Προς εκλογές εκ νέου

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενώπιον εκλογικού διλήμματος, εκ νέου, περίπου έξι μήνες αφ’ ότου έκλεισαν οι κάλπες. Είναι στον χαρακτήρα της φυλής –και ακριβέστερα των ηγετών της– η διαρκής κινητικότης επί ματαίω τις περισσότερες φορές· είναι μία απόπειρα φυγής από την πραγματικότητα, η οποία απαιτεί προσπάθεια και μεθοδικότητα για την εφαρμογή ενός προγράμματος –του νέου Μνημονίου– που οι πάντες κρίνουν απαραίτητο και όλοι το υπονομεύουν, καθένας με τον τρόπο του. Οι εκλογές του Ιανουαρίου ανέδειξαν δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις –τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία– που έχουν τη στήριξη του εξήντα τοις εκατό των πολιτών της χώρας, αλλά κανένα από τα δύο κόμματα δεν είναι πιθανόν ότι μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτη πλειοψηφία. Διαφορετικές οι αντιλήψεις των δύο παρατάξεων, αλλά πορεύονται εκούσες άκουσες στην ίδια λεωφόρο – αυτήν που επιβάλλουν οι δανειστές της χώρας. Αυτό σημαίνει πως στην κινούμενη άμμο επάνω στην οποία επιχειρεί να ισορροπήσει η πολιτική τάξη της χώρας, η όποια σταθερότητα εξασφαλίζεται από τη συνεργασία της Κεντροδεξιάς και της Αριστεράς στο πλαίσιο της παρούσης Βουλής ή εκείνης που θα προκύψει από μία νέα εκλογική αντιπαράθεση. Με άλλα λόγια, η πραγματικότητα οδηγεί στην άμβλυνση των ιδεολογικών – πολιτικών διαφορών των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, για ένα ικανό διάστημα, έως ότου σταθεροποιηθεί αρκούντως η οικονομική κατάσταση, ασχέτως εάν αυτό μοιάζει ανέφικτο. Διότι για να μην εθελοτυφλούμε, στο παρελθόν, διαδοχικές κυβερνήσεις δημιουργούσαν κλίμα αισιοδοξίας κάθε φορά που εισάγονταν ή αναθεωρούνταν οι μνημονιακές συμβάσεις απλώς και μόνον για να διαψευσθούν οι προσδοκίες στη συνέχεια. Υπάρχουν αντιρρήσεις –βάσιμες ασφαλώς από μιαν άποψη– για την επιβολή μιας τεχνητής «ομοιομορφίας» στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα της χώρας. Επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο επί της κυβερνήσεως συνασπισμού του κ. Αντώνη Σαμαρά και οδήγησε στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και στην εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πέραν τούτου, θα αποτελούσε και δημόσια ομολογία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και ότι η Ν.Δ. δεν θα συμπεριφέρεται ως παράταξη της παραδοσιακής Δεξιάς, όπως συμβαίνει στην πράξη εδώ και μερικά χρόνια. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας επιλογής, υποστηρίζουν ορισμένοι, θα ήταν η σημαντική αύξηση της δυνάμεως της Χρυσής Αυγής και εν μέρει των ακραίων κομμάτων της Αριστεράς.

Αλλά με το ισχύον εκλογικό σύστημα, μία συνεργασία της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε προοπτική αρκετών ετών, εάν φυσικά το πρόγραμμα εφαρμοζόμενο απέδιδε τα αναμενόμενα, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλει όχι απλώς τμήμα σημαντικό της κοινής γνώμης, αλλά και η ηγεσία των συστημικών κομμάτων. Η ασφαλέστερη επιλογή, βεβαίως, είναι να λειτουργήσει το όλο σύστημα με εναλλασσόμενες πλειοψηφίες, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα. Ας μην αυταπατώμεθα, ωστόσο, διότι μάλλον οδηγούμεθα σε εκλογές εκ νέου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή