Στην πρώτη του θητεία, ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να κάνει την Ευρώπη να εφαρμόσει το δικό του προεκλογικό πρόγραμμα. Οταν δεν το πέτυχε, και αφού η χώρα είχε μπει σε τροχιά καταστροφής, αναγκάστηκε αυτός να αλλάξει πορεία, ωθώντας πολλούς πρώην συντρόφους να αποσχιστούν και να γίνουν οι φανατικότεροι επικριτές του. Η χθεσινή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, καθαρή νίκη του Αλέξη Τσίπρα και επιβεβαίωση της ορθότητας του ξεκαθαρίσματος με τους πρώην συντρόφους. Η νίκη, όμως, μπορεί να μην είναι εντολή να αλλάξει τη χώρα, όπως ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας, αλλά ανανέωση εντολής να μην αλλάξει τίποτα· και ίσως να μην είναι η οργή εναντίον του «παλιού» που εκφράστηκε στο χθεσινό αποτέλεσμα όσο η επιθυμία για επιστροφή στο παρελθόν.
Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν ότι θα γύριζε τη χώρα πίσω στις καλές, προ-μνημονιακές εποχές, με την άμεση κατάργηση του μνημονίου και όλων των εφαρμοστικών νόμων του. Οταν, όμως, ο κ. Τσίπρας διαπίστωσε ότι αυτό θα συνεπάγετο την καταστροφή της οικονομίας και την έξωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αναγκάστηκε να κάνει τη μεγάλη στροφή.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι και το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου έδωσε στον κ. Τσίπρα το αποτέλεσμα που ζητούσε – με μεγάλη πλειοψηφία. Και ενώ επιβεβαιώθηκε η κυριαρχία του στην εσωτερική πολιτική σκηνή, την ίδια ώρα φάνηκε η αδυναμία του στην Ευρώπη. Αντί να πετύχει καλύτερο πακέτο χρηματοδότησης απ’ αυτό που πρότειναν οι εταίροι, το τρίτο μνημόνιο ήταν αυτό που ήθελαν οι εταίροι και δανειστές, όχι η ελληνική κυβέρνηση. Αυτό προκάλεσε την έξοδο των «ορθόδοξων» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αφού τα κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν στηρίξει τον κ. Τσίπρα στη Βουλή για να περάσει το νέο μνημόνιο με 222 ψήφους και να μη διακοπεί η χρηματοδότηση της χώρας. Οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου ήταν η έκκληση του κ. Τσίπρα στον λαό να του δώσει τη δύναμη να αντέξει την έξοδο των συντρόφων, και, όπως ισχυριζόταν, να συνεχίσει να αντιστέκεται στους εταίρους αλλά και να ανατρέψει το κατεστημένο στη χώρα.
Οποιος επείσθη από τα επιχειρήματα του κ. Τσίπρα προφανώς συμφωνούσε με την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά και με το επιχείρημα ότι ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε από τους εταίρους να υπογράψει κάτι που δεν ήθελε – γι’ αυτό ζητούσε τη στήριξη του λαού για να μην το εφαρμόσει. Θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ, αλλά ούτε θέλουμε αλλαγές. Αυτό ίσως εξηγεί τον καταποντισμό του νεοσύστατου κόμματος του Παν. Λαφαζάνη (πέρα από την απέχθεια του λαού για αποστάτες), αλλά και την επίδοση του κόμματος του Π. Καμμένου, το οποίο, βάσει της πρώτης θητείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το μόνο που είχε να προσφέρει στους ψηφοφόρους ήταν η συνέχιση της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα.
Οπως μετά το δημοψήφισμα, έτσι και σήμερα αναρωτιόμαστε τι θα κάνει ο κ. Τσίπρας με τη νίκη του. Ισως όπως και τότε να αναλάβει τις ευθύνες του και να πράξει το σωστό για τη χώρα. Οι αδυναμίες της πρώτης θητείας, όμως, τα επιχειρήματα της προεκλογικής εκστρατείας και ο σφιχτός εναγκαλισμός με τον κ. Καμμένο αντί να επιδιώξει τη δημιουργία ενός συνασπισμού που θα ευνοούσε μεταρρυθμίσεις, υποδεικνύουν ότι υπέρτατος στόχος του κ. Τσίπρα είναι να λέει πολλά και να κάνει ελάχιστα, διατηρώντας τη λαμπρή παράδοση τόσων προκατόχων του.
Η πρώτη θητεία κόστισε ακριβά στη χώρα, αλλά επέτρεψε στον κ. Τσίπρα να απαλλαγεί από τους αριστερούς συντρόφους του. Με τη νέα εντολή, θα δούμε εάν έχει το μυαλό του στο καλό της χώρας ή αν θα συνεχίσει με τακτικισμούς, οι οποίοι του δίνουν δύναμη που δεν ξέρει τι να την κάνει. Εάν συνεχίσει όπως πριν, η αλλοπρόσαλλη πολιτική θα οδηγεί σε σκληρά μαθήματα από τους εταίρους και το κόστος για τη χώρα θα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Χθες ο κ. Τσίπρας ανέλαβε ολότελα την ευθύνη για όσα ακολουθήσουν.
