Κάτι παρέες, φιλόμουσες μεν, ψιλοάμουσες δε, οι οποίες περί το μεσονύκτιο πιάνουν το νοσταλγικό τραγούδι, πλην όμως επειδή δεν μπορούν να κρατήσουν δεύτερες και τρίτες φωνές, τραγουδούν όλες το ίδιο. Δεν παράγεται ακριβώς κακοφωνία. Παράγεται όμως μονοτονία, η οποία συμβάλλει στη συνέχεια. Κάποιοι αρχίζουν να χασμώνται, η σύζυγος γκρινιάζει δείχνοντας το ρολόι, κάποιος γνέφει στον σερβιτόρο πως ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Το μόνο που τους κρατάει να μη σηκωθούν από τις καρέκλες είναι η βαρεμάρα που εκδηλώνεται στο επόμενο τραγούδι. Ούτε διατάραξη κοινής ησυχίας δεν μπορούν να προκαλέσουν πια, όπως παλιά που στόλιζαν με τις αγριοφωνάρες τους τη γλυκιά νύχτα του φθινοπώρου. Η νύστα είναι ακατανίκητη, σαν τη βλακεία.
Ελάτε τώρα. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για το προχθεσινό «πώς το λένε». Από τον συντονιστή στον ρόλο του παρκαδόρου ώς τον καρατερίστα κ. Καμμένο και το φλερτ του κ. Τσίπρα με την κ. Τρέμη με τα άγαρμπα πειραγματάκια, το όλο θέαμα, με την ακαμψία και τα ποιηματάκια θύμιζε κάτι ανάμεσα σε σχολική γιορτή και τα πρώτα βήματα της τηλεόρασης. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο δεν είναι ότι, επί ένα δεκαήμερο, καμιά δεκαριά άνθρωποι συνεδρίαζαν και διαπραγματεύονταν για να μας δείξουν αυτό που είδαμε. Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας, στην καλύτερη περίπτωση, αυτό που μπορεί να παράγει είναι βαρεμάρα και νύστα. Φταίει η σκηνοθεσία; Φταίει το σενάριο; Φταίνε οι ηθοποιοί; Βλέπεις τον Λαφαζάνη και σκέφτεσαι πως ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη ούτε από κείμενο ούτε από πολιτικό πρόγραμμα. Είναι γεννημένος ηγέτης.
Ας το πάρουμε απόφαση. Η πολιτική σκηνή της χώρας είναι κουρασμένη. Παίζουν την «Ποντικοπαγίδα» κάτι δεκαετίες τώρα, ανέλαβαν τους ρόλους από τους προηγούμενους, και έχουν βαρεθεί να λένε τα ίδια και τα ίδια. Εβλεπα τον κύριο Τσίπρα και αναρωτιόμουν ώς πότε στη ζωή του θα παίζει τον ρόλο του εξοργισμένου έφηβου; Οσο για τον κ. Μεϊμαράκη, δεν ξέρω ποιος τον συμβούλευσε να αφήσει σπίτι το γνώριμο ύφος του και να το παίξει μειλίχιος πατερούλης; Ας παραδεχθούμε, ότι για την οικονομία δεν έχουν και πολλά να πουν. Για την παιδεία όμως, για εκείνο το άτιμο πράγμα που το λέμε σχολείο και, δυστυχώς, μας είναι απαραίτητο; Για τους καταυλισμούς στην πλατεία Βικτωρίας και στο λιμάνι της Μυτιλήνης;
Η δημοκρατία βγάζει βαθιά χασμουρητά και για να μην την αφήσουν να πάει για ύπνο, κάνουν εκλογές. Το προχθεσινό «πώς το λένε» ήταν το προοίμιο της γιορτής – ελάτε λίγο νωρίτερα να παίξουμε με το τρενάκι. Ομως, πώς να μην κάνεις «πώς τα λένε»; Τα «πώς τα λένε» είναι απαραίτητα στις σύγχρονες δημοκρατίες. Γίνονται σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο κι εμείς δεν μπορούμε να λείπουμε από τον πολιτισμένο κόσμο. Χωρίς βέβαια να χάνουμε το ύφος μας. Μην ξεχνάμε πως στο ελληνικό σχολείο δεν διδάσκεται η τέχνη του debate – ναι, έτσι το λένε αυτό που έγινε προχθές. Διδάσκεται όμως η τέχνη της απαγγελίας.
Η εικόνα ανθρώπων που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον ρόλο τους. Και, δυστυχώς, για εμάς ο ρόλος τους ακούει στο όνομα πολιτική. Θα μου πείτε, εδώ σε δέκα μέρες έχουμε εκλογές, ποιος έχει καιρό για πολιτική; Να μαζευτούμε καμιά σαρανταρέα, να απαγγείλουμε το ποιηματάκι μας για να τη βγάλουμε και τούτη τη γιορτή.