Η πρώτη μέρα της νέας εποχής ξεκίνησε με λυρική διάθεση. Βαριά συννεφιά, καταιγίδα πάνω από την Αθήνα, μεταμόρφωση του φθινοπώρου σε τοπίο των θλιμμένων τροπικών. Μια χαρά ατμόσφαιρα για τη φαντασία του διαδικτύου, η οποία μπορεί να μη διακρίνεται για την πρωτοτυπία της, διακρίνεται όμως για την πληθωρικότητά της. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα σχόλια διάβασα για τα αστραπόβροντα με τα οποία ο Δίας εκφράζει την αγανάκτησή του για τις αποφάσεις του περιούσιου λαού του. Και το φαινόμενο δεν θα ήταν άξιο σχολιασμού, αν δεν με παραξένευε το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μου πιστεύουν ότι ακόμη ενδιαφέρεται για μας ένας θεός ο οποίος πριν συνταξιοδοτηθεί υπήρξε τόσο σημαντικός όσο ο άρχων θνητών και αθανάτων.
Ελάτε τώρα. Ακόμη κι αν παραγνωρίσουμε την κούραση των αιώνων που κουβαλάει στις πλάτες του ο ερωτύλος νεφεληγερέτης, ας σεβαστούμε τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από το μεγαλείο του. Κι αν υποθέσουμε ότι του απομένουν ακόμη δυνάμεις, και διάθεση, για να ασχοληθεί με τα ανθρώπινα, είναι μάλλον βέβαιο ότι τις δικές μας υποθέσεις θα τις έχει αναθέσει σε κανέναν από τους γραμματείς του θεϊκού του γραφείου.
Τον φαντάζομαι αυτόν τον Ελληνα θεούλη. Καλοζωισμένος, παχουλούλης για να εμπνέει σεβασμό στον καθρέφτη του, χωρατατζής, ευέξαπτος, δικομανής, κυρίως όμως αλλοπρόσαλλος. Δεν θυμάται την επομένη τι είπε την προηγουμένη, η αλήθεια γι’ αυτόν είναι το επιτυχημένο ψέμα, και γλιστράει ανάμεσα στις πολιτικές χωρίς να τον αγγίζουν, αφού το μόνο που τον ευχαριστεί είναι ο εαυτός του και το τελευταίο του ευφυολόγημα. Κωμικός σε μια χώρα που έχει χάσει το αίσθημα της κωμωδίας. Διότι μόνον ως κωμικό ευφυολόγημα μπορώ να εκλάβω την τελευταία δήλωση του κ. Καμμένου ότι αυτός και το κόμμα του μπορούν να καταλάβουν τον κενό χώρο της κεντροαριστεράς. Προφανώς διότι το κέντρο που ισχυριζόταν ότι διεκδικεί μέχρι πρότινος το κάλυψε ο κ. Λεβέντης.
Είναι θεός ο κ. Καμμένος. Οσες αμφιβολίες είχα για την υπόστασή του διελύθησαν προχθές όταν τον είδα να χαιρετά τα αριστερά νιάτα μαζί με τον ηγέτη τους κ. Τσίπρα. Πριν από μερικά χρόνια εμφανίστηκε ως φέρελπις ηγέτης της λαϊκής δεξιάς. Ιδρυσε ένα κόμμα με μόνη ιδεολογία την ξενοφοβία και τον αντιευρωπαϊσμό. Πριν από μήνες απείλησε πως θα γεμίσει το Βερολίνο τζιχαντιστές. Κι είναι ο ίδιος που τώρα θα συνοδεύσει τον κ. Τσίπρα στην περίφημη ευρωπαϊκή στροφή, προφανώς καλύπτοντας τα κενά γνώσης της Ευρώπης που έχει ο πρωθυπουργός. Ολα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει ένας άνθρωπος, όσο Ελληνας κι αν είναι.
Ο κ. Σουλτς, θύμα του ορθολογισμού που ταλαιπωρεί τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ρώτησε τον κ. Τσίπρα γιατί συνεργάζεται ξανά με αυτό το «παράξενο ακροδεξιό μόρφωμα». Εκείνος δεν του απάντησε. Τι να του απαντήσει; Πως με τους Ελληνες θεούς δεν παίζεις; Δεν θα τον καταλάβαινε. Υποθέτω ότι κι ο Σουλτς διατηρεί ακόμη τη ρομαντική αντίληψη περί Ελλήνων θεών, όπως τους θυμάται από το σχολείο. Πώς να του εξηγήσεις ότι ο Δίας μπαίνοντας μια μέρα στο γραφείο του, κουρασμένος πια από τις ελληνικές υποθέσεις, είδε τον κ. Καμμένο και είπε «αυτός είναι». Ο,τι πρέπει για να σπάσει η αφόρητη μονοτονία της αιωνιότητας.
Διότι, ως αγνωστικιστής, δεν ξέρω ποιος είναι ο θεός της Ελλάδας. Ξέρω μόνον πως όποιος κι αν είναι μάς κάνει πλάκα για να διασκεδάσει την πλήξη του.