Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα εκ φύσεως συντηρητικό. Η ριζοσπαστική ακραία Δεξιά κείται εκτός αυτής· το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τους καθαρολόγους του φιλελευθερισμού. Είναι ένα κόμμα συνθέσεως τάσεων αντιθέτων, που πριν από αρκετές δεκαετίες οδήγησαν σε έναν ολέθριο διχασμό.
Δεν στερείται κατευθυντηρίων αρχών η Ν.Δ. – κάθε άλλο. Είναι το κόμμα των παραδόσεων, που όμως δεν το συγκροτεί εσμός ιδεοπλήκτων. Εμπειρισμός χαρακτηρίζει τη δράση μιας παρατάξεως πολυσυλλεκτικής και ο ηγέτης της δεν λειτουργεί ως προαγωγός αποκλεισμών. Η Ν.Δ. είναι το κόμμα της σταθερότητος, δεν είναι δυνατόν να εκπέμπει νευρικότητα.
Το πρόβλημα της Ν.Δ. όμως, είναι ότι κατά την εκλογή νέου προέδρου έχει ενίοτε την τάση να ετεροπροσδιορίζεται από τον ηγέτη της αντιπάλου παρατάξεως. Ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. το 1984 με το σκεπτικό ότι ήταν ο καταλληλότερος να αντιπαραταχθεί προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και είναι αναμφίβολα ο κ. Μητσοτάκης πολύπειρος και ικανός πολιτικός.
Στη βάση της ίδιας λογικής, αναζητείται «νέο» πρόσωπο να αντιπαραταχθεί στον κ. Τσίπρα και εις την παρούσα συγκυρία θα ακούσουμε διάφορα –φαιδρά και σοβαρά– άπαξ και άρχισε η «μάχη» διαδοχής. Αλλά πανομοιότυπο του κ. Τσίπρα δεν είναι επιθυμητό ούτε και δυνατόν να αναπαραχθεί· ούτε και «αντίπαλός» του με ηλικιακά απλώς κριτήρια.
Ο κ. Τσίπρας είναι ο πρώτος «αυτοδημιούργητος» ηγέτης κόμματος εξουσίας και επί της ουσίας προέκυψε από το πουθενά. Δεν είναι γόνος πολιτικής οικογενείας, δεν είχε στήριξη των ΜΜΕ, δεν είχε κόμμα, δεν είχε καν οπαδούς· είχε απλώς και μόνον ψηφοφόρους, που ως ποσοστό υπολογίζονταν το 2011 γύρω στο 2,5%, εκτινάχθηκε στην εξουσία τον Ιανουάριο και επανεξελέγη πριν από μία εβδομάδα, αν και αθέτησε κάθε υπόσχεσή του και έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Η εκλογική νίκη του κ. Τσίπρα οφείλεται στην αντιπάθεια των πολιτών προς το παλαιό κατεστημένο, που ο κ. Μεϊμαράκης κατάφερε να την περιορίσει σημαντικότατα –και πέραν πάσης προσδοκίας– για να αντιμετωπίσει την αυθάδεια της συνιστώσας του ΛΑΟΣ που εισήγαγε στη Ν.Δ. ο κ. Αντώνης Σαμαράς.
Αλλά το «μυστικό» της επιτυχίας του κ. Τσίπρα είναι ότι επί οκτάμηνο υπήρξε στόχος επιθέσεως ανηλεούς – εντός και εκτός Ελλάδος. Σε ανάλογη περίπτωση, ένας ηγέτης της Κεντροδεξιάς θα είχε καταρρεύσει, αλλά η βιαιότης της αντιπαραθέσεως κατέστησε τον κ. Τσίπρα «συμπαθή». Το ελιξήριο της Αριστεράς είναι η «θυματοποίησή» της και αυτό ήταν σαφές από το τέλος του οικτρού εμφυλίου πολέμου.
Η Κεντροδεξιά δεν έχει ανάγκη από έναν «αντικλώνο» του κ. Τσίπρα· ο ηγέτης της πρέπει να δημιουργεί αίσθημα σταθερότητος, δεν πρέπει να είναι απλώς ένας βουλιμικός της εξουσίας. Η συντηρητική παράταξη δεν είναι ανερμάτιστο λεφούσι· έχει ιστορία ενός αιώνος. Η Ν.Δ. είναι κόμμα που βρίσκεται σε κρίση, αλλά δεν διαλύθηκε. Πάσχει από διανοητική αδράνεια· εμφανίζει συμπτώματα γεροντισμού· έχει ανάγκη επαναπροσδιορισμού της φυσιογνωμίας της, διαμορφώσεως νέου πολιτικού ιδιώματος. Είχε ανάγκη χρόνου.
Μόνον που κάποια πολιτικά μειράκια έσπευσαν να αυτοπροσδιορισθούν ως οι καταλληλότεροι αντίπαλοι του κ. Τσίπρα, οδήγησαν σε επίσπευση της διαδικασίας εκλογής νέου προέδρου, δημιούργησαν εκ του μη όντως αναταραχή και κίνδυνο διασπάσεως. Διερωτάται κανείς εάν αυτενήργησαν απλώς και μόνον.