Τίποτε πια δεν είναι το ίδιο και όλοι καλούνται να ξαναφτιάξουν
τον κόσμο, την νέα τάξη πραγμάτων, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις τους
στις νέες ευκαιρίες ή υποκύπτοντας στην αδυναμία τους, μπροστά στα
νέα αδιέξοδα. Η Σοβιετική Ένωση, κάτω από τα γνωστά προβλήματα της,
κατέρρευσε και οι κραδασμοί, που προκάλεσε η πτώση της, θα
ακούγονται για πολλά ακόμη χρόνια. Στην πτώση της αυτή συμπαρασύρει
ότι, για πολλά χρόνια, αποτελούσε για άλλους εφησυχασμό, για άλλους
εγγύηση και για άλλους καταστροφή.
Έθνη ξεχασμένα μέσα στην τάξη του διπολισμού εισέρχονται
ορμητικά στο κενό που προέκυψε και διεκδικούν ρόλο. Αλυτρωτισμοί,
φαινομενικά ξεχασμένοι, γίνονται δραματικά επίκαιροι και ο πόλεμος
γίνεται πάλι τρόπος επίλυσης των διαφορών και στην Ευρώπη. Η
κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωση συνέβη κατά τον χρόνο που
βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη γιγανταίας κλίμακας κινήσεις
συγκέντρωσης κεφαλαίων, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η προσπάθεια αυτή
κατατείνει, με μοχλό την πολυεθνική επιχείρηση, στην υπέρβαση του
εμποδίου, που συνιστά, όχι πια μόνο το κράτος, που, όπως δείχνει το
Γιουγκοσλαβικό παράδειγμα, μπορεί να κατατεμαχιστεί, αλλά το
έθνος.
Το έθνος είναι αυτό που πρέπει να συκοφαντηθεί, να τιθασευτεί,
να εκφυλιστεί, να γίνει μουσειακό είδος, για να επιτύχει το νέο
στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού, τη μεταβιομηχανική εποχή. Πρέπει,
λοιπόν, τα μικρά έθνη να τεθούν υπό την κηδεμονία ελεγχόμενων
διεθνών θεσμών και οργάνων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ,
το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η ΔΑΣΕ, όλοι θεσμοί της
μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης, που δεν υπάρχει, όμως πια. Πρέπει,
ακόμη, η ιδέα του έθνους να συκοφαντηθεί, επειδή, τάχα, οδηγεί σε
πολέμους, οι δε εθνικές κυβερνήσεις να διασυρθούν σαν ανεύθυνες,
ανήθικες, ανίκανες και ανυπόληπτες. Εισάγεται έτσι σιωπηρά,
μεθοδικά, με τη συγχρονισμένη υποστήριξη των διεθνών μέσων μαζικής
ενημέρωσης, η θεωρία της περιορισμένης κυριαρχίας σε παγκόσμια
κλίμακα.
Η Εθνική Ανεξαρτησία, λοιπόν, προϋπόθεση για κάθε άλλη αξία
εντός εθνικής κοινότητας, παίρνει, στην εποχή μας, το περιεχόμενο
της Εθνικής Επιβίωσης και οδηγεί σε μια στρατηγική συμμαχία
επιβίωσης των δυνάμεων της εργασίας με τις δυνάμεις της παραγωγής,
σε εθνικό επίπεδο. Η εθνικής κλίμακας επιχείρηση θα είναι και αυτή
ο προλετάριος της μεταβιομηχανικής εποχής, αν πετύχουν τα σχέδια
του διεθνούς κεφαλαίου. Μη προνομιούχοι, σήμερα, είναι όσοι δεν
μπορούν να αντέξουν στον τύπο μεταβιομηχανικής εποχής που το
διεθνές κεφάλαιο μεθοδεύει. Αυτή η αντίληψη δίνει και το εύρος των
κοινωνικών συμμαχιών εντός εθνικής κοινότητας, όπως και τις
συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο. Είναι η συσπείρωση και αντίσταση των
πολλών μικρών μεγεθών απέναντι στους λίγους κολοσσούς.
