Χρειάζεται ένα «σοκ», επενδυτικό, ψυχολογικό, πείτε το όπως προτιμάτε, αλλά αυτό είναι που ακούγεται από πολλούς που – απογοητευμένοι- παρακολουθούν τη χώρα να σέρνεται. Η απογοήτευση, από το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών που δείχνει ότι ο λαϊκισμός έχει ρίζες και μέλλον, οδηγεί στην πεποίθηση ότι η πρωτοφανής διάρκεια της ύφεσης στην Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με επενδυτικό σοκ. Κανείς, βεβαίως, δεν πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση με αυτό το επιτελείο μπορεί να προσφέρει την αναγκαία εκείνη συνθήκη που θα παρασύρει τις παραγωγικές δυνάμεις προς τα πάνω.
Και αυτό το παραγωγικό τέλμα -για το οποίο ο πρωθυπουργός δείχνει να μην έχει τίποτε να πει πέρα από γενικότητες, ίσως γιατί δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει παραγωγή πλούτου για μια κοινωνία- σέρνει τη χώρα σε μία διαρκή συνθήκη υποκρισίας. Για να ανοίξει η αγορά θέλει απλές κινήσεις, δοκιμασμένες σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου. Μόνο στην Ελλάδα θεωρούμε πως χρειάζονται «φορείς» και «επιτροπές» για να πουν στους ανθρώπους της αγοράς πώς θα ανοίξουν θέσεις εργασίας. Ελευθερία χρειάζεται, κίνητρα, μείωση φόρων, φιλικό για τις επιχειρήσεις περιβάλλον. Αυτή η πολιτική είναι η πιο φιλολαϊκή. Είναι η μόνη που γεννά δουλειές χωρίς να επιβαρύνει το κράτος. Αλλά όλο αυτό προϋποθέτει μία κοινωνική κουλτούρα που, σαφώς, είναι απούσα από τα μέλη της κυβέρνησης (που ζουν οι περισσότεροι σαν παλαιοημερολογίτες). Δυστυχώς, όμως, η κοινωνική αυτή κουλτούρα απουσιάζει από μεγάλο κομμάτι του γενικού πληθυσμού, που παρακολουθεί χωρίς αντίδραση την καθήλωση της χώρας σε συνθήκες πρωτογονισμού. Είναι φορές που αναρωτιέται κανείς τι φταίει για τον δομικό αναχρονισμό και την καθυστέρηση της ελληνικής κοινωνίας, από τις αντιδράσεις για τα αιολικά πάρκα ώς την απάθεια για το τι συμβαίνει στην ανώτατη εκπαίδευση. Σε όλους τους δείκτες η ελληνική κοινωνία έχει αρνητική θέση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την καινοτομία και την κοινωνική ανοχή. Είναι μία πραγματικότητα.
Γι’ αυτό, η ελληνική κοινωνία, κρατικοδίαιτη και εσωστρεφής καθώς είναι, χρειάζεται πολλαπλά «σοκ» ώστε να ανοίξει στις προκλήσεις της διεθνούς σκηνής. Οσο η κυβέρνηση ενισχύει τις συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής ακινησίας, τόσο θα μακραίνει η περίοδος τέλματος. Είναι τόσο βαθιά η καθήλωση, όσο βαθιά είναι και η υποκρισία.