Τον καιρό των πολέμων που διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία είχε γραφτεί ότι εταιρείες εμπορευόμενες προχωρημένη ψυχαγωγία σε πελάτες που αναζητούν κάτι το έκτακτο και το ριψοκίνδυνο για να διασκεδάσουν την ανία τους οργάνωναν για τους πιο απαιτητικούς εκδρομές στα πολεμικά μέτωπα. Κάτι σαν σαφάρι, αλλά με δίποδα θηράματα. Στο πεδίο της μάχης, ντυμένοι με στολή παραλλαγής και αρματωμένοι, μπορούσαν να συμμετάσχουν στις συρράξεις. Και μάλιστα με δικαίωμα χρήσης όπλου.
Δεν ήταν εθελοντές στο πλευρό της μιας ή της άλλης από τις αντιπαρατιθέμενες παρατάξεις. Δρούσαν σαν εθελοντές του ίδιου του Πολέμου. Αλλά και σαν λάτρεις μιας θεάς που οι πιστοί της αυξάνονται καθημερινά παγκοσμίως, χάρη και στη συστηματική τηλεοπτική και κινηματογραφική προπόνηση: της Αδρεναλίνης. Ας σκεφτούμε τη δημοτικότητα των εξτρίμ σπορ. Ή την ηδονή με την οποία τα κανάλια δείχνουν και ξαναδείχνουν στιγμιότυπα θανάτου (πραγματικού θανάτου πραγματικών ανθρώπων), π.χ. σε κάποια πίστα όπου ανταγωνίζονται οδηγοί τροχοφόρων. Πόσο αφελείς λοιπόν οι αρχαίοι με το ταμπού τους, τεκμήριο πολιτισμικής ανωριμότητας, να μην παρασταίνουν ποτέ τον θάνατο επί σκηνής και μόνο να τον ανακοινώνουν.
Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε εκείνον τον ζωολόγο που θα έμπαινε οικειοθελώς στο στόμα ενός θεόρατου ανακόντα για να διερευνήσει το εσωτερικό του, ενόσω εμείς, στην ασφάλειά μας, θα βλέπαμε λάιβ την κατάποσή του, ενδεχομένως και τον θάνατό του, και θα νιώθαμε το αίμα μας να επιταχύνει την κυκλοφορία του. Ευτυχώς ο φιλόδοξος ερευνητής μας το ξανασκέφτηκε. Κι έτσι δεν βρήκε συντροφιά ο ακόρεστα περίεργος και φιλομαθής Πλίνιος ο πρεσβύτερος, που θρυλείται ότι πέθανε επειδή, θέλοντας να μελετήσει από κοντά τον Βεζούβιο, εισέπνευσε δηλητηριώδη ηφαιστειακά αέρια.
Προς τιμήν της θεάς Αδρεναλίνης λοιπόν, άλλοι έμποροι αγωνίας και ρίσκου οργανώνουν «σαφάρι προσφυγιάς» για όσους έχουν τα κότσια, ή μάλλον θέλουν να δείχνουν πως έχουν τα κότσια. Πρόκειται για πετυχημένο ριάλιτι σόου που το οργανώνει και το προβάλλει η δημόσια τηλεόραση της Αυστραλίας. Ποιο το θέμα του; Κάποιοι από τους πολλούς που η ρουτίνα μπορεί και να τους ρίξει στο ποτό, τα ψυχοτρόπα ή την κατάθλιψη, για να δώσουν νέο ενδιαφέρον στον άχαρο φαίνεται βίο τους μεταφέρονται (με τις κάμερες πάντοτε καθοδηγητικά και προστατευτικά παρούσες) σε καταυλισμούς στη Συρία, στο Ιράκ και τη Μιανμάρ (το 2013 το πρότζεκτ περιελάμβανε τη Σομαλία, το Αφγανιστάν και την Ινδονησία).
Πηγαίνουν εκεί όχι για προσφέρουν κάποια βοήθεια σε βαριά ζορισμένους ανθρώπους αλλά για να ζήσουν λέει «από κοντά τις εμπειρίες των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων». Να αποκτήσουν ηρωικές αναμνήσεις που θα τις μετατρέψουν σε ναρκισσιστικές αφηγήσεις. Για «να νιώσουν άνθρωποι» δηλαδή ποζάρουν μαϊμουδίζοντας κυνικότατα τα βάσανα των πραγματικών προσφύγων. Γαϊδουριά; Μα τι μας φταίει το αγαθό τετράποδο…