Δεν είναι μόνο η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας που δημιουργεί το πρόβλημα στο Μέγαρο Μουσικής. Ούτε οι οικονομικές εκκρεμότητες από δάνεια, τα οποία είχε λάβει στο παρελθόν, με εγγυητή το Δημόσιο, ύψους δεκάδων εκατομμυρίων, που περιπλέκουν την εξεύρεση λύσης.
Το «πρόβλημα» συνυπήρχε με τη λειτουργία του, εδώ και δεκαετίες· απλώς με την κρίση βγήκαν τα μαχαίρια. Ενα μέρος της κοινωνίας το στήριζε, ένα άλλο το συνέδεε με το «παλιό πολιτικό σύστημα» και τη διαπλοκή, ένα τρίτο έκανε και τα δυο: και απολάμβανε τις εκδηλώσεις του Μεγάρου και το έβριζε.
Την εξαετία της κρίσης, το οικονομικό πρόβλημα εκτοξεύθηκε. Η επιχορήγηση συρρικνώθηκε δραματικά, τα δάνεια ήταν πλέον μη εξυπηρετούμενα. Κι ενώ βρέθηκε λύση αποδεκτή και από τις δύο κυβερνήσεις (Σαμαρά και Τσίπρα), η κατάσταση παραμένει έωλη. Η λύση, εν τάχει, είναι να γίνει το Δημόσιο από εγγυητής πρωτοφειλέτης και να περιέλθει το κτίριο του Μεγάρου στην ιδιοκτησία του. Η διάλυση της Βουλής, όμως, τον περασμένο Δεκέμβριο και τον Σεπτέμβριο, λόγω εκλογών, παρέτεινε το αδιέξοδο. Εδώ και ενάμιση χρόνο, επίσης, έχει λήξει η θητεία του Δ.Σ., η οποία έκτοτε παρατείνεται με τροπολογίες που ψηφίζονται από τη Βουλή. Η τελευταία δόση της τακτικής επιχορήγησης (600.000 ευρώ) δεν μπόρεσε να εισπραχθεί, γιατί εδώ και ενάμιση μήνα, περίπου, το Δ.Σ. βρίσκεται εν κενώ, δεν έχει ανανεωθεί η παράταση της θητείας του και ως εκ τούτου δεν έχει νομική υπόσταση για να προχωρήσει σε οποιαδήποτε πράξη.
Χθες οι εργαζόμενοι ανακοίνωσαν ότι προχωρούν σήμερα σε στάσεις εργασίας, καθώς εδώ και μήνες δεν καταβάλλονται κανονικά οι μισθοί τους. Παρ’ όλα αυτά παρέμεναν όλοι στις θέσεις τους προσφέροντας τις υπηρεσίες τους. Δεν αποτελούν εξαίρεση στο εργασιακό τοπίο της ελληνικής κρίσης…
Πριν από έναν χρόνο (τον Μάρτιο του 2014) μιλούσαμε και πάλι για την «ύστατη ώρα του Μεγάρου». Για την ακρίβεια, οι 195 εργαζόμενοι κοινοποίησαν επιστολή υπό τον ενδεικτικό τίτλο: «1991-2014: ήταν κάποτε ένα Μέγαρο;», προειδοποιώντας ότι το ΜΜΑ «πνέει τα λοίσθια…». Πριν από τρεις εβδομάδες ο πρόεδρος του ΜΜΑ Ιωάννης Μάνος στην ανακοίνωση του (τρίμηνου μόνο, για πρώτη φορά στην ιστορία του) προγράμματος μίλησε με αγωνία, εκθέτοντας μια πορεία μοναχική: «Τα τελευταία πέντε χρόνια κρατήσαμε όρθιο το Μέγαρο παρά τη μείωση της επιχορήγησης κατά 70%». Εως το τέλος του χρόνου, τόνισε, «κρίνεται η επιβίωση και το μέλλον του».
Είναι βέβαιον ότι η επίκληση του προέδρου και των εργαζόμενων αφήνει ένα μέρος του πληθυσμού παγερά αδιάφορο, αν όχι επιθετικά αδιάφορο. «Να τιμωρηθεί» και το Μέγαρο ως μέρος του αμαρτωλού παρελθόντος είναι η εμπαθής, χολερική αντίδραση. Γιατί η διαρκής τροφοδοσία ενός παρασκηνίου, η τόσο προσφιλής σκανδαλολογία, θολώνει τη σημασία του θεσμού. Επί της ουσίας, πέρα από τα «πρακτικά» προβλήματα (όπως οι δύο φορές κλειστή Βουλή), η λύση του Μεγάρου αναβάλλεται γιατί την πολιτική ευθύνη της μεταβίβασης στο Δημόσιο και το νέο νομικό σχήμα δεν θέλει καμία κυβέρνηση να αναλάβει. Η αναβλητικότητα συνεχίζεται με προσχήματα, η ζωή του Μεγάρου με παρατάσεις, η μεταβατική περίοδος μονιμοποιείται, οι διαβεβαιώσεις ανακυκλώνονται χωρίς να τελεσφορούν.
«Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ένα Μέγαρο έρημο, εγκαταλελειμμένο, σιωπηλό», γράφαμε πριν από έναν χρόνο (9/03/14). «Αν χρειαζόμαστε ένα δυστοπικό μνημείο στην καρδιά της πόλης, ένα πάνθεον συμπλεγμάτων, εμπάθειας, ανικανότητας, αδιαφορίας, ένα εμβληματικό μεγαθήριο πτώχευσης, δεν έχουμε παρά να το δημιουργήσουμε. Ιδού η ευκαιρία για να γίνει ο κόμπος, βρόχος».