Αυτό που συμβαίνει στη Γερμανία τις τελευταίες ημέρες είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ο γερμανικός λαός και η πολιτική του ηγεσία γράφουν μια ένδοξη σελίδα στην ιστορία της ηπείρου μας.
Χιλιάδες Γερμανοί πολίτες σπεύδουν αυθόρμητα στα σημεία άφιξης των προσφύγων από τη Συρία και άλλες εμπόλεμες περιοχές, για να τους καλωσορίσουν και να τους συμπαρασταθούν έμπρακτα, προσφέροντας τρόφιμα, ρούχα, χρήματα και κυρίως αυτό που χρειάζονται παραπάνω: ανθρώπινη ζεστασιά. Είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες που πριν από μερικές μέρες έφταναν, με κίνδυνο της ζωής τους, στα ελληνικά νησιά. Εζησαν σε συνθήκες εξαιρετικά δυσάρεστες, περιμένοντας επί μέρες την ταυτοποίησή τους από έναν ήδη ανίκανο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος στην επτάμηνη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ παρέλυσε παντελώς. Πολλοί από τους πρόσφυγες στοιβάχτηκαν στα σύνορα της χώρας μας με την ΠΓΔΜ. Σκηνές ντροπής με χιλιάδες πρόσφυγες να συνωθούνται και να εκλιπαρούν, προκειμένου να εγκαταλείψουν μια ώρα αρχύτερα το έδαφος της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας!
Η αφάνταστη ταλαιπωρία τους συνεχίσθηκε και σε όλη τη βαλκανική τους περιπλάνηση. Σκόπια – Βελιγράδι – Βουδαπέστη. Στην Αθήνα και στη Βουδαπέστη, που ανήκουν τυπικά στην Ε.Ε., κανείς πρόσφυγας δεν ένιωσε ότι, επιτέλους, έφτασε στην Ευρώπη. Την Ευρώπη την ένιωσαν μόλις πάτησαν το πόδι τους στη Γερμανία. Η Γερμανία αυτήν τη φορά σώζει την ψυχή της Ευρώπης. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν το κύμα συμπάθειας προς τους πρόσφυγες θα διατηρηθεί. Ο,τι κι αν γίνει, η γερμανική στάση έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα για το προσφυγικό στην Ευρώπη. Εχει εκθέσει ανεπανόρθωτα όσους έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα των προσφύγων αλλά παρέμεναν αδρανείς. Εχει εκθέσει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, και ιδίως την Ουγγαρία, που αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες με μικροψυχία, ξεχνώντας ότι στις δικές τους δύσκολες στιγμές η Ευρώπη φέρθηκε μεγαλόψυχα.
Πριν από 59 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1956, όταν ο σοβιετικός στρατός έπνιγε στο αίμα την ουγγρική εξέγερση, 200.000 πρόσφυγες κατέφυγαν στην Αυστρία και τη Γιουγκοσλαβία. Σε μόλις δέκα εβδομάδες οι 200.000 είχαν βρει μια χώρα φιλοξενίας: ΗΠΑ, Γαλλία, Καναδάς, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία.
Η Ελλάδα δεν είναι, άλλη μια φορά, Ευρώπη. Δεν έχει ούτε τη θέληση ούτε την ικανότητα να διαχειρισθεί ένα τόσο μεγάλο προσφυγικό κύμα. Να δεχθεί προσωρινά, με στοιχειώδη ανθρωπιά και οργάνωση, αυτούς που το 1922 μετά τη Μικρασιατική καταστροφή υποδέχθηκαν χιλιάδες συμπατριώτες μας στην Αλεξανδρέττα και το Χαλέπι. Ούτε καν την ταυτοποίηση των προσφύγων δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε με τρόπο αξιοπρεπή και με την απαιτούμενη ταχύτητα.
Δεν έχουμε τα μέσα, δεν έχουμε οργάνωση, η κρίση μάς έχει λυγίσει. Ας πούμε ότι τέτοιες δικαιολογίες ισχύουν. Πώς εξηγείται ότι οι κάθε λογής «ευαίσθητοι» όχι μόνο δεν βρήκαν να πουν έναν έπαινο για την γερμανική στάση αλλά αντιθέτως αντέδρασαν καταγγέλλοντας τη γερμανική «υποκρισία»;
«Είναι υποκριτές και το κάνουν γιατί χρειάζονται εργατικά χέρια», μας λέει σε τηλεοπτικό κανάλι γνωστή αντιμνημονιακή δημοσιογράφος. Λες και το να προσφέρεις εργασία στους πρόσφυγες, αντί να λιάζονται στην Ομόνοια, είναι «νεοφιλελεύθερη» συνωμοσία. Δημοφιλής ιστοσελίδα συριζαίου ευρωβουλευτή φιλοξενεί άρθρο, με τίτλο «Γερμανικός ανθρωπισμός ή υστεροβουλία», που συμπεραίνει ότι η πανούργα Γερμανία θέλει να εκμεταλλευθεί το υψηλό μορφωτικό επίπεδο των Σύρων προσφύγων.
Ολες αυτές οι άναρθρες κραυγές αποσκοπούν στο να καλύψουν τη δική μας γύμνια και απραξία. Να κουκουλώσουν το γεγονός ότι σταθήκαμε ανίκανοι να δημιουργήσουμε στοιχειώδη υποδομή φιλοξενίας, ότι παροτρύναμε τα εγκληματικά κυκλώματα να μας προτιμήσουν, ότι δεν είμαστε ικανοί να απορροφήσουμε τα κοινοτικά κονδύλια για τη μετανάστευση.
Αντί λοιπόν να σιωπήσουν, προτιμούν, οι κατ’ επάγγελμα αντι-Ευρωπαίοι, να ξεφουρνίζουν αναλύσεις περί γερμανικής πλεκτάνης και υποκρισίας. Δυστυχώς ο συνδυασμός βαλκανικού κόμπλεξ με ύστερη μαρξιστική παράνοια δημιουργεί χαρακτήρες που θα ζήλευε και ο πιο δημιουργικός καραγκιοζοπαίχτης.
*Ο κ. Δημήτρης Κούρκουλας είναι πρώην υφυπουργός Εξωτερικών.