Στις τέσσερις εβδομάδες που μεσολάβησαν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, η απώλεια ψυχραιμίας κάποιων εκ των προβεβλημένων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ανέδειξε μια εικόνα περίπου καταθλιπτική.
Κατέστη η Κεντροδεξιά χλεύη των αντιπάλων της, αλλά επανήλθε μία κάποια ηρεμία στα μέσα της περασμένης εβδομάδος.
Αντιληπτό, βεβαίως, πως οι υποψήφιοι θα πράξουν ό,τι είναι δυνατόν για να επιτύχουν την ανάδειξή τους στην προεδρία του κόμματος «από τη βάση». Αλλά επειδή η συντηρητική παράταξη έχει ιστορία ενός και πλέον αιώνος, οι διεκδικούντες την προεδρία της Ν.Δ. έχουν συνείδηση –ή εν πάση περιπτώσει οφείλουν να γνωρίζουν– ότι θα αναλάβουν την ηγεσία για ένα χρονικό διάστημα και μόνον. Προηγήθηκαν άλλοι και έπειτα από ένα διάστημα κάποιοι θα τους διαδεχθούν.
Δεν είναι η συντηρητική παράταξη –με όποια ονομασία και εάν εμφανίσθηκε στη διάρκεια ενός αιώνα– κόμμα συγκυριακό, όπως οι εκάστοτε αντίπαλοί της. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων ήταν δημιούργημα του Ελευθερίου Βενιζέλου· εξέπνευσε το 1952, όταν ηττήθηκε από τον Ελληνικό Συναγερμό, στον οποίο προσχώρησαν επιφανή στελέχη του.
Το ΠΑΣΟΚ δεν θα εμφανιζόταν στην ελληνική πολιτική σκηνή εάν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου· ήταν το συγκυριακό παράγωγο της επταετούς δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Ηταν το δημιούργημα ενός ανδρός, διότι απλούστατα η «δημοκρατική παράταξη» αποτελεί μία φαντασίωση, δίχως καμία εσωτερική ενότητα.
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ –το συγκυριακό δημιούργημα της οικονομικής κρίσεως και της διαλύσεως του ΠΑΣΟΚ– οφείλει την ύπαρξή του στον κ. Αλέξη Τσίπρα, που έπειτα από επτά μήνες οικτρής διακυβερνήσεως, αθετήσεως των προεκλογικών δεσμεύσεων και αποχωρήσεως πολλών προβεβλημένων στελεχών, κατάφερε να επανεκλεγεί πρωθυπουργός.
Κόμματα όπως τα προαναφερθέντα, για να αναδειχθούν και να επικρατήσουν, έχουν ανάγκη υπάρξεως «ηγέτη» με διαθέσεις «ανατρεπτικές». Διότι ως ανατροπείς της εκάστοτε καθεστηκυίας τάξεως ενεφανίσθησαν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Αλέξη Τσίπρας – ασχέτως εάν δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ τους, ούτε κατά διάνοια είναι συγκρίσιμα μεγέθη. Ασχέτως εάν όταν κατέκτησαν την εξουσία επέβαλαν οικτρό κατεστημένο. Ούτως ή άλλως, η όποια «επανάσταση» έχει τον χαρακτήρα του στιγμιαίου πάντοτε.
Η Ν.Δ. δεν έχει ανάγκη από έναν «αντι-Τσίπρα» – «ανατρεπτικό», φωνασκούντα και υπερκινητικό. Ηταν εν μέρει ο κ. Αντώνης Σαμαράς πολιτικός αυτής της διαμορφώσεως και διεσπάσθη η Δεξιά και ανεδείχθησαν ως κόμματα ανεξάρτητα η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ.
Κάθε ένας εκ των τεσσάρων υποψηφίων έχει διακριτά χαρακτηριστικά. Οι κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Απόστολος Τζιτζικώστας προέρχονται από τον παραδοσιακό κορμό της Ν.Δ. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει τη φιλελεύθερη αντίληψη του κόμματος και ο εκ του ΛΑΟΣ εισπηδήσας κ. Αδωνις Γεωργιάδης είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση. Ανήκουν, πάντως, όλοι τους στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό.
Ομως επειδή δεν πρόκειται περί εθνικών εκλογών, επειδή η μάχη διαδοχής αφορά στους οπαδούς της Ν.Δ. και μόνον, ας διεξάγει ο καθείς κατά τον τρόπο του την εκστρατεία, αλλά ας αποφευχθεί η τηλεοπτική αιματοχυσία των τεσσάρων. Ούτε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, που εισήγαγε τον «θεσμό» της εκλογής από τη «βάση», δεν αποτόλμησε παρόμοιο νεωτερισμό. Κόμμα είναι η Ν.Δ., όχι παραγωγός θεάματος προς σχολιασμό και τέρψη των αντιπάλων. Αρκεί ο άσκοπος διασυρμός.