Είναι γνωστό ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε πολλάκις να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και στον τόνο της φωνής και ξεπατικώνοντας περίφημες φράσεις του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και θεμελιωτή της πολιτικής ηγεμονίας του κινήματος. Βεβαίως, οι απόψεις για το πόσο καλά τα κατάφερε, διχάζονται. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι νωρίς να κρίνει κανείς -η πολιτική ηγεμονία εκ της νεκροψίας κρίνεται- κι άλλοι λένε πως «άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας».
Υπάρχει όμως ένας ασφαλής δείκτης που κρίνει την παραγωγικότητα της πρώτης κυβέρνησης της «Αλλαγής» και της προηγούμενης κυβέρνησης της «Ελπίδας». Αν πάρουμε υπόψη το νομοθετικό έργο των δύο κυβερνήσεων μπορούμε να διαπιστώσουμε τη συντριπτική υπεροχή της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ σε σχέση με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Στο πρώτο επτάμηνο της περιόδου 1981-1982 ψηφίστηκαν 31 νόμοι. Στον αντίστοιχο χρόνο του 2015, οι νόμοι ήταν μόλις 17, εκ των οποίων οι τέσσερις αφορούσαν το μνημόνιο. Η ισχνή παραγωγή νόμων της «Πρώτης Φοράς» πιθανότατα πιστοποιεί και αυτό που γράφαμε παλιότερα, ότι δηλαδή ο μέσος υπουργός της «είναι ο τύπος του καφενείου που κάθεται σε διπλή καρέκλα και φιλοσοφεί μετ’ ευτελείας» («Καθημερινή», 30.8.2015)
Κάποιοι θα αντιτείνουν ότι η κυβέρνηση ήταν απασχολημένη με την περήφανη διαπραγμάτευση (την οποία κάναμε με τα πουκάμισα έξω) και δεν πρόκανε να νομοθετήσει όλα τα υπόλοιπα που -και αυτά- αφειδώς υποσχέθηκε. Δηλαδή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν έταζε μόνο μπαχτσίσια σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Υπήρχαν και υποσχέσεις εκτός μνημονίου όπως το «Αποσυμφορούμε τον δημόσιο τομέα από τις στρατιές των συμβούλων και των μετακλητών υπαλλήλων και προωθούμε τη στελέχωση των γραφείων υπουργών, γενικών γραμματέων και διοικητών από τις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων». Παρένθεση: όχι μόνο δεν είδαμε στελέχωση από τις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η κυβέρνηση της ελπίδας πήγε πέραν του παλαιοκομματισμού. Διόρισαν τη μάνα και τον πατέρα τους και όποιον συγγενή βρήκαν πρόχειρο. Επιπλέον η διαπραγμάτευση είναι άσχετο επιχείρημα. Αυτοί που την έκαναν και μας χαντάκωσαν ήταν ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης και οι συν αυτώ. Ο κ. Νίκος Βούτσης, για παράδειγμα, με ποιον διαπραγματευόταν και άφησε το έργο του υπουργείου του στάσιμο; Με τους τηλεοπτικούς παραγωγούς των διάφορων πάνελ;
Ετσι από την άποψη της παραγωγικότητας της κυβέρνησης ο κ. Τσίπρας δεν ωχριά μόνο έναντι του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ακόμη και του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Στο πρώτο επτάμηνο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Οκτώβριος 2009-Απρίλιος 2010) ψηφίστηκαν 35 νόμοι εκτός μνημονίου. Να θυμίσουμε ότι την περίοδο 2009-2010 υπήρχε πάλι διαπραγμάτευση και μάλιστα πιο πολύπλοκη. Η διαπραγμάτευση δεν αφορούσε μόνο την ένταξη της χώρας σε μηχανισμό διάσωσης, αλλά και τη δημιουργία αυτού του μηχανισμού για χάρη της Ελλάδας. Δεν φημίζεται για την παραγωγικότητά της η Πρόοδος. Ετσι κι αλλιώς έχει δαιμονοποιήσει και αυτή την έννοια ως προϊόν του «εξαποδώ νεοφιλελευθερισμού». Η παραγωγικότητα θέλει νέες ιδέες και πολλή δουλειά, πράγματα που δεν συνάδουν με τα βασικά δόγματα της Αριστεράς. Εξάλλου το προπαγανδίζει: «ένας άλλος κόσμος -ένθα απέδρα λύπη, κόπος και στεναγμός- είναι εφικτός»…