H xώρα έχει μπροστά της δύο ουσιαστικά επιλογές. Η μία είναι «λίγο από τα ίδια», επιλογές δηλαδή που στοχεύουν στην ευρεία ανάμειξη του κράτους στην οικονομία. Πολιτικές δηλαδή σαν αυτές που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, στα μνημόνια και στα σημερινά αδιέξοδα. Και που δεν δείχνουν ικανές να μας βγάλουν από τα σημερινά χάλια, από τη φτώχεια, τη μιζέρια και τη συνεχιζόμενη παρακμή.
Σχεδόν όλα τα κόμματα της κρατικο-παρεμβατικής λογικής υπόσχονται έξοδο από την κρίση με τις ίδιες επιλογές που την προκάλεσαν, δίχως κόπο και φόρους, αλλά με παροχές και κρατική προστασία. Απόψεις αντιφατικές, αστήρικτες και στην ουσία ψεύτικες.
Η άλλη επιλογή είναι η ταύτιση με το μέλλον και τις δυνάμεις της επιτυχίας και του δυναμισμού. Για να είμαι σαφής, τέτοια πολιτική θα είναι το αγκάλιασμα των αρχών της ελεύθερης οικονομίας, του ανταγωνισμού, της ατομικής υπευθυνότητας και του απογαλακτισμού από τις πελατειακές συνήθειες και την καταπιεστική «προστασία» του Δημοσίου. Μια τέτοια πολιτική δεν συμφωνεί με το μνημόνιο, όπως διάφοροι ανόητοι ισχυρίζονται. Διότι αντιστρατεύεται τους φόρους, την εσωτερική υποτίμηση και τη γενική υποβάθμιση των αγορών και της οικονομίας της χώρας. Δεν μπορεί όμως να απορριφθεί από τους δανειστές διότι εξασφαλίζει ισοδύναμα με τη δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών, όχι όμως από περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά από καταργήσεις δημοσίων φορέων, δραματικές μειώσεις προσωπικού και άμεσες και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Συνεπώς το καινούργιο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, το οποίο ενέκρινε η Βουλή των Ελλήνων, δεν είναι σε καμία περίπτωση νεοφιλελεύθερο. Είναι Γερμανο-ευρωπαϊκό. Είναι τουλάχιστον απλοϊκό να ισχυρίζεται κάποιος πως μια ιδεολογία σηκώνει τα χέρια σε περιόδους κρίσεων και αναζητά λύσεις σε αλλότρια λιμάνια. Τότε η ιδεολογία αυτή είναι για τα σκουπίδια. Οι πολιτικές θέσεις δεν είναι κοστούμια που χρησιμοποιεί κάποιος μοναχά τις Κυριακές για να πάει στην εκκλησία. Οταν δηλαδή η οικονομία είναι εύρωστη και ελκυστική και πιθανή επιλογή είναι οι παροχές και η προσοδοθηρία. Η ιδεολογία οφείλει να είναι εργαλείο μάχης, ικανό να σε βγάλει από τις δυσκολότερες συγκυρίες. Και αποδεικνύεται περίτρανα πως ο σοσιαλισμός δεν είναι τέτοιο εργαλείο.
Αυτό είναι απάντηση στον απίθανο κυβερνητικό ισχυρισμό πως ψηφίζει το νέο μνημόνιο με κρύα καρδιά, διότι τον βρίσκει εντελώς αντίθετο με τις πολιτικές του αρχές και πιστεύω. Και σαν εναλλακτική, αριστερή, λύση βρίσκουν κάποιοι μοναχά επιλογές καταστροφικές για τον λαό και την οικονομία, όπως την επιστροφή στη δραχμή, το Grexit, την πτώχευση ή τα IOUs.
Η φιλελεύθερη εναλλακτική λύση, αντίθετα, οδηγεί μακριά από το σημερινό αδιέξοδο δίχως εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων, δίχως χρεοκοπία, δίχως επιστροφή στη δραχμή και δίχως διάλυση των πάντων στην οικονομία και την κοινωνία. Διότι απλά αυτή η ιδεολογία είναι εργαλείο μάχης και για τις εύκολες αλλά και για τις δύσκολες ώρες.
Η διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι πως η φιλελεύθερη, σε αντίθεση με την κρατικο-παρεμβατική συντηρητική (και την ανύπαρκτη βέβαια αριστερή), έχει προοπτικές ανάκαμψης που σύντομα θα δώσει λύση σε όσους θα αντιμετωπίσουν το φάσμα μιας μεσοπρόθεσμης ανεργίας. Ολες οι άλλες διέξοδοι αυξάνουν τις δυσκολίες και την κοινωνική δυσπραγία, παραπέρα βυθίζουν την οικονομία και τις αγορές σε αδιέξοδα, δίχως το άνοιγμα προοπτικών για ένα καλύτερο μέλλον.
Το ζήτημα είναι ποιος θα έχει την τόλμη να υιοθετήσει αυτήν τη δεύτερη επιλογή. Οταν οι πάντες αλληλοκατηγορούνται και αλληλο-υποβλέπονται για να αποδείξουν πως είναι καλά και συνετά παιδιά στα μάτια των οργανωμένα πανίσχυρων συντεχνιών του δημόσιου τομέα. Ακόμα και οι ακραίοι προπαγανδιστές της Χρυσής Αυγής δεν κρύβουν τη λατρεία τους για το κράτος. Που πέραν από χρήσιμο μηχανισμό πολιτικής καταπίεσης το βλέπουν και σαν αποτελεσματικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής.
Ολοι διαγωνίζονται λοιπόν στο πεδίο του κρατισμού. Θα τολμήσει έστω η Ν.Δ. να διαφοροποιηθεί; Επιλέγοντας μια ηγεσία που να έχει την τόλμη να αντιστρέψει την για δεκαετίες ολόκληρες καταστροφική πορεία της Ελλάδας;
* Ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός.