Ο πλούσιος Εμμανουήλ Κουτρούλης, ράφτης εκ Σύρου, προκειμένου να κερδίσει την καρδιά της όμορφης, φιλόδοξης, ξιπασμένης και πονηράς Ανθώς αποφασίζει να γίνει υπουργός. Με τη βοήθεια του υπηρέτη του δωροδοκεί, δολοπλοκεί, μοιράζει υποσχέσεις και, εν τέλει, το επιτυγχάνει. Νυμφεύεται την αγαπημένη του, πλην όμως πέφτει από τα σύννεφα όταν αντιλαμβάνεται πως ήταν κατά φαντασίαν υπουργός. Κάποιοι, πιο επιτήδειοι από τον ίδιον, τον είχαν ξεγελάσει υπουργοποιώντας τον. Αυτή είναι η υπόθεση του θεατρικού έργου που έγραψε ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής το 1845. Τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, τα πρόσωπα των πολιτικών δεν έμπαιναν πρωί και βράδυ στο σπίτι των ψηφοφόρων, οπότε και η υπόθεση της κατά φαντασίαν υπουργοποιήσεως έδειχνε αληθοφανής.
Το έργο του Ραγκαβή κληροδότησε στη γλώσσα μας μία από τις δημοφιλέστερες εκφράσεις. Το «έγινε του Κουτρούλη ο γάμος», αν δεν κάνω λάθος, συγκαταλέγεται στο αποθεματικό κεφάλαιο των τρόπων που μας επιτρέπει να περιγράψουμε επιγραμματικά το ευτράπελον της ζωής μας, μαζί με το χάος, την ευτέλεια και λοιπές αρετές του νεοέλληνος βίου. Ο φίλος Βασίλης Παπαβασιλείου ο οποίος είχε σκηνοθετήσει με μεγάλη επιτυχία, όχι μόνον καλλιτεχνική αλλά και εμπορική, το έργο στο Εθνικό Θέατρο το 2012, μου υπενθύμισε πως μερικά χρόνια πριν, σε παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, τον ρόλο του κατά φαντασίαν υπουργού είχε ερμηνεύσει ο Παύλος Χαϊκάλης. Η διαφορά είναι ότι ο ίδιος από κατά φαντασίαν υπουργός έγινε υπουργός στην πραγματικότητα.
Δεν ισχυρίζομαι πως ο κ. Χαϊκάλης στη σύντομη θητεία του ξεπέρασε τα όρια του «κατά φαντασίαν». Μάλλον κάποιοι επιτήδειοι τον ξεγέλασαν. Κατάφερε όμως να βρει το ταίρι του στη σωματοφύλακα που τον συνόδευε. Ως υπουργός νυμφεύθηκε την Ανθώ της καρδιάς του. Δυστυχώς, τον έχασαν και τα έδρανα της Βουλής. Ευτυχώς, αντικατεστάθη από άλλους αντάξιούς του. Αναφέρω όμως την ιστορία του Κουτρούλη και του γάμου του διότι η πορεία από τον Κουτρούλη του Ραγκαβή ώς την υπουργοποίηση του Χαϊκάλη σηματοδοτεί και την πορεία της Ελλάδας στον χρόνο που μεσολάβησε, κάτι παραπάνω από ενάμιση αιώνα.
Η Αθήνα από κωμόπολη έγινε μεγαλούπολη, η Ελλάδα τριπλασίασε την επικράτειά της, η τηλεόραση έφερε στην καθημερινότητά μας τον κ. Χαϊκάλη και ο κ. Χαϊκάλης ενσάρκωσε σε μια πραγματική κυβέρνηση τον ρόλο που είχε ενσαρκώσει στη σκηνή. Αυτόν του κατά φαντασίαν υπουργού. Το ευτράπελον, το οποίον κάποτε ανεδείκνυε η κωμωδία, το επιδεικνύει τώρα η πολιτική σκηνή. Θα μου πείτε ότι η υπουργοποίηση του κ. Χαϊκάλη ήλθε, απήλθε και την έχουμε ξεχάσει ως μέρος του κακόγουστου αστείου που ακούει στο όνομα συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Πόσοι όμως κατά φαντασίαν υπουργοί εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Πόσοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν τα ευεργετήματα του κληροδοτήματος που άφησε ο Κουτρούλης; Ελάτε τώρα. Ο θεός της Ελλάδας, μεγάλος ή μικρός, ξέρει από κωμωδία. Και ξέρει να αξιοποιεί το ανεξάντλητο κεφάλαιο του ευτράπελου που διαθέτει η μικρή αυτή χώρα.
Θα μου πείτε, για να υπάρχει αυτή η χώρα από την εποχή του Κουτρούλη ώς την εποχή του Χαϊκάλη, μάλλον μεγάλος θα είναι ο θεός της.