Η υπόθεση της προσπάθειας, επί τρία χρόνια, να συγκαλυφθεί ο βιασμός επτάχρονου τροφίμου από δεκατριάχρονο στο Παπάφειο ορφανοτροφείο της Θεσσαλονίκης με βοήθησε να καταλάβω λίγο καλύτερα τη λογική της Εκκλησίας, δεδομένου ότι πρόεδρος του Δ.Σ. του ιδρύματος είναι ο εκάστοτε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης.
Με τη γραπτή ανακοίνωσή του, αλλά και με τις προφορικές δηλώσεις του, ο μητροπολίτης Ανθιμος ουσιαστικά δικαιολογεί την προσπάθεια συγκάλυψης, με το επιχείρημα ότι το σχετικό συμβάν είναι το μοναδικό που συνέβη στην υπερεκατονταετή ιστορία του ιδρύματος. (Το μοναδικό που γνωρίζουμε, θα όφειλε να πει, αν η ακρίβεια της διατύπωσης ήταν ο σκοπός του και όχι η δικαιολόγηση…) Για τον λόγο αυτόν, υποστηρίζει ο πρόεδρος του Δ.Σ. και μητροπολίτης, «το περιστατικό δεν δικαιολογεί τη δημοσιότητα».
Περιέργως, κάθε φορά που συγκεντρώνονται στη Θεσσαλονίκη για το gay pride εκείνοι οι οποίοι κάνουν οικειοθελώς, στην προσωπική ζωή τους, αυτό που υπέστη το δύστυχο παιδί σε ένα ίδρυμα εποπτευόμενο από την Εκκλησία, ο τοπικός μητροπολίτης εξεγείρεται εναντίον της παρουσίας τους και επιδιώκει τη δημοσιότητα. Τώρα, που αποκαλύπτεται ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας στο Παπάφειο, ο μητροπολίτης δεν θέλει τη δημοσιότητα. Ισως παρατηρήσει κάποιος ότι στην πρώτη περίπτωση ο Ανθιμος ενεργεί ως μητροπολίτης, ενώ στη δεύτερη ως πρόεδρος Δ.Σ. Δεν είναι αυτό, όμως, διότι «ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν (…), ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Επομένως, ο μητροπολίτης μιλάει πάντα ως μητροπολίτης.
Εξάλλου, από τις θέσεις που εκφράζει γενικώς και κατά καιρούς η Εκκλησία, είναι φανερό ότι θεωρεί την ομοφυλοφιλία σαν μεταδοτική ασθένεια. Επικαλούνται κυρίως την προστασία των νέων (στους οποίους, παρεμπιπτόντως, ανήκουν τα παιδιά του Παπαφείου) και θεωρούν ότι άμα δεις έναν ομοφυλόφιλο και τον κοιτάξεις καλά, μπορείς να γίνεις κι εσύ τέτοιος*. Επομένως, ο μητροπολίτης θα είχε έναν παραπάνω λόγο να συμβάλει στη διαλεύκανση της υπόθεσης, ώστε τουλάχιστον να σωθούν οι άλλοι τρόφιμοι από τη μόλυνση. Δεν το έκανε όμως. Γιατί; Διότι, όταν σ’ το κάνουν και δεν θέλεις, η Εκκλησία δεν έχει πρόβλημα· όταν όμως το κάνεις και σου αρέσει, τότε ενοχλείται. Ως τιμωρία, βία ή κακοτυχία, η Εκκλησία το ανέχεται· ως ευχαρίστηση ή επιλογή, το καταδιώκει. Απλά πράγματα…
* Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι γύρω μας παθαίνουν κάτι, μιαν εσωτερική αναστάτωση, όταν βλέπουν κάποιον για τον οποίον καταλαβαίνουν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Το πρόβλημα, όμως, είναι δικό τους και οφείλουν να το αντιμετωπίσουν υπεύθυνα: να πάνε στον ψυχίατρο. Δεν είναι ούτε των ομοφυλοφίλων ούτε ημών των υπολοίπων, που δεν μας κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη η σεξουαλική ταυτότητα του καθενός…
Περί αρχηγών
