Ο ένας προειδοποιεί ότι κάθε ψήφος που χάνεται ενισχύει την παλινόρθωση του πολιτικού κατεστημένου. Ο άλλος θυμίζει τις αθετημένες υποσχέσεις του αντιπάλου. Και όσο η ώρα της κάλπης πλησιάζει, το ντέρμπι λαμβάνει χαρακτήρα προσωπικό -Αλέξης vs Βαγγέλη- με τη μορφή πανηγύρεως σε πλατείες και υπερθεάματος σε τηλεοπτικούς δέκτες, που δεν κάνουν σοφότερο κανένα ψηφοφόρο.
Λόγια, κενά περιεχομένου: «Ανοίγουμε το επόμενο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας», «να στείλουμε μήνυμα αξιοπιστίας», «το παλαιό είναι αυτό που λέει ψέματα» (τυπική ψυχολογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης)· «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», «το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς», «όχι στις “παρά φύσιν” συνεργασίες» (θαρρείς και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ήδη συνάψει μια τέτοια), που δεν συγκινούν κανέναν. Ευανάγνωστες τεχνικές, που αντλούν από το αρχέτυπο της εξέτασης, εξέχουσας μορφής κοινωνικής αναβίβασης· πολλοί επιθυμούν να υποβάλλονται σε «εξετάσεις», κυρίως όμως οι πολιτικοί αρχηγοί, αφού το να εξετάζεται κανείς αποτελεί στοιχείο γοήτρου. Κοινωνικός έλεγχος μέσα από ένα σχολαστικά οργανωμένο τελετουργικό. Στις ομιλίες ο κάθε πολιτικός αρχηγός μοιάζει να παίζει τα πάντα κορώνα-γράμματα, δοκιμάζοντας το πολιτικό πεπρωμένο του. Το δοκιμάζει πράγματι; Και βέβαια όχι. Οι ψηφοφόροι για άλλη μια φορά ακούν τις ασαφείς προγραμματικές κοινοτοπίες, παρακολουθούν τις ανώδυνες πολιτικές κοκορομαχίες. Ολη η σκηνική παρουσία, τα χέρια που κινούνται, οι γκριμάτσες του προσώπου, οι ανάσες, συμβάλλουν ώστε να επικεντρωθεί το μήνυμα στην εικόνα. Αντί δηλαδή ο ψηφοφόρος να πλοηγηθεί στον κόσμο της πολιτικής με τη διαμεσολάβηση της εικόνας, διαμέσου της τον παρακάμπτει. Δεν αναζητεί κάποια ουσία μέσα στις τυποποιημένες εξαγγελίες και την προκάτ ανάλυση των προαποφασισμένων ενοτήτων, αλλά καταναλώνει το συμβάν ως παράσταση, που στιλβώνει ισοπεδωτικά τις υπαρκτές, αν και αχνές, διαφορές μεταξύ των αντιπάλων.
Δηλαδή η προεκλογική «κούρσα» μετατρέπεται σε ψυχαγωγία, σε ένα παιχνίδι που σχεδόν δεν διαφέρει από τον Pac-man που έγινε Vag-man και «τρώει» Τσίπρα, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Καμμένο, τα αστεία (περί ύψους και άλλων τινών), τις στημένες αψιμαχίες για να ικανοποιούνται οι οπαδοί των αντιπάλων κ.ο.κ. Ενα διάλειμμα από το βαρύ ελληνικό αδιέξοδο, για το κουρασμένο, σχεδόν αδιάφορο εκλογικό σώμα.
Ολα υπεραπλουστεύονται αφαιρώντας από τα δεδομένα κάθε ιστορική, πολιτισμική ιδιαιτερότητα και αντικαθιστώντας τα πολλαπλά τους μηνύματα με ένα χοντροκομμένο στερεότυπο. Ολα μετατρέπουν την κρίσιμη αναμέτρηση σε ματς, που διαχωρίζει τα δεδομένα από την τραγική πραγματικότητα, απαλλάσσοντάς τα από κάθε αίτιο, απομονώνοντάς τα από το κουραστικό νήμα της διάρκειας και προσφέροντάς τα ως αναλώσιμο συμβάν. Δεν τίθεται θέμα ψεύδους ή αλήθειας, αλλά ακύρωσης της ιστορικής βαρύτητας των ωρών, που λαμβάνουν μια γκροτέσκα μορφή, ευκολόπεπτη, χαλαρωτική. Στιγμιαία. Σήμερα. Τώρα. Αύριο, ό,τι φύεται κάτω από τη θερμότητα της ψευδαίσθησης, θα καταστραφεί…
