Ειλικρινά, δεν έχω καταλάβει γιατί η Ν.Δ. επιζητεί εσπευσμένα νέα ηγεσία, μέσα στο κρισιμότερο για τη νέα κυβέρνηση τρέχον δίμηνο. Και τούτο, γιατί μιλώ περισσότερο με ψηφοφόρους της Ν.Δ., παρά με πολιτικούς της. Μεταφέρω, λοιπόν, προς τη Συγγρού τα εξής ερωτήματα. Μήπως οι ψηφοφόροι πιστεύουν πως υπαίτιος της τελευταίας εκλογικής της ήττας ήταν ο μεταβατικός της πρόεδρος κ. Βαγγ. Μεϊμαράκης; Εχουν, δηλαδή, τη γνώμη ότι μ’ έναν άλλον (και νεώτερο) αρχηγό, όπως, καλή ώρα, οι εμφανισθέντες υποψήφιοι κ. Κυρ. Μητσοτάκης, Απ. Τζιτζικώστας και Αδ. Γεωργιάδης, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο; Διατυπώθηκε, επίσης, από ορισμένους η άποψη πως η Ν.Δ. πρέπει να αναζητήσει για ηγέτη της έναν «αντιτσίπρα». Ωραία, αλλά με ποια ηγετικά προσόντα; Τον αδίστακτο λαϊκισμό, το ψεύδος, την αμάθεια, την προχειρότητα, την κραυγαλέα ασυνέπεια, τον επικίνδυνο πειραματισμό και τη δυνατότητα εξαπάτησης των ψηφοφόρων; Διότι αυτά είναι τα προσόντα που ανέδειξαν και διατηρούν το «ηγετικό προφίλ» του κ. Τσίπρα. Τέλος, έγινε λόγος και για μια «ανανέωση» της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας της Ν.Δ. Η συνταγή, όμως, προσέκρουσε στις δόσεις του νέου μείγματος. Μερικοί προσέθεταν υπερβολικές δόσεις νεοφιλελευθερισμού, άλλοι «παραδοσιακής δεξιάς», άλλοι «λαϊκής δεξιάς» και άλλοι «κεντροδεξιάς». Δηλαδή, από πολυσυλλεκτικό κόμμα που υπήρξε από την ίδρυσή της η Ν.Δ., οι εισηγητές της «ανανέωσης» έτειναν να τη μεταλλάξουν σε… συνιστώσες (συνακόλουθες, με τον αναζητούμενο «αντιτσίπρα»).
Προφανώς, ο παραπάνω «προβληματισμός» είναι εκτός πραγματικότητας και έκδηλα ανιστόρητος. Οι «εγκέφαλοι» της Ν.Δ όφειλαν από τις εκλογές του 2009 να αναζητήσουν τα αίτια της συνεχούς συρρίκνωσης της ιστορικής παράταξης και κυρίως να μελετήσουν τα «συστατικά» της πρόσκαιρης νίκης Σαμαρά, όπως και των δύο αλλεπαλλήλων ηττών που υπέστησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Από μια αναδρομή σ’ αυτήν την εξαετία, προκύπτει, σαφέστατα, πως τα βασικά αίτια της προϊούσης συρρίκνωσης της Ν.Δ. ήταν η ασυνέπεια πολιτικής και οι παλινωδίες της. Συνοπτικά. Από τη στιγμή που ο κ. Κώστας Καραμανλής διαπίστωσε, έστω και καθυστερημένα, την επερχόμενη κατάρρευση της οικονομίας και εξήγγειλε τα «αντιλαϊκά μέτρα» (κυρίως πάγωμα μισθών και συντάξεων), όφειλε να επιχειρήσει και την εφαρμογή τους ως πρωθυπουργός. Οχι να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές. Ηταν προτιμότερο (και πιθανότερο) να ανατραπεί στη Βουλή από τον ανεκδιήγητο Γ. Παπανδρέου, με το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» και την εν συνεχεία παράδοση της χώρας στους δανειστές της. Μια τέτοια ανατροπή θα αποτελούσε υποθήκη αλήθειας και συνέπειας για τη Ν.Δ. και τον ίδιο. Στη συνέχεια ο κ. Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές, ως αντιμνημονιακός, για να μεταβληθεί, εν μια νυκτί, σε υπέρμαχο και παράκλητο των μνημονίων… Διερωτήθηκε κανείς στη Συγγρού για τα αλλεπάλληλα σοκ που υπέστησαν αυτήν την εξαετία οι ψηφοφόροι της; Οι «νοικοκυραίοι», κατά τον Ευάγγελο Αβέρωφ, οι οποίοι, επιπροσθέτως, δέχθηκαν και δέχονται τα μεγαλύτερα πλήγματα από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν (όσοι πλέον μπορούν) και οι πλέον νομοταγείς «δότες» κάθε νέας φοροεπιδρομής. Φίλες και φίλοι. Οπως αποδείχθηκε, η επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ σύντομο διάστημα για να ανατραπεί η κυβερνητική του πλειοψηφία. Εκείνο, λοιπόν, που χρειάζεται η Ν.Δ. είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων της. Οχι το γιουρούσι ενός «νέου αρχηγού» για την ανατροπή του κ. Τσίπρα…