Την περασμένη Κυριακή σε άρθρο του στην «Κ» ο καθηγητής Οικονομικών και τέως υπουργός Νίκος Χριστοδουλάκης ανέλυε τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες νέες παραγωγικές επενδύσεις μπορούν (είναι εφικτό δηλαδή) να ενισχύσουν δραστικά την ελληνική οικονομία. Και κατέληγε: «Από όποια πλευρά και να εξετάσει κανείς το ζήτημα προσέλκυσης κεφαλαίων βλέπει ότι η Ελλάδα μοιάζει με ένα συμπιεσμένο ελατήριο ευκαιριών και μπροστά της έχει δύο επιλογές: Η μία είναι να συνεχίσει να το πατάει με το πέλμα της αδράνειας, της αδιαφορίας και της αβεβαιότητας. Η άλλη να το απελευθερώσει και να δημιουργήσει έτσι ένα κύμα μαζικών επενδύσεων και μαζικής απασχόλησης που θα ξαναβάλει τη χώρα σε μια θετική προοπτική».
Την ίδια μέρα, ο πρωθυπουργός της χώρας, στη δημόσια συζήτηση που είχε με τον Μπιλ Κλίντον, κατά τη διάρκεια του 10oυ ετήσιου συνεδρίου του Clinton Global Initiative, απαντώντας στην ερώτηση για την προσέλκυση επενδυτών φρόντισε να διευκρινίσει στο παριστάμενο κοινό (οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό τζετ σετ) το εξής: «οι επενδυτές που έρχονται στη χώρα πρέπει εκτός από τους φόρους να πληρώσουν, καμιά φορά, και κάτω από το τραπέζι κι άλλα χρήματα για να υπερβούν τη γραφειοκρατία, να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες, με τις καθυστερήσεις στην Δικαιοσύνη κ.τ.λ.». Πρόσθεσε δε, απευθυνόμενος στον οικοδεσπότη κ. Κλίντον ότι «η ερώτηση θα μπορούσε να απαντηθεί καλύτερα μετά τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνει η κυβέρνησή του στη δημόσια διοίκηση».
Το 2009, στην αρχή ακόμα της οικονομικής κρίσης, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, είχε δηλώσει, στο εξωτερικό και πάλι, ότι η Ελλάδα «είναι μια χώρα με διαφθορά, έλλειψη διαφάνειας, πελατειακό κράτος» αλλά «με τα μέτρα που θα πάρουμε θα γίνουμε πρότυπο».
Από την πρώτη πρωθυπουργική διαπίστωση στη δεύτερη μεσολάβησαν έξι κατεδαφιστικά, για την κοινωνία και την οικονομία, χρόνια. Μόνο η διαφθορά, απ’ ό,τι φαίνεται, βγήκε αλώβητη από τις κακουχίες. Το μόνο που αλλάζει -αν παρακολουθήσει κανείς τα δύο βίντεο- είναι το πρωθυπουργικό ύφος. Την πρώτη φορά είναι διαπιστωτικό εξ αποστάσεως (και δεν εννοούμε τη χιλιομετρική), τη δεύτερη συνοδεύεται από ανολοκλήρωτο χαμόγελο, μισό αμηχανίας μισό ενοχής, ίσως και ελαφρώς συνωμοτικό. Σα να κοινοποιεί ένα, καθόλου κρυφό, «μυστικό», βγάζοντας τ’ άπλυτα στη φόρα. Το «θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι στον ελληνικό λαό», που επαναλαμβάνει συχνά ο κ. Τσίπρας (σε ομιλίες και συνεντεύξεις προεκλογικές ως επί το πλείστον), διευρύνθηκε. Θέλησε να «είναι απόλυτα ειλικρινής» σε ένα διεθνές ακροατήριο… Επρόκειτο όμως για «ειλικρίνεια» ή για αποστομωτική αστοχία; Η ερώτηση ρητορική. Η κίνηση «κάτω από το τραπέζι» πολλαπλασιάζεται και επισημοποιείται. Δεν υποβαθμίζεται ως κάτι «άκομψο» αλλά –τι να κάνουμε– δεδομένο. Δεν πρόκειται για θεμιτή κριτική αποτίμηση αλλά για παραδοχή μιας θεσμικής ανομίας που, όταν δηλώνεται με τόση… αμεσότητα, μόνο το χειρότερο μπορεί να υποσχεθεί. Υπάρχουν φήμες που διά της διαψεύσεως ισχυροποιούνται και άλλες ισχυρές που διαψεύδονται από μια ισχυρή παρουσία – εγγύηση. Και ο κ. Τσίπρας παρά τις διαβεβαιώσεις του για «πολιτική σταθερότητα», για μια ελκυστική χώρα για επενδύσεις «στο μέλλον» (όπως είπε) και την πρόσκλησή του στους επενδυτές («καλοδεχούμενοι στην Ελλάδα»), εμφανίστηκε μάλλον απρόθυμος, λες και ήθελε να τους αποθαρρύνει. Μετέθεσε δε κι αυτός, όπως και ο κ. Παπανδρέου, την πάταξη της διαφθοράς, στις επερχόμενες «ριζικές μεταρρυθμίσεις». Επιχείρημα κι αυτό πιο παλιό και απ’ το παλιό. Το νεότερο, στη συνάντηση στο Ινστιτούτο Κλίντον, ήταν ότι το «συμπιεσμένο ελατήριο ευκαιριών» της ελληνικής οικονομίας δέχθηκε μια ακόμη ώθηση, προς τα κάτω.
