Αυτές τις ημέρες, όσοι θυμόμαστε έστω κι αχνά την πολιτική μεταβολή του 1981 έχουμε λίγο την αίσθηση ότι ετοιμαζόμαστε να παρακολουθήσουμε ξανά το ίδιο έργο. Αλλοι «παίκτες» τότε, άλλες εποχές, διαφορετικά πολιτικά μεγέθη, παρ’ όλα αυτά ο πειρασμός να διακρίνει κανείς τις αναλογίες παραμένει μεγάλος.
Αρχίζοντας από τα αυτονόητα, θα λέγαμε ότι και τότε είχαμε ένα κόμμα με ριζοσπαστική ρητορική, και τότε είχαμε κάτι περισσότερο από μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, και τότε ένας χαρισματικός πολιτικός οδηγούσε το κόμμα του από εκλογικό θρίαμβο σε εκλογικό θρίαμβο, και τότε για τα δεινά της χώρας έφταιγε ένας δαιμονοποιημένος εχθρός από το εξωτερικό (οι ΗΠΑ σε ρόλο σημερινής Γερμανίας), και τότε για την άλωση της εξουσίας χρησιμοποιήθηκαν εύκολες υποσχέσεις – συνθήματα χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Εξω οι βάσεις του θανάτου» κ.λπ.), και τότε επενδύθηκαν πολλά στον διχασμό (στη θέση του «παλιού» το φάντασμα της Δεξιάς), και τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου θα επαναδιαπραγματευόταν τη σχέση της χώρας με την ΕΟΚ, όπως ο Αλέξης Τσίπρας θα έσκιζε τα μνημόνια κ.λπ.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Και χωρίς να υποτιμάμε τις ισχυρές κοινωνικές αναφορές κομμάτων, όπως το ΠΑΣΟΚ του 1981 ή ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (πολύ πιο συμπαγείς στην πρώτη περίοδο, πολύ πιο ρευστές και σύνθετες στη δεύτερη), ο φόβος να γίνουμε μάρτυρες μιας ακόμη χαμένης δεκαετίας για τη χώρα εξανεμίζει τις έτσι κι αλλιώς χαμηλές προσδοκίες για τη μεταρρυθμιστική επανάσταση που χρειάζεται ο τόπος.
Αντίθετα, το περιβάλλον αχαλίνωτου λαϊκισμού μέσα στο οποίο ανδρώθηκε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ και το τραγικό έλλειμμα επαφής με τον πραγματικό σύγχρονο κόσμο (όπως επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά η συζήτηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Μπιλ Κλίντον, αυτή τη φορά μπροστά σε διεθνές ακροατήριο) ευνοούν προς το παρόν μόνο την ακραία απαισιοδοξία.
Αλλά καθώς είμαστε ανθρώπινα όντα και μάλιστα Ελληνες, εξουθενωμένοι από πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα πέντε ετών, οφείλουμε για άλλη μια φορά να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, να ακουμπήσουμε κάπου την απόγνωσή μας, να βαφτίσουμε τον Αλέξη Τσίπρα «Ανδρέα Παπανδρέου» και το κρέας ψάρι.
Ολα αυτά, όμως, δεν αφορούν αποκλειστικά τη σημερινή κυβέρνηση. Η «πασοκοποίηση» της θεωρητικά φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας δεν είναι ένα απλό ευφυολόγημα. Η περιρρέουσα αγωνία να αναδειχθεί στις εσωκομματικές εκλογές ένας «αντι-Τσίπρας» ενέχει τον κίνδυνο η Νέα Δημοκρατία να συνεχίσει να παίζει στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να πείσει τους πολίτες ότι δεν είναι τόσο «φιλελεύθερη» όσο της προσάπτουν οι αντίπαλοί της και ότι η βασική της διαφορά με ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ότι η ίδια υποστηρίζει ειλικρινώς τις ιδιωτικοποιήσεις. Οσο πιο μακριά από όσα σηματοδοτεί ο Αλέξης Τσίπρας κινηθεί η Νέα Δημοκρατία, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες να επιστρέψει στην εξουσία έχει.