Προσχωρώ, προς στιγμή, στη λογική του κ. Τσίπρα και μιμούμαι τη ρητορική του. Είναι άραγε αριστερή πρακτική, πολιτική που ευνοεί τους πιο αδύναμους πολίτες, να προκαλείς ύφεση στην οικονομία; Αυτονοήτως όχι. Τότε γιατί την προκάλεσε διά της παρατεταμένης διαπραγματεύσεως η κυβέρνηση με κορμό την αριστερά; Από κακό υπολογισμό ομολόγησε ο πρωθυπουργός, καθώς υπερτίμησε τη δύναμη του δικού μας δίκιου έναντι των απόψεων των άλλων 18 χωρών της Ευρωζώνης. Γράψτε λάθος λοιπόν. Μήπως όμως είναι αριστερό να εξαντλεί κανείς την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα, όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος στη Βουλή; Τα τριάντα δισεκατομμύρια που επιβαρύνθηκε ο λογαριασμός δεν θα τα πληρώσει αυτός ο ίδιος λαός για το καλό του οποίου έγιναν όλα; Πάλι λάθος. Και με την ανεργία τι θα κάνει η αριστερά, πώς θα λυτρώσει όσους επικαλείται, με την ύφεση να καλπάζει εφέτος και του χρόνου, καθώς επί εξάμηνο κατέστρεφε τα ψήγματα ανάκαμψης που με τόσες θυσίες είχαμε πετύχει; Είναι αριστερή πολιτική αυτή; Ξαναγράψτε λάθος.
Το αφήγημα του πρωθυπουργού για τα γοητευμένα πλήθη αλλά και για το εσωτερικό του κόμματός του είναι απλό: έκανα ό,τι μπορούσα, έφερα μια συμφωνία που ήταν μονόδρομος, δεν μ’ αρέσει αλλά θα την ολοκληρώσω. Τι δεν λέει; Το πιο κρίσιμο, ότι δηλαδή σ’ αυτή την τραγική αποτυχία τον οδήγησε η αριστερή ανάλυση της πραγματικότητας. Αρχηγός και καλοσπουδαγμένοι οικονομολόγοι ,ποτισμένοι με τις ιδεοληψίες, βυθισμένοι σε αυταπάτες, κυριευμένοι από ψευδαισθήσεις θεωριών, περιφρόνησαν επιδεικτικά δύο-τρεις στοιχειώδεις κανόνες της οικονομίας: η αβεβαιότητα σκοτώνει την αγορά, αδειάζει τις τράπεζες, απωθεί τις επενδύσεις. Θα ήταν και για μένα συγκινητικό το αφήγημα του κ. Τσίπρα εάν εκτός από τον απολογισμό περιελάμβανε και μία δημόσια δέσμευση: ότι δεν θεωρεί πια το κέρδος ντροπή, την επιχειρηματικότητα εκ προοιμίου ύποπτη, ότι ξέρει ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας περνάει από την ανάπτυξη, και για την ανάπτυξη χρειαζόμαστε χιλιάδες επενδύσεις από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Εαν δεν αντέχει να αποδεχτεί ότι από την Κίνα έως την Κούβα έτσι δουλεύει πια ο κόσμος, ας παραμερίσει ν’ αναλάβει άλλος. Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε.