Παρ’ ότι η χώρα μας βιώνει τη χειρότερη περίοδο της κρίσης, με το τρίτο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδύεται μια ευκαιρία ομαλοποίησης του πολιτικού μας συστήματος, με επίκεντρο τη Ν.Δ. και βασικό συστατικό την πλήρη απομυθοποίηση του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Ορθότατα ο κ. Μεϊμαράκης κήρυξε, στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων, το τέλος της συμβάδισης με τη νέα κυβέρνηση στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Η ψήφισή του από τη Ν.Δ. και τα άλλα φιλοευρωπαϊκά κόμματα έγινε για να αποσοβηθεί το Grexit, με ουδεμία άλλη υποχρέωση στήριξης της νέας κυβέρνησης για την εφαρμογή του. Αυτό όμως το άλλοθι της Ν.Δ. κρύβει και μια επικίνδυνη παγίδα. Να προσχωρήσει, δηλαδή, η αξιωματική αντιπολίτευση στη «στρατηγική» του ΣΥΡΙΖΑ τού «όχι σε όλα». Να υιοθετεί κάθε αντίδραση των θιγομένων (που τώρα είναι περισσότεροι και πιο οργισμένοι) ή ακόμη και υποκινώντας έναν κοινωνικό ξεσηκωμό, όπως έπραξαν, ως αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Ο πειρασμός για μια τέτοια «στρατηγική» είναι μεγάλος, αφού η ίδια μέθοδος κατέστησε τους κ. Τσίπρα και Καμμένο κυβέρνηση. Ωστόσο, η Ν.Δ. οφείλει να αποφύγει έναν τέτοιο πειρασμό. Για πολλούς λόγους. Οπως σημειώναμε την περασμένη Κυριακή, η συρρίκνωση της Ν.Δ. κατά τα τελευταία πέντε χρόνια οφείλεται κυρίως στις παλινωδίες της, στην απώλεια της σοβαρότητός της και στο μέγα έλλειμμα αξιοπιστίας που προκάλεσε η πολιτική αυτή στην εκλογική της βάση. Η οποία, παρά ταύτα, παραμένει ο μεγάλος και σταθερότερος πυλώνας του πολιτικού μας συστήματος.
Συνεπώς, οποιοσδήποτε αναλάβει τα ηνία της παράταξης αυτής, μετά από 45 ημέρες, έχει ως πρωταρχική του υποχρέωση την αποκατάσταση της σοβαρότητος και της αξιοπιστίας της. Τούτο απαιτεί μια αντιπολιτευτική τακτική η οποία, αντί του μηδενιστικού «όχι», θα αντιπαραθέτει προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις. (Φυσικά όχι με τη «συνταγή» του προγράμματος Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, αφού και η Ν.Δ. δοκίμασε ανάλογα μαντζούνια με τα «Ζάππεια» του κ. Σαμαρά.) Στόχος του νέου αρχηγού της Ν.Δ. δεν πρέπει να είναι η ταχύτερη, το δυνατόν, ανατροπή της νέας κυβέρνησης. Είτε το θέλουν είτε όχι στη Ρηγίλλης, οι κ. Τσίπρας και Καμμένος έχουν νωπή εντολή και με συγκεκριμένα «διαπιστευτήρια». Ψηφίσθηκαν, αφού πέρασαν απ’ τη Βουλή το «μνημόνιό τους» και με τη λαϊκή εντολή να το εφαρμόσουν το δυνατόν «ηπιότερα». Ο κ. Τσίπρας περιαυτολόγησε προχθές ότι ανέλαβε «να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά». Ομως μπορεί να ισχύει και η άλλη παροιμία για κάποιον που «τον έβαλαν να βράσει στο ζουμί του». Μέσα στις επόμενες 75 ημέρες πρέπει να περάσει και να εφαρμόσει μέτρα μπροστά στα οποία ωχριούν συνολικά και τα δύο προηγούμενα μνημόνια. Και αυτό, με πλειοψηφία μόνον 155 βουλευτών, αρκετοί εκ των οποίων είναι άτολμοι, διστακτικοί και περίτρομοι για το πολιτικό και το ιδεολογικό κόστος της ψήφου τους.
Στο ίδιο διάστημα η Ν.Δ. έχει χρέος να ξεκαθαρίσει και να αναδείξει την ιδεολογικο-πολιτική της ταυτότητα και λιγότερο να αποδοθεί σε μια σκληρή και ασθμαίνουσα αντιπολίτευση. Τα προβλήματα των κ. Τσίπρα και Καμμένου ήδη είναι μεγαλύτερα από εκείνα που μπορεί να τους προκαλέσει η αντιπολίτευση. Η διαπίστωση αυτή εμπεριέχει πιθανώς και το ενδεχόμενο ενός αθέατου, ακόμη, αγώνα δρόμου, με απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις, έως τα Χριστούγεννα…