Μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται είναι μια οικονομία που ασφυκτιά. Την ασφυξία στην οικονομία την προκαλούν οι περισσότεροι φόροι και τα λιγότερα δάνεια. Αυτό όμως που οδηγεί σε αργό θάνατο την ελληνική οικονομία είναι το σύστημα των φόρων. Ιδιαίτερα μετά το 2008. Στο δεύτερο μισό εκείνης της χρονιάς η οικονομία μπήκε σε ύφεση. Η πτώση έγινε χειρότερη το 2009. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση έριξε το δικό της βάρος στην ελληνική δημοσιονομική ανισορροπία. Οι τεχνητές αναπνοές που παρείχαν τα συνεχώς μεγαλύτερα δάνεια προς το κράτος, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές σταμάτησαν.
Ταυτοχρόνως κατέρρευσαν και οι φόροι. Τα συνολικά έσοδα του κράτους, μαζί και οι ασφαλιστικές εισφορές, έμειναν στα 92 δισ., το 2009, δηλαδή στο 38,7% του ΑΕΠ αντί των 98,5 δισ. και 41% του ΑΕΠ, του αμέσως προηγούμενου έτους. Η παγκόσμια κρίση ταξίδεψε παντού, εισπήδησε στην Ευρωζώνη, ήρθε και στη χώρα μας. Ολες οι χώρες υπέστησαν ζημιές. Η δική μας κατέρρευσε. Σε ελάχιστο χρόνο, χάθηκε παντελώς η εμπιστοσύνη στην οικονομία.
Η προϊούσα ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος έκανε, τότε, τη χειρότερη στιγμή, την πιο καταστροφική της εμφάνιση. Αντί να λάβει δραστικά μέτρα στο σημείο του σώματος της οικονομίας που είχε αρχικώς προσβληθεί από την ασθένεια, στον κρατικό τομέα και στους υπερχρεωμένους πολίτες κι επιχειρήσεις, έβαλε περισσότερους φόρους. Ταυτοχρόνως, διατήρησε προνόμια ομάδων πολιτών και προστάτευσε όσους προσποιήθηκαν αδυναμία πληρωμών. Με αποτέλεσμα να εξακοντισθούν οι φόροι και οι υποχρεώσεις των συνεπών φορολογουμένων και δανειοληπτών.
Από την άλλη, ενώ χάθηκαν τα έσοδα, οι δαπάνες μεγάλωσαν στα 128,3 δισ. το 2009 (από 122,4 δισ. το 2008), έφθασαν δηλαδή στο 52% του ΑΕΠ.
Αυτό που έπρεπε να γίνει τότε ήταν να περικοπούν απότομα, «με το μαχαίρι», οι κρατικές δαπάνες και να κυνηγηθεί, manu militari που λέει ο λόγος, η φοροδιαφυγή. Αντί να κάνουν αυτό, συντήρησαν τις δαπάνες και αύξησαν τους φόρους. Στα τρία πρώτα χρόνια οι δαπάνες ξεπέρασαν τα έσοδα κατά 20 δισ., τα οποία μας δάνεισαν, μαζί με τα υπόλοιπα οι εταίροι.
Από τον Ιανουάριο, η χώρα κυβερνάται από την μόνη πολιτική ομάδα που πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να δαπανά ένα ποσό που ορίζεται με «πολιτικά κριτήρια», κάπου μεταξύ 43% και 45% του ΑΕΠ. Με τα σημερινά δεδομένα, η κυβέρνηση Τσίπρα θα ήθελε να έχει στα ταμεία της 90 δισ., τουλάχιστον, ώστε να ικανοποιήσει ένα σημαντικό μέρος των «υποσχέσεων».
Αυτό είναι αδύνατον να συμβεί, για πολιτικούς λόγους. Οι κ. Τσίπρας και Καμμένος διαβεβαίωσαν οπαδούς και ψηφοφόρους τους ότι θα τους γλιτώσουν από τις οφειλές τους: προς το κράτος και τις τράπεζες. Τα μη εξυπηρετούμενα χρέη προς το κράτος, τα ταμεία και τις τράπεζες μεγάλωσαν εκθετικά. Είναι πολιτικώς αδύνατον για την πλειοψηφία να πείσει τους ψηφοφόρους της να πληρώσουν όλα όσα χρωστούν. Εξίσου δύσκολο είναι να υποχρεώσουν όσους πλήρωναν τακτικά, να πληρώσουν ακόμη περισσότερο. Είναι πολύ ευκολότερο από όσο πιστεύουν κάποιοι, το 40% του δημοψηφίσματος να αυξηθεί απειλητικά για την κυβέρνηση Τσίπρα, αν προσπαθήσουν να αυξήσουν τους συντελεστές φορολόγησης. Ακόμη και υπό την πρόφαση της φοροδιαφυγής.
Σύντομα ο κ. Τσίπρας θα υποχρεωθεί να αναθεωρήσει το δανειακό πρόγραμμα, ώστε να καλύψει τα κρατικά ελλείμματα. Οπως ακριβώς περιμένουν όσοι πιστεύουν ότι το τέρας του Grexit παραμένει πάντα «ζωντανό». Οι κυβερνήσεις πέφτουν είτε από τους άγριους φόρους, είτε από την επιθετική λιτότητα. Η ομάδα Τσίπρα είναι ήδη αντιμέτωπη με τη διπλή αυτή απειλή. Οφείλει να παραδεχτεί ότι… πήγε γυρεύοντας!