Πίστευα ότι μια συντριπτική πλειονότητα μεταξύ των εργαζομένων θα γνώριζε επαρκώς πράγματα σημαντικά του επαγγελματικού βίου και, ακόμη περισσότερο, για εκείνα που επηρεάζουν αποφασιστικά τα γηρατειά. Χαρακτηριστική είναι η πεποίθηση των περισσοτέρων ήδη συνταξιούχων πως τα όσα τους δίνουν τα Ταμεία δεν ανταποκρίνονται σε όσα «έχουν πληρώσει». Ενώ κατά κανόνα δεν γνωρίζουμε καθόλου καλά το ασφαλιστικό σύστημα, είμαστε σίγουροι ότι το σύστημα δεν μας προστατεύει, δεν είναι ανταποδοτικό, δεν είναι δίκαιο, ιδιαίτερα σε ό,τι μας αφορά.
Σε γενικές γραμμές –και δεν είναι το μόνο θέμα– οι πιο πολλοί μεταξύ μας δεν διαθέτουν επάρκεια γνώσεων που θα επέτρεπε τον έλεγχο του συστήματος. Με αποτέλεσμα να επαφίεται κανείς σε όσα λένε οι συνδικαλιστές ή όσοι «ειδικοί» κάνουν παράλληλη… τηλεοπτική καριέρα. Ειδικότερα όταν πρόκειται για εξειδικευμένους δικηγόρους (που ισοδυναμούν με μεσαίες κάποτε και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις), ορισμένοι εκ των οποίων (ευτυχώς όχι όλοι!) επηρεάζουν τους υπουργούς και «βάζουν το χεράκι τους» στη νομοθεσία.
Γιατί όσο κι αν μπορεί να ακουστεί τραβηγμένο, η δημοσιονομική κρίση αρχικώς και η βαθύτερη κρίση παραγωγής των τελευταίων ετών έχουν μικρότερη συμμετοχή στα χάλια του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας από τις ευθύνες των πολιτικών προϊσταμένων του συστήματος.
Εξάλλου, δεν είναι καθόλου ακριβές να μιλάμε για σύστημα, αφού κανένα ενιαίο και ομοιόμορφο σύστημα δεν υπάρχει. Πρόκειται για ένα γαλαξία ρυθμίσεων, εξειδικευμένων για κάθε μικρό, μεσαίο και ορισμένα πραγματικά μεγάλα ταμεία, το καθένα με τα δικά του συστήματα υπολογισμού, τους δικούς του πόρους, αμέτρητους ξεχωριστούς υπαλλήλους, επικουρικά ταμεία με αποκλειστικότητα, κυρίως, καταδικά του προνόμια και ακόμη πιο δικούς του πληβείους μεταξύ των ασφαλισμένων του, ενεργών μελών και συνταξιούχων.
Ο κόσμος του συνταξιοδοτικού μας είναι από τους πιο σκοτεινούς που υπάρχουν. Εμείς, ως πλειονότητα ενδιαφερομένων, πολιτών, ασφαλισμένων, φορολογουμένων και συνταξιούχων, κάνουμε πως δεν βλέπουμε την κατάρρευση, τις αδικίες και την καταλήστευση των πόρων που έχουν απομείνει. Οι «ξένοι» τεχνοκράτες το έχουν πολύ καλά αντιληφθεί.
Οι συνεχείς οριζόντιες περικοπές όχι μόνον είναι άδικες, αλλά έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της πλήρους απαξίωσης του συστήματος. Τι έννοια έχει να πληρώνει κανείς τις αναλογικές κρατήσεις ή τις ρυθμισμένες καταβολές για να πάρει μια πετσοκομμένη σύνταξη; Χρειαζόμαστε μια θαρραλέα επανεκκίνηση και επομένως ένα νέο σύστημα, όπως αυτό που προτείνει η Επιτροπή για το Ασφαλιστικό. Να δείτε, όμως, που οι διαπλεκόμενοι του ασφαλιστικού δεν θα το επιτρέψουν. Οπως το απέτρεψαν μετά το 1992, το 1999, το 2002 και πάλι το 2010. Μέχρις ότου καταρρεύσει εντελώς!