Η πολιτική αυτή, προωθούμενη με συνέπεια μέσα στην Ευρωπαϊκή
Ένωση, θα αποβλέπει όχι στη διάλυσή της αλλά στη δημιουργία της
Ευρώπης των Εθνών, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια. Αυτή η Ευρώπη
θα είναι η Ευρώπη των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής. Αν
αυτή η μάχη χαθεί, τότε θα χαθεί και η μάχη για την πραγματικά
Ενωμένη Ευρώπη των λαών. Αυτό που θα την διαδεχθεί θα είναι η
Ευρώπη των πολυεθνικών εταιρειών, των σφαιρών επιρροής αλλά και των
πολέμων, που είναι μοιραίο επακόλουθο, όπως, άλλωστε, συμβαίνει
σήμερα. Η Ευρώπη θα πρέπει να συμβάλει στην παγκόσμια Ειρήνη και
στην πρόοδο των λαών.
Στις ηγετικές ομάδες των περισσοτέρων κομμάτων της πατρίδας μας
επικρατεί η αντίληψη ότι το μέλλον έχει κριθεί και πως η συνθήκη
του Μάαστριχτ είναι το αναγκαίο αλλά και αναπόφευκτο τίμημα εισόδου
μας στην νέα εποχή. Σ΄ αυτήν την εποχή, ο ρόλος μας θα είναι ρόλος
μακρινής Νομαρχίας των Βρυξελλών. Εθνική πολιτική σε μια τέτοια
εποχή δεν θα έχει πια νόημα. Παραιτούνται, συνεπώς, από τώρα με το
αντίτιμο κάποιων πακέτων Ντελόρ, όπου, παρεπιπτόντως, οι εθνικές
δυνάμεις διεκδικούν, στην καλύτερη περίπτωση, ρόλο υπεργολάβου.
Τι θα πούμε, όμως, στις επόμενες γενιές ; Ότι για κάποιους
δείκτες, για ένα αεροδρόμιο και δύο μετρό, και αυτά όχι αζημίως για
τη χώρα μας, πουλήσαμε λίγη ιστορία και το όνομά μας, ή, το ακόμη
χειρότερο, κάναμε την Ελλάδα μικρότερη απ΄ αυτήν που παραλάβαμε ;
Αυτά αξίζει η γενιά μας, αυτή η γενιά, που της έλαχε ο κλήρος να
διαχειριστεί τη μοίρα του έθνους στην ιστορική κρίση που περνά ο
κόσμος ;
Σήμερα, στη χώρα μας, η αναξιοπιστία, η έλλειψη αξιοπρέπειας και
η υποκρισία χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή. Ο ελληνικός λαός
περιφρονείται και ακούει, μονότονα, ότι η εξαθλίωση του αποτελεί,
δήθεν, μονόδρομο για τον εκσυγχρονισμό της χώρας και της κοινωνίας.
Αυτό συμβαίνει, γιατί, εκτός από τα παραπάνω, η συντήρηση έχει
καλύψει όλο το πολιτικό φάσμα εξουσίας. Έτσι, οι πολίτες
αποστασιοποιούνται από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και προσπαθούν
να αντιδράσουν χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, γιατί δεν έχουν γνήσια
και συγκροτημένη προοδευτική πολιτική έκφραση. Χρειάζεται, συνεπώς,
να καλύψουμε αξιόπιστα αυτό το πολιτικό κενό και να αγωνιστούμε με
συνέπεια, ειλικρίνεια και σαφήνεια.
Σ΄ αυτήν τη μάχη καλούμε σήμερα τον Ελληνισμό με την ίδρυση του
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (ΔΗΚΚΙ). Το κίνημά μας αποτελεί
ένα μεγάλο ΟΧΙ στον συμβιβασμό, στην άποψη ότι τίποτε δεν μπορεί να
γίνει και ότι αυτά που ζούμε αποτελούν δήθεν μονόδρομο. Αρνούμαστε
το «τέλος της ιστορίας» . Αρνούμαστε το «τέλος του Έθνους» .
Αρνούμαστε το «τέλος των ιδεολογιών» και ξεκινάμε, με τις δικές μας
παροδοσιακές ελληνικές αξίες, αλλά και με τις παγκόσμιες αξίες για
ελευθερία, ισότητα και κοινωνική απελευθέρωση, τη μάχη για την
αποτροπή της πολιτισμικής και ανθρώπινης, γενικά, ισοπέδωσης που
προωθεί η παγκόσμια ηγεμονία του κεφαλαίου.
Η μάχη για τις αξίες μας, για τις αρχές μας, για τον αυτοσεβασμό
μας, είναι η ύψιστη πολιτική μάχη, η πρώτη που πρέπει να κερδιθεί.
Λαοί χωρίς αξίες, αρχές και αίσθηση εθνικού προορισμού δεν έχουν
μέλλον, ούτε καν στο επίπεδο της οικονομίας. Ακόμα και εκεί ο ρόλος
τους θα είναι συμμετοχή στα αζήτητα του παγκοσμίου καταμερισμού
εργασίας, που άλλοι θα ορίσουν. Ο εκσυγχρονισμός, λοιπόν, που
οπωσδήποτε χρειάζεται η πατρίδα μας, θα πρέπει να εδράζεται σε δύο
στέρεα βάθρα. Την εθνική αυτοπεποίθηση και την εθνική ομοψυχία,
αδιάρρηκτα συνδεδεμένες. Η εθνική αυτοπεποίθηση, προϋποθέτει την
επανασύνδεση με την ιστορία μας και την αίσθηση εθνικού προορισμού,
σε ένα χώρο όπου έλαμψε ιστορικά ο Ελληνισμός, και που περιλαμβάνει
τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Θάλασσα.
Προϋποθέτει, επίσης, την επαναφορά στο προσκήνιο παραδοσιακών,
αναγνωρισμένων αξιών, που αντιστέκονται στον κακώς εννοούμενον
κοσμοπολιτισμό, όπως η φιλοπατρία, η αλληλεγγύη εντός εθνικής
κοινότητας και η Ορθοδοξία, για να αναφερθούμε μόνο σε ορισμένες.
Χρειάζεται, ακόμη, εθνικό προσκλητήριο του απόδημου Ελληνισμού, να
περάσει και σ΄ αυτόν το μήνυμα ότι επιστρέφουμε στο προσκήνιο και
διεκδικούμε ρόλο.
Πρέπει, επίσης, να υπενθυμίσουμε στο λαό μας, ότι στην περιοχή
μας είμαστε οι πρώτοι από πλευράς επιπέδου ανάπτυξης και μπορούμε,
με τις πρωτοβουλίες μας, να συμβάλλουμε ουσιαστικά στην πρόοδο,
στην συνεργασία, στη φιλία και, κυρίως, στην ειρήνη μεταξύ των λαών
της περιοχής.
Η εθνική ομοψυχία, από την άλλη πλευρά, προϋποθέτει τη
βεβαιότητα του λαού μας, ότι η δημοκρατική πολιτεία και η κοινωνία,
που του προτείνουμε, δίνει θέση και ρόλους σε όλους, δείχνει στοργή
προς όλους, ιδιαίτερα στους απόμαχους της εργασίας και τους
πάσχοντες. Εγγυάται το μέλλον του πολίτη, ιδιαίτερα του νέου και
παρέχει ποιότητα ζωής σε ένα προστατευόμενο πολιτιστικό, οικιστικό
και φυσικό περιβάλλον. Τα παραπάνω οφείλει να εγγυάται η
δημοκρατικά συντεταγμένη πολιτεία, μέσα από θεσμούς λαϊκής
συμμετοχής, που κατοχυρώνουν την πολιτική, την οικονομική και
κοινωνική δημοκρατία με την θεσμικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη
Δικαιοσύνη, εγγυήτρια της ισονομίας και ισοπολιτείας.
Ποτέ, όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι ο εκσυγχρονισμός δεν
είναι αυτοσκοπός και τούτο για να μην πέσουμε στην παγίδα της
λατρείας των οικονομικών δεικτών, λησμονώντας ότι κάτω από τους
δείκτες υπάρχουν άνθρωποι. Η σταθεροποίηση της οικονομίας θα
επιδιώκεται μέσα από ανάπτυξη με κοινωνική προστασία και όχι με
μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Ο εκσυγχρονισμός γίνεται
για να επιτύχουμε την Ανάπτυξη, κάτι ευρύτερο και βαθύτερο, που
ταυτίζεται με τις αξίες μιας κοινωνίας και την ποιότητα ζωής της.
Από τις μη διαπραγματεύσιμες αξίες της κοινωνίας, που
οραματιζόμαστε, είναι η ανθρωπιά, ο σεβασμός στον άνθρωπο και η
κοινωνική δικαιοσύνη. Για μας η ανεργία αποτελεί τη μεγαλύτερη
κοινωνική αδικία. Τον εκσυγχρονισμό, λοιπόν, θα τον φτιάξουμε όλοι
και θα είναι για όλους, γι΄ αυτό θα έχει ρυθμούς, που να τους
αντέχει η οικονομία, η κοινωνία μας και η Δημοκρατία.
Σ΄ αυτήν την εθνική προσπάθεια, όλοι έχουν ρόλο και κανείς δεν
είναι περιττός ή απορριπτέος. Αντίθετα η εθνική επιβίωση στις
θύελλες των καιρών αυτών, επιβάλλει την εθνική συνεννόηση μεταξύ
των δυνάμεων της εργασίας και των δυνάμεων της παραγωγής, στα
πλαίσια ενός αποκεντρωμένου δημοκρατικού προγραμματισμού, με τη
συμμετοχή όλου του λαού, μέσα από θεσμούς λαϊκής συμμετοχής. Η
συνεννόηση αυτή διευκολύνεται από το μέγεθος της ελληνικής
επιχείρησης, που είναι κυρίως μικρομεσαία, μετρούμενη με ευρωπαϊκή
κλίμακα. Τα μαζικά κινήματα, από την άλλη μεριά, γνήσιες μορφές
δημοκρατικής οργάνωσης και έκφρασης της λαϊκής συμμετοχής, είναι
απαραίτητα στη διαδικασία της Ανάπτυξης, με ρόλο κεντρικό, γιατί
δίνουν το σφυγμό του λαϊκού κινήματος, που αποτρέπει από λάθη,
ενεργοποιούν δυνάμεις και εγγυώνται ότι οι λαϊκές κατακτήσεις δεν
θα ακυρωθούν.
Μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη αγωνιζόμαστε για να μη θυσιάσουμε το
στόχο της σύγκλισης των πραγματικών επιπέδων ανάπτυξης και
ευημερίας των λαών στον απάνθρωπο και αμφίβολο αυτοσκοπό της
σύγκλισης των ονομαστικών οικονομικών δεικτών.
Στηρίζουμε την περιφερειακή ανάπτυξη και δίνουμε προτεραιότητα
στην ταχύρρυθμη ανάπτυξη όλων των παραμεθόριων περιοχών για λόγους
εθνικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς. Η αντίληψη του
Αθηνοκεντρικού κράτους πρέπει, επιτέλους, να αλλάξει. Ελλάδα δεν
είναι μόνο η Αθήνα. Η Ανάπτυξη έχει ιδεολογικό περιεχόμενο και
είναι, κατ΄ εξοχήν, πολιτική έννοια. Οι ελάχιστες εγγυήσεις που
εξασφαλίζουν την προοδευτική φυσιογνωμία της ανάπτυξης σήμερα,
καθώς και τη διαχωριστική γραμμή της από τη συντηρητική ανάπτυξη
είναι οι παρακάτω θέσεις :
Πρώτη αδιαπραγμάτευτη προοδευτική θέση είναι ότι η κοινωνική
αλληλεγγύη και η επιβολή της θεσμικά, είναι έργο και υποχρέωση του
κράτους και λέγεται κοινωνική πολιτική.
