Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της παραιτηθείσας κυβέρνησης ήταν η απόλυτη αναξιοπιστία της, η οποία επανέφερε και τη χώρα μας, διεθνώς, σε κατάσταση πλήρους ανυποληψίας. Αυτή η διαπίστωση του «άλλα λένε και άλλα κάνουν» είναι η βασική αιτία των επαχθέστερων όρων του τρίτου μνημονίου και του αυστηρότερου ελέγχου των εταίρων, προκείμενου να εκταμιεύουν, με το σταγονόμετρο, τις δόσεις του νέου δανείου.
Το οποίο, για να μην ξεχνάμε, εμείς εκλιπαρήσαμε. Ενώ, λοιπόν, η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ, βγαίνει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, και δηλώνει: «Η υπογραφή της συμφωνίας ήταν ελιγμός». (Κατά το λεξικό, περιστροφική κίνηση και πλάγια –δηλαδή όχι ευθεία– ενέργεια.) Πραγματικά δυσκολεύομαι να φανταστώ, λόγω και σωματότυπου, τον κ. Φίλη να κάνει σβέλτους ελιγμούς. Εκείνο, όμως, που θεωρώ αδύνατον είναι οι εταίροι μας (ή «κουτόφραγκοι») να εξακολουθήσουν να εξαπατώνται από «επιτήδειους» ελιγμούς και να λοξοδρομούν απ’ όσα μας έχουν επιβάλει.
Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Η χώρα βρίσκεται κάτω από ένα ευρωπαϊκό μικροσκόπιο. Το «παράλληλο πρόγραμμα» του τσιπροσύριζα, όπως αυτό «επεξηγήθηκε» με τη χοντροκομμένη δήλωση Φίλη, έχει πολλές και δεινές συνέπειες.
Οι ανελαστικοί όροι του τρίτου μνημονίου θα καταστούν περισσότερο δυναστικοί και δυσβάστακτοι. Η αυξημένη επιτήρηση θα εξαφανίσει και τα τελευταία ίχνη της εθνικής κυριαρχίας. Τούτο θα επαυξήσει την επιρροή της Χρυσής Αυγής και της «νεοαριστεράς» του κ. Λαφαζάνη. Οι νέοι σαλτιμπαγκισμοί, που προαναγγέλλει ο κ. Τσίπρας, ενισχύουν την επιχειρηματολογία των «σκληρών» της Ευρώπης που είχαν ταχθεί υπέρ της αποπομπής μας από το ευρώ. Συνεπώς, το ενδεχόμενο του Grexit, όχι μόνον δεν έχει εκλείψει, αλλά εξακολουθεί να καραδοκεί, ως «λύση», στο ελληνικό πρόβλημα. Τούτο επιτείνεται και με την προεκλογική διακήρυξη του κ. Τσίπρα ότι δεν θα συνεργασθεί με κανένα άλλο κόμμα, εκτός του θνήσκοντος, πολιτικά, σχήματος των ΑΝΕΛ. Με άλλους λόγους, ο κάποιος εφησυχασμός των Ευρωπαίων, από το γεγονός ότι το τρίτο μνημόνιο υπερψηφίσθηκε με ποσοστό που υπερέβη τα δύο τρίτα της ελληνικής Βουλής, τείνει να καταστεί προσωρινός και ανατρέψιμος. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι αυτός ο (ενδεχομένως στιγμιαίος) εφησυχασμός ήταν και παραμένει απόλυτα ταυτισμένος με την αναγκαία για τη χώρα μας ανάκτηση κάποιου ψήγματος –έστω– διεθνούς αξιοπιστίας και κύρους.
Το ερώτημα, όμως, φίλες και φίλοι, είναι κατά πόσον όλα τα παραπάνω προβληματίζουν και επηρεάζουν το ποσοστό 36,34% που έλαβε στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ. Πόσοι από τα 2.245.978 των συνελλήνων, που εμπιστεύθηκαν τον κ. Τσίπρα, διαπιστώνουν, όπως όλοι οι άλλοι στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, την αναξιοπιστία του ή –αν προτιμάτε– την αδυναμία του να τηρήσει τα όσα υποσχέθηκε και δεσμεύθηκε. Πόσοι εξ αυτών νιώθουν πως εξαπατήθηκαν. Πόσοι καταλογίζουν την αποτυχία του στην έλλειψη ηγετικών προσόντων (στα οποία προέχουν η πολιτική ενόραση, η πρόβλεψη, ο διαχωρισμός του εφικτού από το επιθυμητό και η επιλογή αξίων συνεργατών). Πόσοι, τέλος, εξ αυτών πιστεύουν πως ο κ. Τσίπρας είναι θύμα μιας πανευρωπαϊκής –για να μην πω παγκόσμιας– συνωμοσίας για να μην επιβιώσει το «πρώτη φορά Αριστερά». Θα ’λεγα πως όσοι τυχόν εξακολουθούν να έχουν αυτήν τη γνώμη είναι άξιοι της μοίρας τους. Δεν το λέω, γιατί μια τέτοια «γνώμη» αφορά τη μοίρα και την τύχη όλων μας…