Η αλήθεια είναι ότι το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο άργησε πολύ να ρυθμιστεί. Η αδειοδότηση των καναλιών παραμένει σε εκκρεμότητα 25 χρόνια τώρα. Θα ήταν λοιπόν καλοδεχούμενο το νομοθέτημα της κυβέρνησης για την προκήρυξη των συχνοτήτων, αν υπήρχαν κάποιες προϋποθέσεις.
Δυστυχώς οι ΑΝ.ΕΛ. και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν τις δημοκρατικές περγαμηνές που δημιουργούν την πεποίθηση ότι το νομοθέτημα δεν θα χρησιμοποιηθεί για μικροπολιτικούς σκοπούς και παλαιοκομματικά γινάτια, αυτά που επέδειξαν στους έξι μήνες συγκυβέρνησής των. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι κατά καιρούς ο ΣΥΡΙΖΑ «κακιώνει» με τηλεοπτικούς σταθμούς ή δημοσιογράφους που δεν του είναι αρεστοί.
Υπάρχουν και οι δηλώσεις του κ. Πάνου Καμμένου για «ανατίναξη κάποιων ενοχλητικών καναλιών», παλιότερες προτροπές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ «να προσέχουν κάποια Μέσα». Ολα αυτά δημιουργούν εύλογες υποψίες ότι σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι να βάλει επιτέλους τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, αλλά να το ελέγξει.
Αυτός ο φόβος ενισχύεται και από το γεγονός της εσωτερικής διαμάχης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ φοβόμαστε ότι η δημοσιογραφική ελευθερία θα δοθεί βορά στους εξοργισμένους με τη νεομνημονιακή στροφή της ηγεσίας τους.
Δυστυχώς τα ΜΜΕ δαιμονοποιήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ για τους λάθος λόγους. Τα κανάλια κατηγορούνται ως «μνημονιακά», αλλά η αλήθεια είναι ότι ο εγγενής λαϊκισμός τους, ειδικά της πρωινής ζώνης, τα έκανε το καλύτερο όχημα του αντιμνημονιακού λαϊκισμού με το οποίο ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Μπορεί κάποιες φορές σε κάποιες εκπομπές να επικρίθηκε δικαίως ή και αδίκως το κυβερνών κόμμα, αλλά γενικώς τα κανάλια υπήρξαν ο ΣΥΡΙΖΑ του μιντιακού συστήματος: δάκρυ και καημός, ανυπόστατες καταγγελίες και ουδεμία εμβάθυνση στις πολυπλοκότητες της οικονομικής πραγματικότητας. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι το μισό υπουργικό συμβούλιο είχε και έχει μόνιμο στασίδι στις εκπομπές του πόνου και των κραυγών. Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ήταν ο καλύτερος σύμμαχος των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛ. και όχι εχθρός τους.
Οταν όμως μια κυβέρνηση νομοθετεί για έναν τόσο ευαίσθητο τομέα, έχοντας σκοπό να ικανοποιήσει τους αγριεμένους του κόμματος, το πιθανότερο είναι να το πληρώσει η Δημοκρατία. Ναι, σύμφωνοι: είναι άρρωστο το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, αλλά η θεραπεία του δεν γίνεται δίνοντας καταπραϋντικά στους έξαλλους της συγκυβέρνησης, μόνο και μόνο για να δείξει η ηγεσία ότι παραμένει «Αριστερή». Απαιτείται καλύτερος σχεδιασμός και μεγαλύτερη δημοκρατική ευαισθησία.
Δεν ξέρουμε αν η έλλειψη αριθμού αδειών που θα προκηρύξει ο κ. Χρήστος Σπίρτζης οφείλεται στην εγγενή προχειρότητα της κυβέρνησης ή υποκρύπτει πρόθεση ρουσφετολογικού ακορντεόν. Είναι περίεργο όμως το γεγονός ότι αυτή η απόφαση θα είναι προνόμιο του υπουργού, με γνωμοδότηση μόνο του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου. Αυτά τα υπουργικά προνόμια είναι θερμοκήπια διαφθοράς. Ή έστω υπονοιών για διαφθορά. Οποιονδήποτε αριθμό κι αν προκρίνει ο κ. Σπίρτζης θα είναι έκθετος, έστω σε κακόπιστους, ότι «θέλει να βολέψει κάποιους». Αλλά ακόμη και αν άπαντες συνομολογήσουν ότι ο κ. Σπίρτζης είναι τίμιος, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο ομόλογός του το 2025 (τότε θα επαναπροκηρυχθούν οι άδειες) θα είναι εξίσου ηθικά ακέραιος;
Σε ένα τέτοιο κεφαλαιώδους σημασίας νομοθέτημα, η κυβέρνηση όφειλε να προστατεύσει τον εαυτό της και τη διαδικασία. Επρεπε να αναθέσει τη σύνταξη του νόμου σε κορυφαίους νομικούς -έχει πολλούς έγκριτους η χώρα- και να εντάξει πιο ενεργά το ΕΣΡ. Επρεπε να ξεκινήσει με μια ευρύτατη διακομματική συνεννόηση και να εμπλέξει μαζικούς φορείς. Αντ’ αυτών, ο κ. Σπίρτζης πέταξε ένα νομοθέτημα στον αέρα που ακόμη και τέλειο να ήταν δεν μπορεί να αποφύγει την καχυποψία όλων. Αδίκως;