Η συζήτηση για τις τράπεζες οφείλει να μεταφερθεί στο πραγματικό πεδίο της οικονομίας όπου και μόνον μπορεί να κριθεί η πέμπτη στη σειρά ανακεφαλαιοποίηση. Δυστυχώς (και) στο ζήτημα των τραπεζών τρυπώνουν συγκεχυμένες αντιλήψεις τόσο για τις αιτίες που προκαλούν τις ανακεφαλαιοποιήσεις, όσο και για τις επιπτώσεις που έχουν τελικώς στην οικονομία. Ο υπουργός Οικονομίας, για παράδειγμα, μιλώντας στη Βουλή έβαλε στο ίδιο καλάθι δύο διαφορετικά μεγέθη, διαπράττοντας το στοιχειώδες λάθος του να αθροίζει «μήλα με πορτοκάλια». Κάπως έτσι, ο κ. Σταθάκης πρόσθεσε στα 25 δισ. της προπροηγούμενης ανακεφαλαιοποίησης, αυτής που προκάλεσε το «κούρεμα» των ομολόγων του 2012, άλλα 13,5 δισ. που δόθηκαν όμως «για την ενσωμάτωση των προβληματικών» τραπεζών, δηλαδή κυρίως την κάλυψη ζημιών της Αγροτικής Τράπεζας.
Πλην όμως, οι ζημίες είναι οριστικές και μόνον μικρό μέρος τους θα ανακτηθεί, όπως δείχνει η παράλογα σπάταλη επαναλειτουργία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης αλλά και η εκ των πραγμάτων «σεισάχθεια» του μεγαλύτερου μέρους χρεών των αγροτών. Αντιθέτως, η κεφαλαιακή ενίσχυση των συστημικών τραπεζών θα μπορούσε άριστα να ανακτηθεί, εφόσον οι κυβερνήσεις έπρατταν όσα απαιτεί η ανάρρωση της οικονομίας. Πράγματι, η αξία της δημόσιας συμμετοχής στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών είχε πλησιάσει τα 20 δισ. ευρώ μέχρις ότου η επάνοδος του λαϊκισμού άρχισε να επηρεάζει αρνητικά την αξία της. Τη μεγάλη ζημία προκάλεσε η κυβέρνηση Τσίπρα στο καταστροφικό επτάμηνο της «διαπραγμάτευσης», στη διάρκεια της οποίας τα χρήματα εκείνης της ανακεφαλαιοποίησης έγιναν… καπνός, αφού η αξία τους έπεσε στα 3 δισ. ευρώ!
Εκ παραλλήλου, χάθηκαν για μια ακόμη φορά τα χρήματα των ιδιωτών μετόχων, μικρών και μεγαλύτερων. Μαζί τους «κάηκαν» και τα 8,8 δισ. που είχαν βάλει οι ιδιώτες μέτοχοι στα μέσα του 2014, χωρίς τότε να βάλει κάτι το Δημόσιο.
Επομένως, η τρέχουσα ανακεφαλαιοποίηση κατέστη υποχρεωτική επειδή η πολιτική της Α΄ κυβέρνησης Τσίπρα έφαγε τα χρήματα του αναλογούντος δανείου που φορτώθηκαν οι φορολογούμενοι το 2012 στα πλαίσια του δεύτερου μνημονιακού δανεισμού. Απ’ αυτή την άποψη, όσοι πολίτες «σταύρωσαν» τους πολιτικούς που υποσχέθηκαν ότι θα τους χαρίσουν τα δάνειά τους, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ο τρόπος που πολιτεύθηκαν αυτοί ακριβώς οι πολιτικοί που μας οδηγεί σήμερα σε ένα ακόμη κρατικής ιδιοκτησίας και κομματικής εκτέλεσης δανειακό «φέσι».
Το ερώτημα είναι αν θα χαθούν και όσα θα πάνε αυτή τη φορά στην ανακεφαλαιοποίηση. Την απάντηση θα δώσει η πορεία της οικονομίας: αν δεν ανασηκωθεί στους αμέσως επόμενους μήνες, στον επόμενο έλεγχο θα χρειαστούν κι άλλα πρόσθετα κεφάλαια. Φαύλος κύκλος!