Ο χρόνος της πολιτικής έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από τον χρόνο της οικονομίας. Στην πολιτική, ο χρόνος μετράει κομματική επιρροή, σχέσεις εξουσίας και, τελικά, ψηφοφόρους. Στην οικονομία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο χρόνος μετράει υποχρεώσεις και απαιτήσεις και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χρόνος της οικονομίας σταμάτησε τις τελευταίες εβδομάδες.
Η διακοπή λειτουργίας των τραπεζών, η έλλειψη ρευστότητας, η απαγόρευση εισαγωγών και η απόλυτη καθίζηση του τζίρου πολλών επιχειρήσεων έχουν επιπτώσεις που δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί. Αν μάλιστα στην κατάσταση αυτή προσθέσουμε το σοκ της αύξησης του ΦΠΑ, δηλαδή των ανατιμήσεων, ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός για την κατανάλωση. Είναι φανερό ότι πολλές επιχειρήσεις είδαν τις εργασίες τους να μηδενίζονται και δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν υποχρεώσεις αφού είναι πλήρης και η απουσία δανεισμού. Η κατάσταση επιδεινώνεται εξαιτίας της στάσης πληρωμών που έχει κηρύξει το Δημόσιο, που αρνείται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του χωρίς καν να συμψηφίζει τις υποχρεώσεις με τις απαιτήσεις.
Τις πρώτες μέρες της τραπεζικής αργίας, πολλοί φοβήθηκαν «κούρεμα» καταθέσεων και έσπευσαν να πληρώσουν φορολογικές υποχρεώσεις προκειμένου να μειωθούν γρήγορα οι καταθέσεις τους. Ούτε όμως αυτό αλλάζει την εικόνα και η βελτίωση των φορολογικών εσόδων δεν είναι βέβαιη παρά την αύξηση του ΦΠΑ. Η λειτουργία των τραπεζών, όπως γίνεται τώρα, δηλαδή χωρίς χρήματα, δεν είναι ικανή να εξομαλύνει τη λειτουργία της αγοράς. Στα τελωνεία υπάρχουν χιλιάδες κοντέινερ που δεν μπορούν να εκτελωνιστούν εξαιτίας των κεφαλαιακών ελέγχων, ενώ χιλιάδες επιχειρήσεις που έμειναν χωρίς αντικείμενο δίνουν άδεια στο προσωπικό ώστε να περιορίσουν την αύξηση των υποχρεώσεων.
Από την άλλη πλευρά, ο πολιτικός χρόνος έχει τον δικό του ρυθμό. Οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση τον προγραμματισμό της σύγκλησης κομματικών οργάνων κι όλα υπακούουν σε κάποια προτεραιότητα που αφορά τον χρόνο διενέργειας των επόμενων εκλογών. Οι πολιτικοί αγωνιούν μόνο για τον τρόπο που θα καλύψουν ασφυκτικές πολιτικές δεσμεύσεις. Υπουργοί εισηγούνται νομοσχέδια με τα οποία δεν συμφωνούν. Βουλευτές στηρίζουν την κυβέρνηση… καταψηφίζοντας νομοσχέδια που φέρνει στη Βουλή. Η αντιπολίτευση ψηφίζει κυβερνητικά νομοσχέδια επικρίνοντας την κυβέρνηση. Τίποτα δεν είναι κανονικό.
Μόνον η πραγματική οικονομία κινείται φυσιολογικά, στην κατεύθυνση βαθιάς ύφεσης και αύξησης της ανεργίας. Είναι βέβαιον ότι πολλές επιχειρήσεις δεν θα ξεπεράσουν το σοκ της κατάρρευσης είτε επειδή σταμάτησαν οι πωλήσεις επειδή δεν μπορούν να εισαγάγουν πρώτες ύλες και προϊόντα είτε επειδή δεν τους πληρώνουν οι πελάτες είτε για όλους αυτούς τους λόγους. Ο χρόνος για αυτές τις επιχειρήσεις έφθασε και είναι ο χρόνος της απελπισίας. Δεν μπορούν να περιμένουν. Αντίθετα, ο πολιτικός χρόνος έχει περιθώρια να κινηθεί αργά, σε βασανιστικούς ρυθμούς.
Στον Μεσαίωνα κυριαρχούσε η αντίληψη ότι ο χρόνος ανήκει στον Θεό και γι’ αυτό η είσπραξη τόκου που μετράει τον χρόνο ήταν κατακριτέα δραστηριότητα. Νόμιμη αλλά όχι ηθική, κατά τη γνωστή έκφραση. Τώρα φαίνεται ότι ο χρόνος ανήκει -ή νομίζουμε ότι ανήκει- στην πολιτική. Και ο πολιτικός χρόνος πρέπει να «τρέξει» ώστε να συναντήσει τον χρόνο της οικονομίας.