Οι απαισιόδοξοι -δηλαδή, οι ρεαλιστές- προβλέπουν ότι η κυβέρνηση θα κλονισθεί σοβαρά μόλις τα μέτρα που θα περάσει γίνουν αισθητά στον κόσμο. Εντοπίζουν, δε, τη μελλοντική εστία εσωκομματικής αντιπολίτευσης στην πολυσυζητημένη ομάδα των 53. Η δική μου άποψη διαφέρει, όμως. Διότι, αφότου διάβασα την πρόσφατη απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, έχω πεισθεί ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά, θα είναι η ισχυρότερη εστία αντιπολίτευσης στη σημερινή κυβέρνηση.
Σε ορισμένους έκανε εντύπωση και το θεώρησαν υποκριτικό ότι, ενώ η απόφαση περιλαμβάνει κάπου τρεις παραγράφους για το «Μπλόκο» της Πορτογαλίας (ένας τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, που πέτυχε 10% στις πρόσφατες εκλογές), δεν αναφέρει ούτε κουβέντα, σε ένα κείμενο των 5.500 λέξεων, για την κυβερνητική και κοινοβουλευτική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ! Δεν είναι υποκρισία ― κάθε άλλο. Η παράλειψη είναι απολύτως συμβατή με την κεντρική ιδέα της απόφασης, η οποία λέει ότι το κόμμα χωρίζει τη θέση του από την κυβέρνηση.
Σας μεταφέρω αμέσως παρακάτω μια περίληψη αυτής της θέσης, διατηρώντας ως έχει τη γλώσσα του κειμένου. Το κόμμα, λέει η απόφαση, δεν πρέπει να είναι παρατηρητής, αλλά να επηρεάζει ενεργητικά (σ.σ.: προφανώς υπάρχει και παθητική επιρροή) την κυβερνητική πολιτική. Η κυβερνητική πολιτική είναι δεδομένη βάσει της συμφωνίας με τους εταίρους, αλλά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί για ένα νέο οικονομικό μοντέλο, που θα ανατρέψει πολιτικές δεκαετιών (sic) στην Ευρώπη. Η κυβερνητική διάρκεια είναι προϋπόθεση για τις μεγάλες αλλαγές (σ.σ.: που θα κάνουν την Ελλάδα και την Ευρώπη σοσιαλιστική), γι’ αυτό είναι απαραίτητο το κόμμα να βαθύνει τις σχέσεις του με την τοπική αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό. (Σ.σ.: αυτό είναι ένας εύσχημος τρόπος για να πουν ότι το κόμμα πρέπει να διεισδύσει στο κράτος). Πάση θυσία, το κόμμα δεν πρέπει να λειτουργήσει ως ιδεολογικός και πολιτικός μηχανισμός νομιμοποίησης (sic) των κρατικών πολιτικών. Δεν θα γίνει υποσύστημα του κράτους. (Σ.σ.: αξιοσημείωτη η διττή χρήση του όρου «κράτος»: προσφιλές εκεί που τους είναι απαραίτητο ως μέσο άσκησης εξουσίας, απεχθές ως εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής). Το κόμμα θα λειτουργεί ως συλλογικός διανοούμενος, για τη διεύθυνση (sic) της κοινωνίας. Θα είναι η άγρυπνη αριστερή συνείδηση της κυβέρνησης.
Με απλά λόγια, το συμπέρασμά μου είναι ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση παραμένουν μαζί, στο ίδιο σπίτι, αλλά κοιμούνται πλέον χωριστά. Ο αντίλογος στο συμπέρασμά μου και τη σημασία που του δίνω είναι ότι, ίσως, ασχολούμαι περισσότερο από όσο πρέπει με… λέξεις. Ποια αξία έχουν, τέλος πάντων, στην πολιτική; Καμία! Σωστά. Ετσι είναι, αλλά -δυστυχώς- έτσι είναι για εμάς, για την πλευρά όσων πιστεύουμε στην αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Τα κείμενα των κομμάτων που μας εκφράζουν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι) γράφονται επειδή πρέπει να γραφούν. Ομως για τους αριστερούς τα κείμενα είναι ιερά, όπως και για κάθε άλλο θρησκευόμενο, άλλωστε…
«Διεθνοποίηση» της Δεξιάς
Χθες στη Ν.Δ. είχαμε καμώματα που οδηγούν τη διαδικασία εκλογής αρχηγού στα όρια του διασυρμού και, ίσως, την οδηγούν στην αυτοαναίρεσή της ως κόμματος ― διότι ποιος κάθεται να ακούσει πώς θα σώσει τη χώρα μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι σφάζονται επειδή αδυνατούν να εκλέξουν αρχηγό; Αυτό όμως θα το προσπεράσω επί του παρόντος, γιατί θέλω να αναδείξω μια άλλη στιγμή της διαδικασίας, κατά τη γνώμη μου την κορυφαία, από πλευράς γελοιότητος.
