Η τέως αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη, λίγο πριν υποβάλει την παραίτησή της, μας αποκάλυψε ότι στην ψηφοφορία τα ξημερώματα της 11ης Ιουλίου στη Βουλή, όπου εμφανίστηκαν τα πρώτα ρήγματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να ψηφίσει «ναι» στην εξουσιοδότηση της κυβέρνησης να διαπραγματευθεί με τους εταίρους επειδή ήταν πεπεισμένη ότι… δεν επρόκειτο να υπάρξει συμφωνία.
Στην ίδια ψηφοφορία, ο τέως υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης επέλεξε να απουσιάσει, παρότι δήλωσε ότι «στηρίζει απόλυτα τον Τσακαλώτο» και θα ψήφιζε θετικά. Προφανώς και αυτός θα πίστευε ότι δεν θα ακολουθούσε συμφωνία, γιατί στη συνέχεια καταψήφισε την πρώτη δέσμη των προαπαιτουμένων. Αίφνης, όμως, τα ξημερώματα χθες, θυμήθηκε ότι προέχει «η διατήρηση της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, η υποστήριξη του Αλέξη Τσίπρα και η στήριξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου» και υπερψήφισε τα δεύτερα προαπαιτούμενα, παρότι «η συμφωνία είναι σχεδιασμένη να αποτύχει». Οι παραδοξολογίες, οι ανακολουθίες και οι ακροβατισμοί των δύο τέως υπουργών δεν είναι παρά τα συμπτώματα της σχιζοφρενούς κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ: ένα κόμμα που, επενδύοντας στον αντιμνημονιακό λόγο, κατάφερε από το 4% να κερδίσει την εξουσία και επιλέγει τώρα να υπογράψει και να εφαρμόσει (;) ένα νέο Μνημόνιο με επαχθείς όρους. Οι διαφωνούντες… διαφωνούν αλλά υποτίθεται ότι στηρίζουν την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση, καθώς δεν επιθυμούν –ή δεν τολμούν– να προκαλέσουν την πτώση της.
Ωστόσο, ανάλογα σχιζοφρενικά συμπτώματα παρουσιάζει και η… συμπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος υποστήριξε με βαριά καρδιά το νομοσχέδιο που εισηγήθηκε στη Βουλή, παρουσιάζοντας περίπου ως καταναγκασμό τη μεταρρύθμιση της Πολιτικής Δικονομίας, την αλλαγή δηλαδή ενός πλαισίου δυσλειτουργικού και αναχρονιστικού, που η Πολιτεία θα έπρεπε να έχει κάνει πράξη εδώ και χρόνια. Και επειδή δεν το έκανε, τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Ιδια τακτική ακολουθεί και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος αρνήθηκε μεγαλοπρεπώς στη Βουλή την «ιδιοκτησία» του προγράμματος, παρουσιάζοντας ουσιαστικά τον εαυτό του ως πρωθυπουργό περιορισμένης ευθύνης.
Το παράδοξο είναι πως κανείς δεν διαφωνεί ότι η χώρα βρίσκεται στην κρισιμότερη στιγμή των τελευταίων δεκαετιών και διέρχεται μια πολυεπίπεδη κρίση. Ομως όταν αυτοί που υποτίθεται έλαβαν τη μεγάλη απόφαση να διαβούν τον Ρουβίκωνα και να κάνουν το μεγάλο άλμα απολογούνται αντί να υπερασπίζονται αυτά που ψηφίζουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να διαμορφώνουν ευνοϊκές συνθήκες για την εκκόλαψη των θεωριών συνωμοσίας περί πραξικοπημάτων και εκβιασμών και να ενισχύουν την άποψη όσων Ευρωπαίων –και δεν είναι λίγοι– πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν είναι μεταρρυθμίσιμη.