Τι είναι άραγε αυτό που ωθεί μια μερίδα κυρίως νέων ανθρώπων, αλλά όχι μόνο, να στέκονται ανά ζεύγη σε έναν δημόσιο χώρο, ο ένας απέναντι στον άλλον, σιωπηλοί, και να κοιτάζονται για ώρα βαθιά στα μάτια; (Αυτό έκαναν το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στα Προπύλαια εκατοντάδες Αθηναίοι, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μέσω Facebook του κινήματος The Liberators International, «για μια επαφή με το βλέμμα».)
Η αδιέξοδη ανάγκη για συμμετοχή σε μια κοινωνία ατόμων, όπου η ιδιωτική ζωή ενοποιείται με τη δημόσια, με βάση κυρίως αρνητικές αξίες; Το κουβάρι των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ μας; Η απώλεια προσανατολισμού και οι πολλαπλές μας ταυτότητες; Η παράλογη καθημερινή κινητικότητα ανάμεσα σε χίλια πράγματα που απαιτούν την προσοχή μας; Η απουσία υποστηρικτικού δικτύου, η εξουθενωτική μοναξιά των απρόσωπων σύγχρονων πόλεων; Η μακροχρόνια εμμονή στην ύλη που αφαίρεσε από τις επιδιώξεις την αναζήτηση άυλων αξιών; Η ζωή χωρίς το παλιό κυνήγι των μεγάλων υπερβατικοτήτων, η καταβροχθισμένη από το επιταχυνόμενο γίγνεσθαι, τα ωράρια, τους μισθούς, τις τιμές, την έλλειψη χρόνου, που ξαφνικά άλλαξε, άδειασε; Το 50% των αποκλεισμένων από την κοινωνική και οικονομική ζωή νέων (Ευρωβαρόμετρο), καθώς ο ρυθμός ανάπτυξης δεν πολλαπλασιάζει κατά τρόπο σύμμετρο προς την προσφορά τη ζήτηση των προσόντων τους; Το γεγονός ότι το 0,7% του πληθυσμού κατέχει τον μισό παγκόσμιο πλούτο και το 71% των ενηλίκων διαθέτει περιουσία κάτω των 10.000 δολαρίων; Ο αφανισμός της μεσαίας τάξης (στην Ελλάδα η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε από το 2008 κατά 1.200.000 άτομα, ενώ η περιουσία τους περιορίστηκε κατά 500 δισεκατομμύρια ευρώ, ή κατά 43% – Credit Suisse);
Η ταυτόχρονη παγκόσμια συνάντηση (πραγματοποιήθηκε την ίδια ώρα σε 142 χώρες) αποτελούσε, κατά τους διοργανωτές της, μέρος ενός παγκόσμιου πειράματος επαφής με το βλέμμα, που θα ολοκληρωθεί με τη δημιουργία ενός βίντεο-μηνύματος «ειρήνης και ανθρώπινης επαφής για τα χρόνια που έπονται». Δεν μοιάζει να είναι ένα κίνημα που φιλοδοξεί να προκαλέσει μεγάλη πολιτική και κοινωνική ζύμωση, μια νέα θεωρία – η μικρής ελαστικότητας ιστορική ύλη πάντοτε «επαναστατούσε» στις αξιώσεις της θεωρίας. Αλλά απλά μια προσπάθεια για περισσότερη ελευθερία, πάνω από τις όποιες διαφορές, μέσα από την «αίσθηση του ανήκειν στην ανθρωπότητα». Αντί να γκρινιάζουμε, λένε, ας αξιοποιήσουμε τα ταλέντα μας σε πράξεις καλοσύνης και ευγένειας.
Σίγουρα δεν είναι εφικτό να γκρεμίσεις τα εξαμβλώματα του ανθρώπινου εποικοδομήματος, μη αναιρέσιμους αριθμούς, προβληματικούς θεσμούς, αγκαλιάζοντας σφιχτά κάποιον άγνωστο στον δρόμο ή κοιτάζοντάς τον βαθιά στα μάτια. Αλλά είναι βέβαιον ότι σπας λίγο τη σήραγγα των προσωπικών στεγανών, των τύπων, των καθημερινών καταναγκασμών. Δεν είναι εύκολο να αντέξει κανείς το επίμονο «κάρφωμα» στα μάτια, που μοιάζει να αφαιρεί στρώσεις σύμβασης, άμυνας, ηλεκτροφόρα σύρματα επτασφράγιστων «εδαφών», και να φέρνει στο φως το εσωτερικό «αμύγδαλο» του καθενός. Και μαζί, τις ντροπές του, τις ατυχίες του, τις αδυναμίες του, τις απώλειές του, τις αποτυχίες του. Κάτι εν τέλει εποικοδομητικό. Διότι οι απώλειές μας είναι κυρίως εκείνες που μας καθιστούν πραγματικούς κατόχους του εγώ μας. Δεν είμαστε ο εαυτός μας παρά χάρη στο σύνολο, και των αποτυχιών μας…