Πώς συμβαίνει κάποιες φορές, ενώ παρακολουθείς κάτι δυσάρεστο να εκτυλίσσεται μπροστά σου, ο νους σου (ίσως για να απωθήσει το δυσάρεστο) να πετάγεται σε κάτι άσχετο; Ετσι μου συνέβη κι εμένα προ ημερών, ενώ παρακολουθούσα τα φλογερά ρεπορτάζ της τηλεόρασης για τον αγώνα της διαδοχής στη Ν.Δ., ξαφνικά θυμήθηκα ένα πρόσωπο που είχα ξεχάσει εντελώς ότι υπάρχει και αναρωτήθηκα μέσα μου: «Ο Ζαγοράκης τι θέση παίρνει άραγε για τις εξελίξεις στη Ν.Δ.;» Συμβαίνει να είναι ευρωβουλευτής, ξέρετε. Επίσης, διετέλεσε αρχηγός της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Βέβαια, στη Ν.Δ. δεν παίζουν ποδόσφαιρο, αλλά αυτό που παίζουν μοιάζει με ποδόσφαιρο και ίσως με τον Ζαγοράκη να βελτιωθεί…
Η αστική παιδεία του
Οταν η επικαιρότητα δεν βοηθά την έμπνευση, τότε ανατρέχω στις πίσω σελίδες του σημειωματαρίου μου και εκεί κάτι θα βρω για τον πιο εκλεκτό από τους πελάτες μου αυτής της κυβέρνησης, τον Γιούκλιντ Τσακαλώτο. Δεν θα μπορούσα να αφήσω να περάσει ασχολίαστη η αναφορά του στον Ντίκενς και, ειδικά, στον χαρακτήρα του Μικώμπερ από το μυθιστόρημα «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ», που ήταν και το αγαπημένο του μεγάλου συγγραφέα. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας, δεν κατάλαβα πλήρως τι ήθελε να πει ακριβώς ο Γιούκλιντ, διότι το ιδιόλεκτο της ελληνικής που μιλάει δεν το πιάνω πάντα. Σημασία έχει ότι έδειξε πόσο άσχετος είναι και με την ελληνική πραγματικότητα και με τον Ντίκενς.
Ως προς τον Ντίκενς, είναι άσχετος επειδή, προκειμένου να μειώσει τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν του ΣΥΡΙΖΑ, παρομοίωσε τη λογική τους με τη λογική του μίζερου, εργατικού και πάντα αισιόδοξου Γουίλκινς Μικώμπερ (λογοτεχνικό αρχέτυπο της μικροαστικής νοοτροπίας, η οποία τότε δημιουργείτο). Του διέφυγε ότι ο Μικώμπερ, μέσα στον κόσμο του Ντίκενς, είναι θετικός χαρακτήρας, διότι στο τέλος αυτός αποκαλύπτει τις απάτες του Ουράια Χιπ και σώζει την περιουσία της Αγκνες. Αν η αντίδραση των επόμενων γενεών στους βικτωριανούς και στις αξίες τους έκανε τον Μικώμπερ σύγχρονη βρετανική κουλτούρα συνώνυμο της μιζέριας, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Ως προς την ασχετοσύνη του γύρω από την ελληνική πραγματικότητα, μα και μόνο ότι επέλεξε να μιλήσει για τον Μικώμπερ στη Βουλή (αυτήν τη Βουλή…), επικαλούμενος μάλιστα τη βεβαιότητά του για «την αστική παιδεία των περισσοτέρων», το αποδεικνύει…
Λεπτομέρειες…
Στο επίσημο βιογραφικό της κ. Περιστέρας Μπαζιάνα (Baziana.eu), ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα, αναφέρει ότι «έχει επιβλέψει την εκπόνηση πολλών διπλωματικών εργασιών». Φοβάμαι ότι υπερβάλλει λιγάκι, διότι ως επιστημονική συνεργάτις στο ΕΜΠ μπορεί να έχει κάποιο ρόλο βοηθητικό στο εργαστηριακό μέρος μιας διπλωματικής εργασίας, αλλά δεν υπογράφει την κρίση της εργασίας, δηλαδή δεν επιβλέπει. Δεν είναι τίποτε σοβαρό για το ΕΜΠ, ούτε θίγεται το κύρος του, χάρη στο οποίο βρίσκεται κάπου στην τέταρτη ή την πέμπτη εκατοντάδα της διεθνούς κατατάξεως. (Εδώ το ΕΜΠ έδωσε πτυχίο και μεταπτυχιακό στον Τσίπρα και δεν έπαθε τίποτε το κύρος του…) Απλώς το επισημαίνω, επειδή υπέπεσε στην αντίληψή μου η ενόχληση κάποιων σοβαρών καθηγητών του ιδρύματος…