Οπως ίσως θυμάστε, όταν ο Τζίτζι, μαζί με τη γενιά του, εγκαινίασε τα γραφεία του στην Αθήνα, ένας από το κοινό (ποτέ δεν μάθαμε ποιος ήταν) πετάχτηκε και φώναξε στον επίδοξο ηγέτη: «Η Μεσσηνία και τα Φιλιατρά μαζί σου!». Παρακάμπτω την επαίσχυντη διάκριση εις βάρος των Γαργαλιάνων και μένω στο γεγονός ότι αυτές οι ασήμαντες κουβέντες ενός μέλους της «generation g-g» (ας την πούμε έτσι για να την εναρμονίσουμε με την «generation X», που ήταν της μόδας προ ετών…) προκάλεσαν την αντίδραση ενός άλλου αγνώστου κυρίου, ο οποίος, ισχυριζόμενος ότι εκφράζει «κύκλους του Αντ. Σαμαρά», είπε ότι «αν ο Σαμαράς έχει να πει κάτι, θα το πει μόνος του».
Το ότι ένα τόσο γελοίο περιστατικό έγινε, για λίγο έστω, σοβαρό θέμα της πολιτικής επικαιρότητας, συνιστά ξεφτίλα της πολιτικής, αναπόφευκτα δε και της δημοσιογραφίας. Μάλλον, ας μην πω «ξεφτίλα», είναι σκληρό· ας το πω καλύτερα «διεθνοποίηση», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ τις δικές τους ξεφτίλες…
Τι απέγινε;
Εκανα σκοπίμως τη διαδρομή της σημερινής στήλης μέσα από τα άγια χώματα της Μεσσηνίας, γιατί εκεί έφθασε στον κολοφώνα της τέχνης του ο Γιάννης Σμαραγδής, εκεί τον αγαπήσαμε όλοι, όταν απήγγειλε εκείνο το αλησμόνητο «σαν ήλιος ήλθες φωτεινός σ’ τσ’ Αμερικής τ’ αλώνι» για τον Αντώνη Σαμαρά. Τι απέγινε όμως ο καλλιτέχνης, αφότου μας προέκυψε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κι εκείνος χάθηκε από το προσκήνιο;
Συνεχίζει την πορεία του προς τη δόξα, σας πληροφορώ. Προσφάτως, λ.χ., βραβεύθηκε με το «Απολλώνιο βραβείο», διαβάζω. Τι είναι το «Απολλώνιο βραβείο»; Κάτι τόσο σημαντικό, ώστε μόλις το παρέλαβε, το χάρισε επιτόπου σε εκείνον που του το έδωσε! «Η σπάνια για τις μέρες μας χειρονομία έκανε αίσθηση», διαβάζουμε στο σχετικό δελτίο Τύπου. Πράγματι, διότι μεταξύ των βραβευθέντων ξεχωρίζω τα ονόματα των Σπ. Ορνεράκη, Ντούσαν Μπάγεβιτς και Χρυσοπηγής Δεβετζή. Ποιος θα χάριζε ένα βραβείο που θα τον έθετε στη χορεία αυτών των μεγάλων;
Πέραν αυτού, οι δραστηριότητες του Γ. Σμαραγδή επεκτείνονται πλέον και στον ρόλο του ως δασκάλου. Συντόμως, πρόκειται να δώσει διαλέξεις στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου, με θέμα… «η ψυχή στον κινηματογράφο». Θα πληροφορηθώ ημέρες και ώρες και θα σας ενημερώσω, ώστε να αποφεύγετε το κέντρο εκείνες τις ώρες. Διότι, για όσους τουλάχιστον απεχθάνονται την οσμή του μπακαλιάρου, το πέρασμα από το κέντρο, όσο θα μιλάει ο Σμαραγδής για την ψυχή στον κινηματογράφο, θα είναι μια δοκιμασία…