Να του αναγνωρίσουμε, κατ’ αρχάς, συνέπεια θέσεων. Ο Νίκος Φίλης, ο αιώνιος φοιτητής που έγινε υπουργός Παιδείας, είναι γνωστό ότι περιφρονεί τα μακαρόνια (πιφφφ!) και, κατ’ επέκταση, όσους βασίζουν τη διατροφή τους σε αυτά. Επίσης, κάποιοι θυμόμαστε ακόμη τον σαρκασμό του προς έναν ιδιωτικό υπάλληλο, στη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής: «Δηλαδή εσείς ανησυχείτε για τα 500 ευρώ σας;»
Απολύτως φυσικό είναι, επομένως, να περιφρονεί και όσους επιβαρύνονται με την αύξηση του 6% στα δίδακτρα των φροντιστηρίων, πόσο μάλλον δε εκείνους που οδύρονται για το 13% στα ιδιωτικά σχολεία. (Παρεμπιπτόντως, θα ήταν θεός ο Φίλης σαν Roi-Soleil en majeste στο κλασικό πορτραίτο του Ριγκώ! Φαντασθείτε πώς θα του πήγαινε η υπερβολική περούκα με τις μαύρες μπούκλες να απλώνονται στους ώμους, το σώμα του καλυμμένο με πλούσιες ερμίνες, που κάνουν ένα άνοιγμα μπροστά για να ξεπροβάλει με χάρη το ποδαράκι ντυμένο με ολόλευκο καλσόν…)
Το γεγονός ότι ο Φίλης χαρακτήρισε πενταροδεκάρες το 6% και το 13% χωρίς προηγουμένως να έχει προκληθεί ή, εν πάση περιπτώσει, ότι αντέδρασε δυσανάλογα προς την πρόκληση είναι αξιοσημείωτο, αν και δευτερεύον. Προσωπικώς, ο τρόπος με τον οποίον εξάπτεται μου θυμίζει διαβητικό, τολμώ να πω, αν και δεν είμαι ειδικός – ούτε καν γενικός. Πάντως, αν έχω δίκιο, ο Φίλης και οι τάσεις του σύντομα θα εξελιχθούν σε πρόβλημα για την κυβέρνηση. Στη Βουλή, όσο ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, το εύφλεκτον της ιδιοσυγκρασίας του ήταν πλεονέκτημα. Στην κυβέρνηση, όμως, είναι «pain in the ass», αν μου επιτρέπετε, για να μαθαίνει και ο Αλέξης.
Η ουσία, πάντως, για την οποία πρέπει να ευχαριστήσουμε τον υπουργό Ν. Φίλη είναι ότι απεκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας την εκδικητικά ταξική πολιτική της κυβέρνησης στην Παιδεία. «Οποιος πάει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο θα αναλάβει το κόστος αυτής της επιλογής», είπε απαξιωτικά. Δεν έχει νόημα, βεβαίως, να αντικρούσει κάποιος τη θέση αυτή με επιχειρήματα της φιλελεύθερης πλευράς. Δεν θα τον πείσει, διότι ο Φίλης δεν πιστεύει στην ελευθερία των επιλογών και δεν θα τη συζητήσει.
Ωστόσο, απορώ πώς του διαφεύγουν δύο βασικές διαπιστώσεις σχετικά την πραγματικότητα στην Παιδεία, για την κατανόηση των οποίων αρκεί ο κοινός νους. Πρώτον, ότι τα φροντιστήρια κάθε μορφής δεν είναι «παραπαιδεία», είναι συμπληρωματική Παιδεία που καλύπτει τα κενά και τις αποτυχίες της δημόσιας Παιδείας. Δεύτερον, ότι, επειδή θα κριθεί από τη διασφάλιση του δικαιώματος της μόρφωσης σε όλα τα παιδιά (δικά του λόγια), θα όφειλε να καταλαβαίνει ότι εκείνος που πληρώνει για ιδιωτικό σχολείο, στην πραγματικότητα χρηματοδοτεί τα οικονομικά της δημόσιας Παιδείας, αφού δεν χρησιμοποιεί υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνει ούτως ή άλλως με τους φόρους του. Και με τα λεφτά τους, αυτών που πληρώνουν για ιδιωτική Παιδεία, συντηρούνται οι εξωφρενικά υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί του αποτυχημένου συστήματος της δημόσιας Παιδείας μας.
