It’ s only rock’n’roll
Η ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΗ ΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ
ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΓΥΝΑΙΚΑ, τεύχος 63, Αύγουστος
2013
Φωτογραφία: Σπύρος Στάβερης
«Το πάρτι τελείωσε». Το είπε αυτό με τον πιο κατηγορηματικό
τρόπο. Ναι, εκείνο το πάρτι –που προφανώς εννοούσε ο φίλος μου–
πάει, τελείωσε. Ωστόσο σ’ εκείνο το πάρτι –που σήμερα περιγράφεται
από κάποιον κύριο με τη φράση «μαζί τα φάγαμε και όλοι φταίμε»– δεν
ήμασταν όλοι καλεσμένοι. Και καλά έκανε που τελείωσε.
Το άλλο πάρτι όμως, το δικό μας, συνεχίζεται. Κάθε Παρασκευή
βράδυ ο κόσμος ξαμολιέται. Ο DJ παίζει ακόμη tech house σαν να
είναι γεννημένος γι’ αυτόν τον χαβά. Πάρα πολλοί διασκεδάζουν. Οι
δε διαφορές μικρές. Τα κλαμπ είναι τώρα πιο μικρά, η κίνηση
ξεκινάει από την μπάρα, οι σκληρές πόρτες δεν υπάρχουν πια.
Πού είχαμε μείνει; Πού έχω μείνει εγώ; Α, στο Αμφιθέατρο της
Γλυφάδας. Αν θες τη γνώμη μου, ήταν το ωραιότερο κλαμπ που
φτιάχτηκε στην πόλη – έκανε την Ποσειδώνος να δείχνει Μαϊάμι.
Βέβαια ο δρόμος για όλη εκείνη την κλαμπ φάση –η οποία έπιασε γερά
στα μέρη μας– άνοιξε από το Faz στην πλατεία Μαβίλη. Εκεί η νύχτα
συναντούσε το πρωί κι ύστερα ο Φράνκι Νακλς έτρεχε να προλάβει το
αεροπλάνο. Στις πτήσεις ειδικευόταν ωστόσο το Αεροδρόμιο – πίσω από
τις πίστες του αξέχαστου Ανατολικού Αεροδρομίου Ελληνικού. Εκεί
είχα χορέψει με τους Βeautiful South μετά τη συναυλία τους στην
Αθήνα και είχα νιώσει ότι είχε χαθεί ο βορράς, η ανατολή και η
δύση, για να μείνει ο Υπέροχος Νότος μόνος στην πίστα.
Τι μέρη να πρωτοθυμηθώ… Αλσος, Ατομο, Εργοστάσιο. Ηταν
δύσκολο το νυχτοκάματο του clubber. Κι ύστερα ήρθαν τα εκτός έδρας –
άντε να τρέχεις στα Οινόφυτα! Τα πάρτι των Magna στον Κηφισό τα
μέτραγες πάντως στα downtown events. Στο δε Venue της Βάρκιζας
έκλεινε συχνά ο δρόμος από τα αυτοκίνητα. Το αποκορύφωμα του
πανικού σημειώθηκε όμως το βράδυ που έπαιξε ο σούπερ Ολλανδός DJ
Τιέστο. Τότε είχαμε μετακινήσεις πληθυσμών, κανονικό προσκύνημα.
Με Ερνάν Κατανέο και Φρανσουά Κ. βλέπαμε τον ήλιο να
ανατέλλει, μερικούς να κάνουν βουτιές στη θάλασσα, άλλους να
σηκώνουν ολόκληρο τον φούρνο του Γεωργιάδη για πρωινό. Και τα beats
χτυπούσαν εξίσου δυνατά στο Cavo της Μυκόνου, στη Μέκκα του
καλοκαιρινού clubbing, στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλους τους
clubbers της υφηλίου, στο μέρος όπου ο Ντέιβιντ Μοράλες γιόρταζε –κ
αι γιορτάζει– τα γενέθλιά του κάθε Αύγουστο. Τα πηγαίναμε τόσο
καλά, ώστε είχαμε κάνει εντύπωση και στους ξένους. Το ευρωπαϊκό MTV
παρακολουθούσε τα εδώ τεκταινόμενα επιτόπου. Τα περιοδικά Face και
ID συνέλεγαν στιγμιότυπα από το clubbing in Greece.
Κάποια στιγμή έγινε κι εκείνο το θηρίο, το Just Dance στις
Αλυκές της Αναβύσσου. Εκείνο το φεστιβάλ με τις πέντε σκηνές και
τους 70 DJs, που είχε σχετικά μικρή ανταπόκριση αλλά σκόρπισε
αισιοδοξία χάρη στη χίπικη αύρα του (ήταν 2002, ήταν και Ιούλιος).
Οταν πια άρχισαν και τα τρία μεγάλα dance stages (U-matic, Venue,
+Soda) να ενώνουν δυνάμεις και να οργανώνουν τριήμερα, το
πιστέψαμε. «Θα γίνουμε Ιμπιθα», είπαμε. Δε γίναμε όμως…
Τι έφταιξε; Το ηχοσύστημα; Το σύστημα; Η μουσική κουλτούρα
μας; Εκείνο το άλλο πάρτι, του ευτραφούς κυρίου; Ισως να έφταιξαν
όλα μαζί. Οι μουσικές όμως συνεχίζονται εκεί έξω και ο DJ
εξακολουθεί να κάνει παιχνίδι. Δηλαδή το δικό μας πάρτι συνεχίζεται
και κανείς δεν μπορεί να μας κλέψει τις νύχτες μας. Βεβαίως ας
έχουμε τον νου μας…