Δεύτερη αδιαπραγμάτευτη προοδευτική θέση είναι ότι το μέλλον του
Έθνους κα του λαού δεν ανατίθεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά
είναι αρμοδιότητα της συντεταγμένης πολιτείας. Οι στρατηγικοί
τομείς, συνεπώς, της οικονομίας και της κοινωνίας δεν
ιδιωτικοποιούνται.
Τρίτη αδιαπραγμάτευτη προοδευτική θέση είναι η απαίτηση για
πολιτική, οικονομική και κοινωνική δημοκρατία, που εκφράζεται με τη
λαϊκή συμμετοχή και το δημοκρατικό προγραμματισμό.
Τέταρτη αδιαπραγμάτευτη προοδευτική θέση είναι ότι το περιβάλλον,
φυσικό, οικιστικό και πολιτιστικό, δεν είναι εμπόρευμα. Είναι
κληρονομιά της ανθρωπότητας γενικά και του έθνους μας ειδικότερα
και διαφυλάσσεται με σεβασμό για τους μεταγενέστερους. Οι φυσικοί
πόροι αξιοποιούνται, δεν ληστεύονται.
Ο συνδικαλισμός, χειραφετημένος από κόμματα και εξαρτήσεις,
καλείται να αναδειχτεί σε γνήσια πρωτοπορία, χαράσσοντας στρατηγική
σαν αυτόνομο, δομικό στοιχείο της Δημοκρατικής Πολιτείας και όχι
σαν εξάρτημα ή απόφυση κομματικών μηχανισμών. Η επιχείρηση πάλι θα
πρέπει να αντιληφθεί, ότι ο κοινωνικός της ρόλος αποδεικνύεται
μόνον με τις επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Έτσι,
καταξιώνεται στην κοινή συνείδηση και μπορεί να διεκδικήσει τότε
την προστασία της πολιτείας στη μάχη με τους γίγαντες.
Το κράτος μεριμνά για τη βέλτιστη λειτουργία της υποδομής με
επενδύσεις, ιδιαίτερα στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, της
ενέργειας, των συγκοινωνιών, της εκπαίδευσης, της υγείας, της
κοινωνικής ασφάλισης και της γεωργίας. Ταυτόχρονα, η δημόσια
διοίκηση μοχλός ανάπτυξης, που στοχεύει, σε συνδυασμό με τη βαθειά
αποκέντρωση των υπηρεσιών και αποφάσεων, στην αρωγή του πολίτη και
σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια. Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στον
ευρύτερο αγροτικό τομέα, που αποτελεί τη βάση της ελληνικής
οικονομίας και κοινωνίας. Στόχος μας είναι ο εκσυγχρονισμός και η
ανάπτυξη του καθώς και η διασφάλιση στους αγρότες ενός αξιοπρεπούς
επιπέδου διαβίωσης. Σε αυτό θα συμβάλει και η προώθηση της
συνεταιριστικής αγροτικής οργάνωσης.
Η παιδεία, τέλος, πρέπει να πάψει να παράγει κυρίως πτυχία, που
κανείς δεν χρειάζεται, πτυχία ανεργίας δηλαδή, αλλά να εφοδιάζει με
άριστα στελέχη την αναπτυξιακή προσπάθεια κυρίως στους τομείς που
δίνεται η μάχη. Είναι, κατά συνέπεια, αναγκαία η μεγάλη
εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, με εμμονή στο δημόσιο χαρακτήρα της
τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η γνώση και η επιστημονική παραγωγή
μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή μιας δυναμικής εθνικής
πολιτικής, που θα διασφαλίζει την αναπτυξιακή διαδικασία και την
πολυδιάστατη προστασία στο διεθνές περιβάλλον. Η πολιτεία πρέπει να
διασφαλίζει θεσμικά την ακώλυτη εκπαίδευση και μόρφωση όλων των
νέων και κυρίως αυτών που στερούνται των αναγκαίων πόρων.