Αν τα καταλάβαινε αυτά, όμως, δεν θα ήταν ο Φίλης. Διότι γι’ αυτόν προέχει η κατεύθυνση που δίνει η ιδεολογία, κάτω από την οποία είναι γνωστό ότι κρύβονται και πάσης φύσεως κόμπλεξ…
Ψύλλοι στ’ άχυρα
Ναι, ακούω και εγώ όπως όλοι για τις δημοσκοπήσεις που γίνονται σχετικά με τη διαδοχή στη Ν.Δ., αλλά δεν κάνω τον κόπο να τις αναζητήσω και να τις διαβάσω. Απορώ ειλικρινά για ποιο λόγο γίνονται.
Βεβαίως, καταλαβαίνω εκείνους που τις κάνουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Για όσους μάλιστα εξ αυτών έχουν το μεράκι της επιστήμης, είμαι βέβαιος ότι μια δημοσκόπηση επί ενός απροσδιόριστου δείγματος του πληθυσμού πρέπει να συνιστά και ιδιαίτερη πνευματική πρόκληση, ευκαιρία για να πειραματιστούν οι ερευνητές με νέες μεθόδους, ενδεχομένως. Διότι, κατά τη γνώμη μου, το βασικό πρόβλημα των δημοσκοπήσεων για τη διαδοχή στη Ν.Δ. είναι ότι ξέρουμε τι μετράνε οι ερευνητές (τη δημοτικότητα του κάθε υποψηφίου), δεν ξέρουμε όμως σε ποια ομάδα του πληθυσμού το μετράνε. Αυτή δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί. Ο εντοπισμός της από τους ερευνητές βασίζεται στη φιλαλήθεια όσων δηλώνουν ότι είναι ψηφοφόροι της Ν.Δ., χωρίς να μπορεί να υπάρχει τρόπος επιβεβαίωσης. Το παραβλέπουμε όμως αυτό, γιατί υπάρχει και το χειρότερο: εξαιτίας της ηλιθιότητας της ανοικτής διαδικασίας (δώσε τρία ευρώ και ψήφισε), η ομάδα όσων δηλώνουν ψηφοφόροι της Ν.Δ. δεν ταυτίζεται με όσους θα εκλέξουν τον επόμενο αρχηγό της Ν.Δ., αφού ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος να ψηφίσει. Γιατί λοιπόν να με ενδιαφέρουν αυτές οι δημοσκοπήσεις; Περισσεύει χρόνος για ψύλλους στ’ άχυρα;
Οικογενειακά
Εχει πλάκα (αυτή ακριβώς είναι η λέξη που εκφράζει την κατάσταση) ότι στην πρώτη συνάντηση της παραδοσιακής πια Τρόικας με την δεύτερη φορά Αριστερά κρίθηκε ότι η τελευταία έπρεπε να εκπροσωπηθεί από το δίδυμο Τσακαλώτου και Φλαμπουράρη. Κατ’ αρχάς, τέλειο ντουέτο! (Φαντασθείτε τους, ας πούμε, να παίζουν τους «Παραγωγούς» του Μελ Μπρουκς: ο Τσακαλώτος τον ρόλο του Τζην Γουάιλντερ και ο Φλαμπουράρης του Ζήρο Μοστέλ…)
Και, εν πάση περιπτώσει, η παρουσία του Τσακαλώτου δικαιολογείται πλήρως. Ο παππούς Αλέκος της κυβέρνησης, όμως, τι θα προσφέρει στη διαδικασία; Ουζάκι με μεζέ; Γιατί, συγγνώμη, αλλά δεν τον έχω ικανό για τίποτε περισσότερο… Τείνω, λοιπόν, να πιστέψω ότι ο Φλαμπουράρης ήταν εκεί ως τοποτηρητής του Τσίπρα. Βλέπετε, δεν λέγεται τυχαία «παππούς της κυβέρνησης» ο κυρ-Αλέκος. Είναι και «παππούς» των παιδιών του πρωθυπουργού. Για τον Τσίπρα, ο Φλαμπουράρης είναι οικογένεια. Προσοχή, δεν το λέω μεταφορικά· ούτε όμως και κυριολεκτικά. Κάπου ενδιαμέσως…
Μία ταπεινή πρόταση
Τώρα, που τα κόκκινα δάνεια (τα bad loans, όπως τα λένε διεθνώς) των ελληνικών τραπεζών πρόκειται να αγοραστούν από εκείνους που είναι δουλειά τους να κερδίζουν από παρόμοιες συναλλαγές, θα τολμήσω να προτείνω μία ιδέα: γιατί να μη βρεθούν μερικοί επιχειρηματίες (με καλή καρδιά, εννοείται…) να αγοράσουν τα δάνεια των κομμάτων; Ψυχικό θα κάνουν.