Δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν πως η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι θα πρέπει να καταψηφίσουν εφαρμοστικούς νόμους του τρίτου μνημονίου, έστω και αν το ψήφισαν. Πρόκειται για δύσκολο δίλημμα. Κάποιος πρέπει να εκπροσωπήσει τη μεσαία τάξη και τον ιδιωτικό τομέα, που καλούνται να πληρώσουν πάλι εξοντωτικούς φόρους. Αν δεν το πράξουν τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, θα το κάνουν με πολλά οφέλη άλλα κόμματα.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ. Αν τα κόμματα που στήριξαν όλα τα προηγούμενα μνημόνια καταψηφίσουν τους κρίσιμους εφαρμοστικούς νόμους είναι προφανές ότι θα δημιουργηθεί η εικόνα μιας αφερέγγυας, αν όχι «παλαβής», χώρας. Η αλήθεια είναι ότι και οι δανειστές έχουν δώσει δείγματα αφερεγγυότητας και «παλαβής» συμπεριφοράς. Επέμεναν με πάθος στις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, γνωρίζοντας ότι είχε πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος για τις κυβερνήσεις Σαμαρά. Δεν άκουγαν τα επιχειρήματα όσων έλεγαν ότι προέχει η αξιολόγηση και η αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Και τώρα κάνουν κυριολεκτικά την «πάπια» σαν να μην τους ενδιαφέρει το ζήτημα. Αυτό δεν είναι λογική συμπεριφορά, ούτε και φερέγγυα.
Πάμε, όμως, στο επίμαχο ζήτημα που θα βρούμε μπροστά μας. Η αντιπολίτευση θα κληθεί να αποφασίσει αν θα καταψηφίσει τους καυτούς εφαρμοστικούς νόμους. Είναι πολύ πιθανό ότι ακόμη και αν η επίσημη γραμμή της Ν.Δ. είναι να τους ψηφίσει πολλοί βουλευτές θα διαχωρίσουν τη στάση τους, οδηγώντας το πολιτικό σκηνικό σε ακόμη μεγαλύτερο κατακερματισμό.
Υπάρχει και τρίτος δρόμος, αλλά θέλει θάρρος και σοβαρότητα.
Η ιστορία των ισοδυνάμων έχει καταντήσει αστεία στα μνημονιακά χρόνια, γιατί τα ισοδύναμα που παρουσίαζε η εκάστοτε αντιπολίτευση ήταν πάντοτε φτιαγμένα σε μία κόλλα χαρτί και δεν στέκονταν στη βάσανο μιας τεχνοκρατικής κριτικής. Η Ν.Δ., αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχουν τώρα πια την υποχρέωση να επεξεργασθούν απολύτως δεμένες και καλά προετοιμασμένες προτάσεις. Μερικές θα έχουν κόστος. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Αν θέλεις να μειώσεις τους φόρους πρέπει ταυτόχρονα είτε να μειώσεις το κόστος του Δημοσίου είτε να προκαλέσεις αναπτυξιακό σοκ με θεαματικά μέτρα. Συγκεκριμένες προτάσεις, λοιπόν. Θα δυσαρεστήσουν κάποιους «πελάτες», αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οποιος καταψηφίζει χωρίς να αντιπροτείνει κάτι απτό και μετρήσιμο θα ακολουθήσει τον καταστροφικό δρόμο όλων των κομμάτων που βρέθηκαν στην αντιπολίτευση.
Αυτός είναι ο σίγουρος δρόμος για τον γκρεμό, γιατί πολύ γρήγορα θα φανεί πως ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο για να αποσοβήσει το Grexit έχει ξαναπεράσει στην αντιμνημονιακή όχθη. Και από μέσα μπορεί να μοιάζει λογικό, απ’ έξω όμως…