Στηρίζουμε και αναπτύσσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, με δημόσιο
χαρακτήρα. Η προστασία της υγείας αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας
και παρέχεται χωρίς διακρίσεις. Πάνω απ’ όλα και ανεξάρτητα από τα
επιμέρους προγράμματα, προωθούμε ένα έντιμο, αμερόληπτο και
στοργικό κράτος, το οποίο θα ελέγχεται κοινωνικά και ο κάθε πολίτης
θα το βλέπει σαν δικό του. Προωθούμε και διασφαλίζουμε, θεσμικά και
στην πράξη, την πλήρη ισότητα των δύο φύλων στην οικονομία, στην
κοινωνία και στην πολιτική. Το κίνημά μας θα στηρίζεται στις
σύγχρονες αρχές και αξίες του Σοσιαλισμού με Δημοκρατία, θα έχει
οργανωτική διάρθρωση που θα διασφαλίζει:
Το γνήσιο και αποκεντρωμένο δημοκρατικό διάλογο εντός του κινήματος
και με την κοινωνία.
Την ουσιαστική αποκέντρωση της κομματικής εξουσίας και
Την καθιέρωση συστήματος αξιών, που θα κατοχυρώνει την
αξιοκρατία.
Πρός τους ξένους φίλους και εταίρους, στέλνουμε μήνυμα φιλίας,
συνεργασίας και καλής πίστης επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, ότι δεν
διεκδικούμε τίποτε λιγότερο απ’ όσα θεωρεί ο καθένας απ’ αυτούς
αυτονόητα για την πατρίδα του. Έχουμε και εμείς εθνικά συμφέροντα,
τα οποία είμαστε αποφασισμένοι να προασπίσουμε και δεν πρόκειται
ποτέ να παραιτηθούμε από αυτά, στο όνομα της όποιας κοινής
εξωτερικής πολιτικής. Αυτή η αυτονόητη προϋπόθεση, αυτονόητη για
έθνη με ιστορία, που σέβονται τον ευατό τους, είναι η μόνη εγγύηση
και για την ειρήνη στην περιοχή. Στηρίζουμε διεθνώς τα κινήματα
ειρήνης και θα συμβάλουμε σε αυτή. Τέλος, στη νεολαία μας,
απευθύνουμε ένα ιδιαίτερο κάλεσμα. Η αξιοπρέπεια, ο αυτοσεβασμός, η
αυτοπεποίθηση και η αξιοκρατία, που μας δίνει μια σεβαστή και
στοργική πατρίδα, είναι ωραία κίνητρα αγώνων. Βρίσκοντας πάλι τις
αξίες μας, βρίσκουμε το αληθινό και μόνο νόημα της ζωής.
Το ΔΗΚΚΙ είναι πολιτική κίνηση, ανοιχτή σε όλους τους ‘Ελληνες,
χωρίς κανέναν αποκλεισμό, ανεξάρτητα από προηγούμενες πολιτικές
εντάξεις. Στους αγώνες που μας περιμένουν κανείς δεν περισσεύει. Οι
προηγούμενες διαιρέσεις του λαού ανήκουν σε άλλη εποχή, που πέρασε
χωρίς γυρισμό. Αυτής της εποχής τα κατάλοιπα, δίνουν σήμερα μάχες
οπισθοφυλακής. Ας τους αφήσουμε στη μοναξιά τους. Το κίνημά μας θα
στηρίζεται μόνο στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις. Δεν θα δημιουργεί
οικονομικές και άλλες εξαρτήσεις από δυνάμεις που μπορούν να
αλλοιώσουν το χαρακτήρα του και να δημιουργήσουν κινδύνους για τη
χώρα, την οικονομία και το λαό μας. Λογοδοτούμε μόνο στον κυρίαρχο
Ελληνικό λαό. Μια καινούρια εποχή ξεκινά. Καλούμε όλες τις
Ελληνίδες και τους Έλληνες, με πίστη στην πατρίδα και το μέλλον
της, να διαμορφώσουμε μαζί το κοινό αύριο.
Πηγή:
– Σταθμοί