Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα των δύο προηγουμένων προσπαθειών του Λαού να αποδείξει πόσο σοφός είναι, πολύ δύσκολα θα καταφέρει να τοποθετήσει στη θέση του πρωθυπουργού τον καταλληλότερο.
Ο Λαός λάθεψε τον Ιανουάριο. Πίστεψε τα προφανή ψέματα της δήθεν αριστεράς, τη μικρονοϊκή προπαγάνδα των «καμμένων», τις αρλούμπες των εμπλεκομένων σε εγκλήματα ακροδεξιών και έριξε την ψήφο του σε επικίνδυνη κατεύθυνση.
Ο Λαός λάθεψε τον Ιούλιο. Του ζητήθηκε να διαλέξει μεταξύ ενός λογικού συμβιβασμού και του δήθεν αδιάλλακτου τσαμπουκά, και έστριψε κατά κρημνόν. Αν έχουμε, μέχρι στιγμής, αποφύγει τη σύνθλιψη στις μυλόπετρες της Ιστορίας, είναι γιατί το φρόντισαν τα πολύ πολιτισμένα κράτη.
Είναι, επομένως, πιθανόν ο Λαός να λαθέψει ξανά. Ποιο, όμως, θα είναι το λάθος του αυτήν τη φορά; Οπως είναι το εκλογικό σύστημα, το δίλημμα είναι μεταξύ Τσίπρα, που προηγείται στις προτιμήσεις των πολιτών, και Βαγγέλη, που ακολουθεί σε πολύ μικρή απόσταση. Αν οι εκλογές γίνονταν χωρίς υπηρεσιακή, αλλά με κυβέρνηση Αλέξη να προσπαθεί να κυβερνήσει, η πλάστιγγα θα έγερνε προς τον Μεϊμαράκη.
Το πόσο ελκυστικός έγινε, τις τελευταίες μέρες, ο από μηχανής αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται από το πόσο «σοβαρότερος» προσπαθεί να φανεί ο αρχηγός των πάντοτε ολίγιστων Χρυσαυγιτών. Κάνουν τον «ψόφιο κοριό» την ώρα της μεγαλύτερης έξαρσης του μεταναστευτικού, ενώ ο Μιχαλολιάκος ισχυρίστηκε το απίθανο: «Για την Ελλάδα υπάρχει μόνο ευρώ και με σκληρούς όρους».
Αν λοιπόν η επιρροή της τρίτης εκλογικής δύναμης (άλλο ένα σπουδαίο «λάθος» του λαϊκού αυθορμητισμού) συνεχίσει να μειώνεται στις επόμενες μέρες, τότε η περίπτωση να δούμε τον κ. Μεϊμαράκη να μαζεύει το μπόνους εδρών από το τραπέζι γίνεται πραγματιστική.
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και στην αριστερή πλευρά. Η εκτιμώμενη επιρροή των Λαφαζανιστών μειώνεται συνεχώς. Πολλοί στην αρχή φοβήθηκαν ότι η φωνακλάδικη παρέα της Ζωής Κ. θα έπιανε μέχρι και το δεκαράκι. Τώρα αποτελεί ρεζέρβα για τον κ. Τσίπρα στην κούρσα της πρωθυπουργίας.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να τον ταυτίσει με όσους πίεσαν τους πολίτες στη διάρκεια των τελευταίων μνημονιακών ετών. Χωρίς μάλιστα να του λείπει η πολύτιμη εμπειρία της ενδοκομματικής σύγκρουσης. Ηταν αυτός που έστρωσε τον δρόμο για την πρωτιά της Δεξιάς στον φοιτητόκοσμο, που ξεκαθάρισε τον χώρο του από τη φασιστοπαρέα των Μιχαλολιάκου-Μανωλάκου. Κυρίως όμως κράτησε τη σοβαρότητα και το κύρος της Βουλής απέναντι στις έξαλλες προσπάθειες διχασμού του λαού του κ. Τσίπρα.
Είναι θέμα χρονισμού. Αν ο Λαός πάρει τον χρόνο που απαιτεί μια ήρεμη απόφαση, μπορεί να ξυπνήσουμε την 21η Σεπτεμβρίου σοφότεροι.
