Ρεαλπολιτίκ ή κυνισμός;

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ασκητική αγέλαστη φιγούρα του πρόσφυγα με το μπορντό πουλόβερ, που αναχωρεί για μετεγκατάσταση στο Λουξεμβούργο, σχεδόν βάζει στη θέση του τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει τη γνωστή έκφραση άγαρμπης σχολικής καζούρας. Το στιγμιότυπο δεν είναι τόσο κιτς όσο οι κοινές πόζες με τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς μπροστά από την κακοτυπωμένη φωτογραφία-πόστερ των γιαγιάδων της Μυτιλήνης, του Λευτέρη Παρτσάλη. Απηχεί όμως με εύγλωττο τρόπο πώς ο Ελληνας πρωθυπουργός επιχείρησε εκ νέου χθες να αποσπάσει ανταλλάγματα (κόκκινα δάνεια, ΦΠΑ στα νησιά κ.λπ.), προσφέροντας ανέξοδο ανθρωπισμό και καυτηριάζοντας ταυτόχρονα την Ευρώπη, την ίδια Ευρώπη από την οποία απαιτεί παραχωρήσεις. Ο κυνισμός ενδύεται τον μανδύα της Ρεαλπολιτίκ.

Ενα διαδραστικό βίντεο, που δημοσιοποίησε το βρετανικό Channel 4, με τίτλο «Δύο δισεκατομμύρια μίλια», επιτρέπει στους χρήστες να ακολουθήσουν τα βήματα των προσφύγων και να βιώσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην πορεία προς τις χώρες της βορειοδυτικής Ευρώπης. Η ιστορία, που καθοδηγείται από τους δυνάμει «παίκτες» της εφαρμογής, αποκαλύπτει την πραγματικότητα της μεταναστευτικής εμπειρίας, καθώς οι άνθρωποι αυτοί δραπετεύουν από τον τρόμο και τον πόλεμο. Αφετηρίες έξι διαφορετικές πόλεις: μία στο Ιράκ, τρεις στη Συρία και από μία στη Σομαλία και την Ερυθραία. Γερμανοί βουλευτές είχαν διαφορετική εμπειρία προσομοίωσης. Μπήκαν σε φουσκωτή λέμβο και διέσχισαν τον μάλλον ήρεμο ποταμό Σπρέε του Βερολίνου για μερικές ώρες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς να μπορούν καλά καλά να κουνηθούν και να αναπνεύσουν. Φυσικά το ταξίδι αυτό ουδεμία σχέση έχει με αυτό που κάνουν καθημερινά εκατοντάδες πρόσφυγες από την Τουρκία με προορισμό κάποιο ελληνικό νησί, συνήθως τη Λέσβο. Δείχνει όμως μια ελάχιστη προσπάθεια των πολιτικών αυτών να συμπάσχουν, να μπουν στη θέση των προσφύγων, να κατανοήσουν την απόγνωση και την οδύνη.

Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά τέτοιου είδους οδοιπορικά που έχω διαβάσει εσχάτως, του Νίκολας Σμιντλ στο New Yorker, με τίτλο «Δέκα σύνορα» (“Ten borders”), ένας νεαρός πρόσφυγας από τη Συρία, ο 22χρονος φοιτητής Νομικής Γκάιθ, αφηγείται την άφιξή του στη Μυτιλήνη. «Οταν ρώτησαν έναν αξιωματούχο αν μπορούν να εγγραφούν κάπου, εκείνος φώναξε: “Πηγαίνετε πίσω στην Τουρκία! Γιατί ήρθατε στη χώρα μας; Γιατί θέλετε εσείς οι μουσουλμάνοι να έρθετε στην Ευρώπη; Οι χριστιανοί δεν σας συμπαθούν”… Ορισμένοι αυτοκινητιστές όμως μοίραζαν μπουκάλια με νερό. Μια ηλικιωμένη γυναίκα τούς έδωσε βερίκοκα που μάζεψε από δέντρο στην αυλή της. Σε μερικές μέρες η Ελλάδα που έχει συγκεντρώσει ένα τεράστιο εθνικό χρέος επρόκειτο να διοργανώσει δημοψήφισμα για την υιοθέτηση νέων μέτρων λιτότητας. “Περνούσαν τη δική τους κρίση, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν καλοί μαζί μας”, θυμάται ο Γκάιθ». Καμιά φορά η ευαισθησία έρχεται από τα κάτω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή