Ο ένας κοροϊδεύει τον άλλο και όλοι μαζί παραμυθιαζόμαστε σε αυτή τη χώρα. Ετσι μάθαμε, έτσι μας αρέσει και έτσι πορευόμαστε εδώ και πολλές δεκαετίες. Τρανό παράδειγμα, οι περιβόητοι κοινωνικοί πόροι με τους οποίους οι μισοί Ελληνες φρόντιζαν και φροντίζουν τους άλλους μισούς και τούμπαλιν. Η πιο διασκεδαστική μορφή όμως αυτής της αλληλοκοροϊδίας εμφανίζεται όταν Ελληνας πρωθυπουργός ταξιδεύει στο εξωτερικό και ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεννόηση ή έστω διαπραγμάτευση με ξένους. Εταίρους ή όχι. Ειδικά αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της χθεσινο-σημερινής συγκυβέρνησης την έχουν αναγάγει σε επιστήμη την κοροϊδία, με την αμέριστη βοήθεια των μίντια και των δημοσιογράφων.
Την κορύφωση βέβαια τη διαπιστώσαμε και τη ζήσαμε το οκτάμηνο από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου ώς τις τελευταίες, όταν ίσως να μην υπήρξε μέρα και στιγμή που να μην ακούσαμε ψέματα και κουραφέξαλα σχετικά με τις «σκληρές» διαπραγματεύσεις, τις συμφωνίες που κάθε τόσο έρχονταν και ποτέ δεν έφταναν, τις δήθεν προτάσεις που διατυπώναμε και εξίσου δήθεν απορρίπτονταν, τα σχέδια, κρυφά και φανερά, που υπήρχαν και δεν υπήρχαν, τις κούφιες και νταηλίδικες απειλές που ξεστομίζαμε και όλα τα συναφή. Αφήστε τις εναλλακτικές λύσεις που η δική μας πλευρά έβγαζε με ταχυδακτυλουργικό τρόπο από το καπέλο, κάτι σαν τα περιβόητα ισοδύναμα που όλοι πιπιλίζουν τώρα. Λύσεις ανεδαφικές και ανεφάρμοστες φυσικά…
Φαίνεται όμως ότι η αναβαπτισμένη κυβέρνησή μας και ο πρωθυπουργός μας δεν το βάζουν κάτω. Και γιατί να το βάλουν κάτω άλλωστε. Αφού ο λαός τούς δείχνει τέτοια και τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει λόγος να μάθουν από τα παθήματα. Και τα μίντια βρίσκονται πάντα εκεί για να βοηθήσουν όταν υπάρχει ανάγκη. Οπως τούτες τις μέρες που ο Αλ. Τσίπρας βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και προσπαθεί με κάθε τρόπο να συνδέσει τις εκεί εμφανίσεις και τυπικές επαφές του με κρίσιμα πολιτικά και οικονομικά θέματα. Οχι ότι γενικά οι απανταχού ηγέτες δεν ασκούν εξωτερική πολιτική και επαφές με ομολόγους τους για εσωτερική κατανάλωση, αλλά υπάρχουν όρια και τρόποι.
Πάντα λοιπόν με τη βοήθεια των μίντια και δημοσιογράφων, ο Αλ. Τσίπρας και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που τον περιβάλλει προσπαθούν να «περάσουν» στην κοινή γνώμη ότι, στη θλιβερή πραγματικά συζήτηση – συνέντευξη με τον Μπιλ Κλίντον και την τρίλεπτη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα, προώθησε το φοβερό τρίπτυχο των στόχων του για να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Τρίπτυχο, που η «Αυγή» το παρουσιάζει με τον τίτλο «Χρέος, επενδύσεις, ανάπτυξη», ενώ κανονικά η σειρά θα έπρεπε να είναι «Επενδύσεις, ανάπτυξη, χρέος». Γιατί η χώρα χρειάζεται άμεσα επενδύσεις και ανάπτυξη πρωτίστως, ενώ η διευθέτηση του χρέους μπορεί περιμένει στο βάθος. Η κυβέρνηση απλά το «πουλάει» στο εσωτερικό ως μέγιστη προτεραιότητα για επικοινωνιακούς λόγους, προκειμένου να δείξει ότι κάτι «παίρνει» σε αντάλλαγμα εφαρμογής του μνημονίου. Παράλληλα, οι μυστηριώδεις κύκλοι του Μαξίμου επαναλαμβάνουν ότι για άλλη μία φορά ο πρωθυπουργός «διεθνοποίησε» τα προβλήματα της Ελλάδας με τη θλιβερή συνέντευξη – συζήτηση και την τρίλεπτη χαιρετούρα με τον Μπ. Ομπάμα. Ο ισχυρισμός και μόνο ότι πρόλαβε μέσα σε τρία λεπτά να συζητήσει το ζήτημα του χρέους με τον πλανητάρχη προσβάλλει τη νοημοσύνη, για να μην πούμε ότι θυμίζει αίτημα πληβείου προς άρχοντα περιοχής με την ευκαιρία κάποιας εορταστικής εκδήλωσης. Οσο για την προσπάθεια προσέλκυσης επενδυτών μέσω του διαλόγου που είχε με τον Κλίντον, ας αρκεστούμε στη διαπίστωση ότι τα αγγλικά του αποδείχθηκαν εξαιρετικά φτωχά, και η αμηχανία του έκδηλη, για να το καταφέρει. Κατά τα άλλα, «χρέος, επενδύσεις, ανάπτυξη»!