Κοινοτοπία; Δοξασία; Αστικός μύθος; Κλισέ; Οποιο όνομα κι αν της δώσουμε, γεγονός παραμένει πως η μαζική πίστη για τη μετριότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ιδιαίτερα του κοινοβουλευτικού, μοιάζει ακράδαντη. Αν κρίνουμε ταυτίζοντας την αληθινή αξία κάποιου με την αναγνωρισιμότητά του, το δε κύρος του με την καταγωγή του από τζάκι, τότε, ναι, το επίπεδο της Βουλής τα τελευταία χρόνια δείχνει «χαμηλότερο», μια και, με τη λαϊκή ψήφο αλλά και τα τερτίπια του εκλογικού νόμου, έγιναν βουλευτές και αρκετοί εκ των «ανωνύμων», ακόμα και με λίγους σταυρούς.
Είναι έγκλημα όμως η «ανωνυμία» ή απόδειξη πολιτικής ανικανότητας; Το πόσο αξίζουν όλοι τους θα το δείξει η πράξη τους. Δεν θα το αποφασίσει η δική μας προκατάληψη, ο σνομπισμός, η νοσταλγία για ένα όμορφο και υψηλό παρελθόν που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Ο κ. Νικολόπουλος, π.χ., ήταν στη Βουλή και χθες και προχθές, με άλλο κόμμα, το ίδιο και ο κ. Ψαριανός· ο κ. Γιακουμάτος, και πάλι για παράδειγμα, είναι πάντα εδώ· από βουλευτές ρουσφετολόγους ή βουβούς χειροκροτητές του Αρχηγού και τίποτε περισσότερο έχουμε πικρή πείρα, κ.τ.λ. κ.τ.λ. Και, προς το παρόν, δεύτερος Καλογιάννης δεν έχει εμφανιστεί, ν’ αρπάξει την κάλπη.
Το βαρύ, το αλγεινό γνώρισμα της Βουλής των τελευταίων ετών, αυτό που πράγματι την κολοβώνει και την ασχημίζει, είναι η παρουσία των χρυσαυγιτών. Ανάμεσά τους άτομα που έχουν αναλάβει την «πολιτική ευθύνη» μιας στυγνής δολοφονίας, άλλα που δασκάλευαν νιάνιαρα πώς να χαιρετούν ναζιστικά, με φόντο τον Χίτλερ, νταήδες που αρχήγευαν σε πογκρόμ κατά μεταναστών στην Ομόνοια, άλλοι που «καθάριζαν» λαϊκές κ.τ.λ. Η ψήφος ενός τμήματος του απολύτως πληροφορημένου λαού τούς έστειλε και αυτούς στη Βουλή, καμία αντίρρηση. Αλλά οι εκλογές δεν είναι δικαστήριο. Και το βουλευτιλίκι δεν σε απαλλάσσει από ποινικού χαρακτήρα κατηγορίες.
Εν πάση περιπτώσει, ένας μέτριος ή και μετριότατος Ελληνας πολιτικός το πολύ πολύ να γίνει αρχηγός κόμματος – έχουμε άλλωστε παραδείγματα. Αντίθετα, ένας εξωφρενικά μικρόμυαλος Αμερικανός πολιτικός δεν είναι απίθανο να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Δηλαδή πλανητάρχης. Τι ακούσαμε μετά το νέο μακελειό σε κολέγιο, που υποτίθεται ότι ξαναματασόκαρε την Αμερική; Ακούσαμε έναν απελπισμένο Μπαράκ Ομπάμα, που ξέρει ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του: η ήττα του από τους κουμπουρολάγνους. Ακούσαμε όμως και έναν δραματικά κενό Τζεφ Μπους να λέει ασυγκίνητος: «Ε, αυτά είναι πράγματα που γίνονται».
Ακούσαμε κι έναν εφιαλτικά ωμό Ντόναλντ Τραμπ να λέει πως η λύση είναι να δοθούν πιστόλια σε δασκάλους και καθηγητές· να ρίχνουν πρώτοι και να καθαρίζουν. Ο κ. Τραμπ έχει πολλές πιθανότητες να αποσπάσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών και αρκετές να νικήσει την κ. Χίλαρι Κλίντον. Και να πλανηταρχεύσει. Με ένα ούζι στη θέση όπου κανονικά φιλοξενείται η φαιά ουσία του ανθρώπου.
Οχι και αυτόν, Κύριε. Οχι και αυτόν…