Ούτε στην ένδοξη εκείνη εποχή, όταν ο Μίμης Δομάζος διατηρούσε το καφενείο του, όταν την τραγουδούσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η πλατεία Βικτωρίας δεν είχε γνωρίσει τέτοια μεγαλεία. Τόσα τηλεοπτικά συνεργεία, ξενόγλωσσα και ελληνόφωνα. Μια μικρή παραλλαγή της πλατείας Συντάγματος σε ημέρα εκλογών ή δημοψηφίσματος. Μπορείς να πιεις άνετα τον καφέ σου θεραπεύοντας συγχρόνως και τις ανθρωπιστικές σου ενοχές, προσφέροντας νερό ή κάνα σάντουιτς στους καταπονημένους ταλαίπωρους που βρίσκονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Μπορείς να κάνεις και δηλώσεις, να εκφράσεις τις απόψεις σου για τη διεθνή πολιτική, για τα λάθη της Δύσης, τη συμπόνια σου, την αλληλεγγύη σου στους ταλαίπωρους.
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι Αφγανοί. Μιας και δεν ξέρω τη γλώσσα τους, τους ξεχωρίζω από τα ασιατικά τους χαρακτηριστικά. Μπαίνουν στο καφενείο ζητώντας καφέ, τον οποίον πληρώνουν, ψάχνουν τουαλέτα που δεν υπάρχει στο ύπαιθρο, και πρίζα για να φορτίσουν το κινητό τους. Το κινητό είναι εργαλείο επιβίωσης. Προχθές το πρωί λεωφορεία της αστυνομίας τους μετέφεραν στον Ελαιώνα. Ως το μεσημέρι είχαν επιστρέψει.
Οπως διάβασα σε ανάρτηση του αντιδήμαρχου κ. Βαρελά, οι διακινητές τους κατευθύνουν στην πλατεία Βικτωρίας και για να μη χάσουν κάνα κεφάλι τους τρομοκρατούν ότι αν πάνε στον Ελαιώνα δεν θα τους αφήσουν να ξαναφύγουν. Τους διακρίνεις τους διακινητές. Φυσιογνωμίες που θα μπορούσαν να είναι «πόρτα» σε κάποιο σκυλάδικο, επικεφαλής ομάδων που κατευθύνονται άγνωστο πού. Σε άδεια διαμερίσματα; Στα υπεραστικά λεωφορεία που σταθμεύουν στην πλατεία Αιγύπτου; Στο άγνωστο. Είναι αμφίβολο αν αυτοί ειδικά πληρούν τις προϋποθέσεις για να τους δεχθούν στη Γερμανία ή τη Γαλλία.
Αντιθέτως, τους δέχθηκε ο σταθμός του Ηλεκτρικού με τη βροχή. Και ως διά μαγείας βρέθηκε η λύση. Οι συρμοί σταματούσαν στην Ομόνοια και μετά ξανάρχιζαν τη διαδρομή από τον σταθμό Αττική. Προκειμένου να πονοκεφαλιάζουμε σταματούμε τη συγκοινωνία και στο κάτω-κάτω οι πλουτοκράτες των βορείων προαστίων μπορούν να πάρουν και ταξί. Αντίσκηνα, πρόχειρες νιτσεράδες από ό,τι νάιλον βρεθεί και μετά τα μπλουζάκια και τα παντελόνια απλωμένα στο άγαλμα και τα κάγκελα για να στεγνώσουν.
Συμπέρασμα. Μπορεί το προσφυγικό να είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό, ή και διεθνές, δεν έχω αντίρρηση, όμως το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας είναι ελληνικό. Μπορεί η πρώην κυρία να έλεγε «κι εγώ τι να κάνω τώρα», όμως όλοι ξέρουμε πως πολλά μπορούν να γίνουν και δεν γίνονται. Ενα κέντρο διακίνησης μεταναστών στο κέντρο της πόλης καταργεί την όποια ομαλότητα έχει απομείνει στην καθημερινότητα. Αφήνω κατά μέρος την υγειονομική απειλή, κάποιος όμως πρέπει να την πάρει υπόψη. Και δεν βλέπω ποια αλληλεγγύη σου επιτάσσει να τους στοιβάζεις στο ύπαιθρο, στο έλεος των διακινητών τους;
Η εικόνα πάντως της πλατείας Βικτωρίας δείχνει πως η ελληνική κοινωνία έχει χάσει τα αντανακλαστικά της. Εθισμένοι στο χειρότερο, περιμένοντας τα χειρότερα, παραδομένοι στη μοιρολατρική αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων μας εξαντλούμε τα νεύρα μας στην αγένεια και τη μαγκιά.
Α και μην το ξεχνάμε. Για να σωθούμε πρέπει να πληρώσουμε τους φόρους με συνέπεια.