Το ζητούμενο στη χώρα είναι να υπάρξουν άμεσα επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να έχει αντιληφθεί τώρα πια, ότι επενδύσεις δεν θα έλθουν ούτε από τη Βενεζουέλα ούτε από επενδυτές που νιώθουν ιδεολογική συγγένεια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαντες, συμπεριλαμβανομένων των Κινέζων και των Ρώσων, απαιτούν καθαρό φορολογικό πλαίσιο, λιγότερα γραφειοκρατικά εμπόδια και σταθερό περιβάλλον. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να πείσει ότι ο ίδιος και η χώρα αλλάζουν. Πολλοί θα σκέπτονταν να επενδύσουν σε μια Ελλάδα στην οποία η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού συστήματος θα δεσμευόταν να κάνει ό,τι μπορεί για να τους προσελκύσει, διευκολύνει και σεβασθεί. Μπορεί όμως ο κ. Τσίπρας να δαμάσει το κόμμα και τους υπουργούς του; Μπορεί να πάρει μία-δύο θεαματικές αποφάσεις που θα αλλάξουν ριζικά το κλίμα διεθνώς και θα ξανακάνουν την Ελλάδα προορισμό για το διεθνές κεφάλαιο; Στα λόγια μπορεί και ίσως το κάνει. Στην πράξη, όμως, αυτό απαιτεί να συγκρουσθεί με τους συντρόφους του, το βαθύ ελληνικό κράτος που πολεμά την επιχειρηματικότητα και, ίσως, τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλο δρόμο πάντως δεν έχει. Γιατί μπορεί να επιχειρεί στο διηνεκές να «αρμέξει την αγελάδα» με την υπερφορολόγηση και το κυνήγι μαγισσών, αλλά το γάλα κάποια ώρα στερεύει…
Να συγκρουσθεί για επενδύσεις
59" χρόνος ανάγνωσης
