Υστερα από περιπλάνηση πέντε ετών και πλέον, φαίνεται ότι φθάνουμε σταδιακώς στο τέλος των πάσης φύσεως ψευδαισθήσεων. Δεν πρόκειται απλώς για την κρατούσα αντίληψη ότι στη διάρκεια της εξαμήνου ασκήσεως της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε η ψευδαίσθηση ότι μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» μπορούσε να αυτενεργήσει κινούμενη εκτός του ασφυκτικού πλαισίου των Μνημονίων.
Επί της ουσίας, η Αριστερά ως «φορέας αλλαγής» που συντελείται χάρη στη «δύναμη των μαζών» υπήρξε πάντα μύθος. Ανερχόμενες ομάδες, που είχαν δημιουργηθεί λόγω κοπώσεως και δυσλειτουργιών του εκάστοτε «παλαιού καθεστώτος», καταλαμβάνουν την εξουσία με τρόπο κινηματικό ενίοτε.
Ολες οι μεγάλες πολιτειακές αλλαγές στην Ελλάδα, από τη στάση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 έως τη Μεταπολίτευση, έγιναν από «αστικές δυνάμεις» της χώρας, ενώ οι πλέον ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές -η οκτάωρη απασχόληση και η κοινωνική ασφάλιση- θεσπίσθηκαν από τον «ακροδεξιό» Ιωάννη Μεταξά.
Η αδήριτη αυτή ανάγκη μεταλλάσσει σταδιακώς τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα «συστημικό», με τρόπο οδυνηρό, αφού εκ των πραγμάτων οδηγείται σε διάσπαση. Το πλέον παράδοξο όμως είναι ότι, πέρα από τη συμφωνία που σπεύδει να συνομολογήσει εντός του Αυγούστου, η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, ακούσα προφανώς, πραγματοποίησε ένα τεράστιο άλμα εναρμονισμού των συναλλαγών προς τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα.
Ειδικότερα, με την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων, η χρήση του πλαστικού χρήματος διευρύνθηκε και μέσα σε έναν μήνα εκδόθηκαν περισσότερες από ένα εκατομμύριο κάρτες, ενώ υπερδιπλασιάστηκαν οι συναλλαγές που πραγματοποιούνται με αυτόν τον τρόπο.
Παράλληλα, με τον περιορισμό των ημερήσιων αναλήψεων χρημάτων από τις τράπεζες, θα δαπανηθούν σταδιακώς τα αποσυρθέντα κεφάλαια από ιδιώτες και τελικώς ο όγκος των κυκλοφορούντων χαρτονομισμάτων θα περιορισθεί στο «υγιές» ποσοστό του οκτώ τοις εκατό του ΑΕΠ – γύρω στα δεκατρία δισ., κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο, που εκτιμάται ότι ισχύει σήμερα.
Χιλιάδες επιχειρήσεις πλήττονται ήδη, αλλά η επιχειρηματική δραστηριότητα που είχε αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια αντιστοιχούσε σε μια στρεβλή αντίληψη οικονομίας δανείων, μη παραγωγικής, και εκτεταμένης φοροδιαφυγής, που φυσικά δεν ήταν δυνατόν να διαρκέσει.
Κατά συνέπεια, «εκσυγχρονιζόμεθα», και ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί «συστημικά». Αλλά μη υπάρχοντος εγχωρίου διαδόχου δυναμικού συστήματος, η Ελλάς κινείται απλώς βάσει του προγράμματος του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ακούσα πάντοτε, διαμαρτυρόμενη και επαναστατούσα – ρητορικώς, εξυπακούεται.
Η αυταπάτη της τελευταίας πενταετίας συνίστατο στο ότι η κάθε μία κοινωνική ομάδα ήταν υπέρ του «εκσυγχρονισμού» όλων των άλλων εκτός εκείνης στην οποία ανήκε η ίδια. Αλλά η παραμονή στο ευρώ προϋποθέτει σάρωση ολική και η διαδικασία αυτή αρχίζει να ολοκληρώνεται σταδιακώς από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Διόλου παράδοξο ότι ο ευρωσκεπτικισμός, που δεν υπήρχε στην Ελλάδα, θα αρχίσει να αυξάνεται, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλη την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, «εναρμονιζόμεθα» και ως προς αυτό.