Τα φιλμάκια που έφτιαξαν τα ιδιωτικά κανάλια για να πανηγυρίσουν την εικοσιπενταετή λειτουργία τους με την καμπάνια giatitv είναι καμωμένα με την ίδια λογική που κατασκευάζονται και τα «ρεπορτάζ δρόμου», «ρεπορτάζ λαϊκής», «ρεπορτάζ ουράς στην τράπεζα» κ.ο.κ. Με τη λογική της μονομέρειας. Της μεροληψίας. Στη μικρή οθόνη, που έχει αποδείξει ότι αρέσκεται στον αυτολιβανωτό, εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο χαρούμενα πρόσωπα που δηλώνουν τη λατρεία τους για τη μια ή την άλλη εκπομπή. Καμία επιφύλαξη. Κανένας δισταγμός. Ολοι είναι βέβαιοι. Κι όλοι θαυμάζουν. Ακριβώς όπως στα ρεπορτάζ δρόμου που τις μισές τουλάχιστον φορές οργανώνονται με βάση το δόγμα «λήψις του ζητουμένου»: ν’ ακουστούν όσοι είναι της «σωστής γραμμής», όπου σωστή η δική μας. Κι αν είναι ζωντανό το ρεπορτάζ κι όχι κονσέρβα, και τύχει να ξεφύγει κάποιος ανάποδος στο προαποφασισμένο στόρι, φραπ, πέφτει μαχαιριά από το στούντιο και ο ρεπόρτερ απομακρύνεται αμήχανος από τον ανεπιθύμητο μάρτυρα, για να μην πω ντροπιασμένος. Στο ένα τέταρτο του αιώνα που κρατάει η ιδιωτική τηλεόραση πολλά άλλαξαν – και εξαιτίας της.
Η αμεσότητα, το «εδώ-και-τώρα», είναι το μέγα πλεονέκτημα του ηλεκτρονικού Τύπου σε σύγκριση με τον γραπτό. Και το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, με παρατεταμένα νεοπλουτίστικη διάθεση. Τόσο που κατάντησε μειονέκτημά του. Γιατί για να υπηρετηθεί αυτή η αμεσότητα, η περιβόητη ζωντάνια, τα παραθυρόφιλα δελτία ειδήσεων αφέθηκαν να εκπέσουν στην παραγωγή καβγατζίδικου θορύβου (ο υποτιθέμενος διάλογος των πολιτικών). Ετσι, ενώ φαινόταν πως ανοίγει η βεντάλια της πολυφωνίας, στην πραγματικότητα έμενε κλειστή: Ποιες φωνές ν’ ακούσεις μέσα στον προκλητό θόρυβο, που φέρνει λέει μονάδες τηλεθέασης; Σοβαρό αρνητικό γνώρισμα είναι και η κατάχρηση της επωνυμίας και η αντιποίηση αρχής με όπλο την επωνυμία, την αναγνωρισιμότητα. Οι πλέον επώνυμοι εκ των επωνύμων λοιπόν έπαψαν πια να νοιάζονται και για τα προσχήματα, απολαμβάνοντας όλο και πιο κυνικά τον ρόλο μιας αυτοθεσμοθετούμενης τέταρτης εξουσίας που δεν λογοδοτεί σε κανέναν.
Δεν είναι μόνο αυτά βεβαίως η ιδιωτική τηλεόραση. Υπάρχουν, όπως πάντα, και οι εξαιρέσεις, Που δεν μπόρεσαν, ή δεν τους επιτράπηκε, να γίνουν ο κανόνας. Και δίχως μια κάποια αυτοκριτική, ίσως είναι πια αργά.