Είναι απολύτως βέβαιον ότι το βιντεάκι με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, να χορεύει ζεϊμπέκικο στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, θα έπαιρνε υπερπολλαπλάσια ποσοστά από τη δύναμη του κόμματος του οποίου ηγείται ο καλός χορευτής ηγέτης, εάν ετίθετο σε ψηφοφορία επιδοκιμασίας της συγκεκριμένης στιγμής.
Και μη φανταστείτε ότι όσοι εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για τον χορό του γ.γ. προέρχονται αποκλειστικά από τα λεγόμενα «λαϊκά στρώματα». Τα social media κατακλύστηκαν από post ορκισμένων «αντιδογματικών», ανθρώπων που δεν έχουν και δεν πρόκειται, μάλλον, ποτέ στη ζωή τους να ψηφίσουν το ΚΚΕ. Ολοι υμνούσαν όχι μόνο τη χορευτική δεινότητα του γ.γ., αλλά κυρίως τη μη στυλιζαρισμένη συμπεριφορά, το αυθεντικό, το ανεπιτήδευτο, το αυθόρμητο, εκείνο που δεν επιβάλλεται από κάποιον image maker, αλλά από το κέφι της στιγμής και της παρέας. Και ασφαλώς συνέκριναν τον αυθορμητισμό του συγκεκριμένου πολιτικού με τις απολύτως ελεγχόμενες συμπεριφορές πολλών άλλων συναδέλφων του – στη Βουλή, στα πάνελ, στα συνέδρια, στα υπουργεία.
Είναι μόνο αυτό; Νομίζω ότι αρκετοί και αρκετές συμπεριέλαβαν στον δημόσιο θαυμασμό τους και τον τρόπο που χορεύτηκε αυτός ο παλαιός και στιβαρός χορός. Γιατί όπως πολλά άλλα, έγινε και το ζεϊμπέκικο χορογραφημένη φιγούρα – στα πρωινάδικα κυρίως, στα στούντιο των οποίων χορεύεται από μοντέλα που την ίδια στιγμή ακκίζονται. Κάνουν δηλαδή ό,τι ακριβώς δεν χαρακτηρίζει την ιστορία αυτού του χορού.
Παρ’ όλα αυτά, όλοι οι παραπάνω λόγοι μού μοιάζουν προφανείς. Και νομίζω ότι ακριβώς σ’ αυτήν τη δημόσια αντίδραση πολλών σκιαγραφήθηκε, πιο έντονα αυτήν τη φορά, και κάτι άλλο, που ίσως να είναι στα σπάργανα, αλλά εφ’ όσον κάνει βήματα θα είναι η πιο αισιόδοξη εξέλιξη: η ύπαρξη μιας μαγιάς ανθρώπων που σκέφτονται, τοποθετούνται, επιλέγουν, κρίνουν, επικρίνουν ή επιβραβεύουν πέρα από στεγανά (κομματικά, ιδεολογικά ή κοινωνικής προέλευσης και ιστορικών καταβολών). Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, που θαρρώ ότι αυξάνεται σιγά σιγά, που διεκδικεί να λέει τη γνώμη της, «να φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν», όπως έγραφε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο βιβλίο του «Υπέρ Διανοουμένων Συνηγορία» (μτφρ. Αγγελος Ελεφάντης, 1994).
Φαίνεται ότι ξανάρχισαν να πυκνώνουν οι άνθρωποι που η σκέψη τους και η άποψή τους «φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν», που σημαίνει, στις σημερινές συνθήκες, ότι εκφράζουν και διατυπώνουν απόψεις έξω και πέρα από «κουτάκια», έξω και πέρα από «γραμμές», έξω και πέρα από το προσδοκώμενο, που αντιδρούν με επιχειρήματα, που απαντούν στα αντεπιχειρήματα με επιχειρήματα και πάλι.
Είναι οι άνθρωποι που με τον τρόπο του ο καθένας «συνεισφέρουν στην εννόηση και την αλλαγή ενός αβίωτου κόσμου». Είναι άνθρωποι «που ξεπηδούν από τις αντιφάσεις αυτού εδωνά του αβίωτου κόσμου».