Υπήρξε η Ενωμένη Ευρώπη το ελιξίριο της επί γης ευημερίας και ευτυχίας των Ελλήνων για τρεις δεκαετίες. Επρόκειτο περί φαντασιώσεως της εγχωρίου καθεστηκυίας τάξεως και φυσικά των πολιτών αυτής της χώρας. Αυτά έως πριν από μία πενταετία. Η ελληνική αποτυχία συνήθως αποδίδεται σε μία παθογένεια εγγενή, στην οικτρή διαχείριση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας πρωτίστως από το ΠΑΣΟΚ, περιλαμβανομένων και των «εκσυγχρονιστικών» κυβερνήσεων του κ. Κώστα Σημίτη. Ορθώς από μία άποψη.
Είναι αληθές επίσης ότι η παρουσία του ελληνικού πολιτικού συστήματος στην Ενωμένη Ευρώπη ελάχιστα διέφερε από την περιήγηση ιθαγενών φυλάρχων στις αίθουσες του Μπάκιγχαμ στα χρόνια της ακμής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πτωχοπρόδρομοι, έδωσαν κάποιες μάχες προασπιζόμενοι κάποια εφήμερα συμφέροντα, αλλά η συμμετοχή τους στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ήταν κυριολεκτικώς ανύπαρκτη. Υπήρξαν κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, φυσικά.
Τούτων λεχθέντων όμως ας μην καλλιεργούμε πλάνες για την ποιότητα και την επάρκεια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με την οικτρή παράγκα, από την οποία η ελληνική καθεστηκυία τάξη ατενίζει το Σεράι των Βρυξελλών. Ουδέποτε στην ιστορία υπήρξε σύστημα που αντιμετωπίσθηκε με τέτοια επιείκεια, όσο το «ευρωπαϊκό». Μόνιμη επωδός των πάσης φύσεως υστερήσεων ήταν ότι η πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι εξαιρετικά βραδεία.
Με αυτά και με αυτά όμως φθάσαμε στις στρεβλώσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας του Βερολίνου, που έπληξε κυρίως τις χώρες του Νότου και απειλεί άμεσα τη Γαλλία. Φθάσαμε και στην έκρηξη του «μεταναστευτικού», επειδή κάποιοι εκ των ηγετών της Δύσεως, όπου οργανικά ανήκει και η Ελλάς, θέλησαν να ανατρέψουν τους δικτάτορες, για να επιβάλουν «αστική δημοκρατία».
Εδώ και χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ ριζοσπαστών μουσουλμάνων και της Δύσεως εν γένει. Εχουμε, αν και κακώς, εξοικειωθεί με την ιδέα αυτή. Το ενδιαφέρον είναι ότι πριν από μία εβδομάδα ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας, κ. Εμανουέλ Μακρόν, σε ομιλία του στο Βερολίνο, αναφέρθηκε στην ανάγκη τερματισμού του ευρωπαϊκού «θρησκευτικού πολέμου» -γύρω από το χρέος- μεταξύ του Καλβινιστικού Βορρά και του Καθολικού Νότου.
Αιώνες μετά τον τριακονταετή πόλεμο και τη Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648, που εισήγαγε την αρχή της συνυπάρξεως των «κυριάρχων κρατών», ο κ. Μακρόν κάνοντας χρήση θεολογικών όρων τόνισε ότι οι διαφορές αντιλήψεων περί οικονομίας αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για μία πραγματική ένωση της Ευρώπης.
Η απώλεια κυριαρχίας στον τομέα της οικονομίας στις χώρες της Ευρωζώνης και η μαζική μετανάστευση μουσουλμάνων τροφοδοτούν τη διόγκωση της άκρας Δεξιάς, γύρω από την οποία συσπειρώνονται παραδοσιακοί συντηρητικοί, που συγκροτούσαν πάντα τον σκληρό πυρήνα των κυριάρχων εθνικών κρατών.
Εναν αιώνα από την επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία, το ευρωπαϊκό κατεστημένο επεξεργάσθηκε πολιτικές για την αντιμετώπιση της διεθνιστικής Αριστεράς και τελικώς κατάφερε να εντάξει και τον εξορθολογισθέντα ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωπαϊκό σύστημα. Δεν συμβαίνει το ίδιο με εκείνο το τμήμα της ευρωπαϊκής Δεξιάς, που εξακολουθεί να υπερασπίζεται τις αρχές της «Βεστφαλικής Κυριαρχίας». Αυτά όχι ασφαλώς προπαγανδίζοντας την έξοδο της Ελλάδος από την Ε.Ε. ή το ευρώ, αλλά προς εξοικείωση με το ευρωπαϊκό μας περιβάλλον.
