Ο Λάκης Λαζόπουλος υπό ποίαν ιδιότητα προσεκλήθη στη βραδιά με τον πρόεδρο Ολάντ στο Γκάζι; Ως εκπρόσωπος της Ελλάδας του πνεύματος; Ως γαλλόφωνος, μιας και η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που συμμετέχουν στο δίκτυο της γαλλοφωνίας; Ή ως χωρατατζής, εμβληματική φυσιογνωμία της χώρας μας επί κυβερνήσεως Τσίπρα, όπως ήταν η Μελίνα επί παπανδρεϊσμού; Ή, καλύτερα ακόμη, όπως ήταν η Μπαρντό για τον Ντε Γκωλ. Ο,τι και να ’ναι, υποθέτω ότι ο κ. Ολάντ θα χάρηκε πολύ για τη γνωριμία και θα απήλαυσε την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαν οι δύο άνδρες για τις σχέσεις του ελληνικού με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον Πλάτωνα, τον Σατωβριάνδο και τον Προυστ.
Il est resté sur sa faim, που λένε και οι Γάλλοι, κοινώς δεν πρόλαβε να χορτάσει ο πρόεδρος Ολάντ τις γνώσεις και το πνευματικό εύρος του μελίρυτου Ελληνα διανοητή. Αναγκάστηκαν να διακόψουν αφού το πρόγραμμα περιελάμβανε στη συνέχεια γαλλικό τραγούδι. Λογικό είναι. Γάλλος ήταν ο προσκεκλημένος, τι θα τον έβαζαν να ακούσει; Λορελάι; Θα σκέφτηκαν, υποθέτω, εν τη διπλωματική τους σοφία πως για να κάνουν τον ξενιτεμένο πρόεδρο να αισθανθεί σαν στο σπίτι του ας του παίξουν λίγη Πιάφ που θα τη νοστάλγησε έπειτα από 24 ολόκληρες ώρες απουσίας από την πατρίδα. Πώς κάποτε πήγαιναν οι Ελληνες στο Παρίσι και το πρώτο βράδυ έψαχναν ελληνικό εστιατόριο για να φάνε κάνα καλοψημένο κοψίδι κι όχι αυτά τα ωμά τα γαλλικά;
Κατά τα λοιπά το εορταστικό διήμερο κύλησε ήσυχα, χωρίς απρόοπτα, αν εξαιρέσουμε τον κατακλυσμό, το κυκλοφοριακό χάος στην Αθήνα και τις νευρικές αντιδράσεις που προκαλούν στον κ. Τσίπρα οι Εθνικοί Υμνοι. Είτε βάζει τα χέρια του εκεί που τα βάζεις όταν επείγεσαι να πας προς νερού σου είτε με το που ακούει τη Μασσαλιώτιδα αρχίζει και κουνιέται πέρα δώθε σαν να του κρύβει τη θέα ο μπροστινός του. Αρχή άνδρα δείκνυσι θα μου πείτε κι όταν είσαι αριστερός, ριζοσπάστης και ανεξάρτητο πνεύμα καμία κυβέρνηση δεν θα σε αναγκάσει να σταθείς προσοχή, ούτε καν η δική σου.
Τι θα ήταν η Γαλλία και η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα και τα φώτα του πολιτισμού της, αναρωτήθηκε ο πρόεδρος Ολάντ; Είναι πολύ απλό. Και η Γαλλία και η Ευρώπη θα ήσαν σαν την Ελλάδα, η οποία για να τους τα δώσει τα έχασε η ίδια. Ούτε έναν ξένο ηγέτη δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε χωρίς να τον διασκεδάσουμε με τον ευτράπελο επαρχιωτισμό μας.