικρότερες δονήσεις στον επερχόμενο πολιτικό σεισμό. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, αν επιμείνει στην απόφασή του να ολοκληρώσει και να εφαρμόσει ένα τρίτο Μνημόνιο, θα είναι ο αρχηγικός πόλος στη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Προσωπικά, δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να μετακινηθεί, εν τη πράξει, στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Αλλωστε, η εκκαθάριση στελεχών, που άρχισε με τον ανασχηματισμό και θα ολοκληρωθεί με τις αναπόφευκτες εκλογές, αποτελεί τη μαγιά αναπαλαίωσης του ΣΥΡΙΖΑ (ένα σχήμα αριστερότερο της ΔΗΜΑΡ), με τη συνένωση των αποχωρούντων ή αποπεμπομένων, εκτός εκείνων που ίσως προτιμήσουν το ΚΚΕ.
Η πρόβλεψη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κ. Τσίπρα, στις εξελίξεις αυτές, δεν είναι αυθαίρετη. Ο σημερινός πρωθυπουργός παρέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% και τον ανέβασε στο 36,5%. Δεν ήταν ο θαυματοποιός επαναστάτης που γιγάντωσε την Αριστερά στη χώρα μας. Ηταν, τουλάχιστον ώς τώρα, ένας αδίστακτος λαϊκιστής που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον την «αντιμνημονιακή οργή» ενός σημαντικότατου μέρους του ελληνικού λαού. Η φράση μπαίνει σε εισαγωγικά, διότι, εκτός της εκμετάλλευσής της, η οργή αυτή υποδαυλίστηκε, το ίδιο αδίστακτα από τον κ. Τσίπρα, με το επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο την απάτη ότι υπάρχει εναλλακτική λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Οσοι δεν ψηφίσατε τον ΣΥΡΙΖΑ εύλογα θα διερωτάσθε πώς και γιατί ο κ. Τσίπρας θα διατηρήσει «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις επερχόμενες εξελίξεις, και, μάλιστα, μετά τη θεαματική του κωλοτούμπα των τελευταίων ημερών. Η απάντηση είναι διπλή. Πρώτον, διότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερή, ώστε να νιώθει προδομένη ιδεολογικά, όπως π.χ. ο κ. Λαφαζάνης και η κ. Κωνσταντοπούλου. Εμπιστεύτηκε τον κ. Τσίπρα, ως ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό του περιτύλιγμα. Και δεύτερον, διότι μια σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων αυτών ενδεχομένως εξακολουθεί να τον προτιμά έναντι των άλλων πολιτικών αρχηγών. Αυτό είναι το περιεχόμενο της όποιας ισχύος τού απομένει σήμερα, και ας αφήσει ο ίδιος τις ανοησίες περί «κοινωνικής στήριξης», με αριστερό πρόσημο.
Η δημιουργία ενός κατ’ ουσίαν κεντροαριστερού κόμματος, και ταυτόχρονα ακραίως προσωποπαγούς, ασφαλώς θα επηρεάσει άμεσα το ΠΑΣΟΚ, αλλά και το Ποτάμι, που κινούνται στον ίδιο χώρο. (Αλλωστε, η μεγάλη πλειοψηφία των νεοψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι πασοκικής προέλευσης). Το έργο, λοιπόν, της αποδόμησης της αρχηγικής αίγλης και ισχύος του κ. Τσίπρα θα αναλάβουν κυρίως ο κ. Θεοδωράκης και η κ. Γεννηματά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τούτο δεν θα αποτελέσει κεντρικό στόχο και των άλλων κομμάτων, με εξαίρεση ίσως τους ΑΝΕΛ, των οποίων το πολιτικό μέλλον καθίσταται εξαιρετικά αβέβαιο. Κοντολογίς, όλα δείχνουν πως η πολιτική μας ζωή, όσο και η χώρα, αντιμετωπίζουν την γέννηση ενός νέου Ανδρέα Παπανδρέου. Βεβαίως κακέκτυπου, πιθανότατα θνησιγενούς, αλλά ασφαλώς εξαιρετικά επικίνδυνου, υπό τις σημερινές συνθήκες.