Περιμένατε μήπως ότι θα συγκινούσε την τρομερή ΠΝΟ η αναστάτωση που προκάλεσε η απεργία της στη Μυτιλήνη; Φαντάζομαι, όχι. Γνώριζαν οι κύριοι της ΠΝΟ, όπως όλοι μας, την κατάσταση στην πρωτεύουσα της νήσου που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση από το κύμα των προσφύγων. Είτε αδιαφόρησαν, όμως, είτε έκριναν ότι η πίεση που θα έφερνε η απεργία στην κοινωνία της Μυτιλήνης, καθώς θα εμπόδιζε τη μετακίνηση προσφύγων από το νησί, συνέφερε τον σκοπό της απεργίας. Μάλλον προς τη δεύτερη εξήγηση τείνω, διότι, αφού πληροφορήθηκαν την επιδείνωση της κατάστασης στη Μυτιλήνη, δεν φρόντισαν να κάνουν μια εξαίρεση ούτε για χάρη των κατοίκων ούτε για χάρη των ταλαίπωρων προσφύγων. Ετσι είναι, αγαπητοί αναγνώστες. Σε τι διαφέρει ο κάθε Μυτιληνιός από τον κάθε πρόσφυγα; Ανθρωποι και οι δύο, συνεπώς κάνουν εξίσου για όμηροι. Οι συνδικαλιστές, ας μην ξεχνάμε, είναι προοδευτικοί και οι προοδευτικοί δεν κάνουν διακρίσεις. Ολοι οι όμηροι, γι’ αυτούς, είναι το ίδιο.
Η τακτική της ΠΝΟ, αλλά και των πάσης φύσεως οργανωμένων αγωνιστών εδώ και πολλά χρόνια, είναι πρωτόγονα απλή: δεν μπορώ να μεταφέρω την πίεση κατευθείαν στην εξουσία, άρα τη φορτώνω σε όσο το δυνατόν περισσότερους και, κατά προτίμηση, αθώους, ώστε να μεταφέρουν εκείνοι την πίεση προς την εξουσία. (Παρεμπιπτόντως, φαντάζομαι ότι η δραστικότητα της μεθόδου συνέβαλε κάπως και στην υποχώρηση του όγκου των διαδηλώσεων. Διότι, γιατί να χρειάζεται να παρελάσουν μπροστά από τη Βουλή 5.000 άνθρωποι, όταν, λ.χ., αρκούν 150 για να διακόψουν την κυκλοφορία και να κάνουν μεγαλύτερο εφέ;) Εν πάση περιπτώσει, η μέθοδος αυτή είναι μια μορφή εκβιασμού, γίνεται πολλά χρόνια και, τώρα πια, δεν αποδίδει τίποτε. Τα μεν θύματα της ταλαιπωρίας συνήθισαν τη μοίρα τους και την υφίστανται, οι δε πολιτικοί διεύρυναν αναλόγως τα όρια της αναισθησίας τους, ενώ οι συνδικαλιστές εξακολουθούν την ίδια στείρα τακτική, ίσως και αυτοί από συνήθεια.
Πώς χαρακτηρίζεται ο συγκεκριμένος «τρόπος πάλης», όπως θα έλεγε ένας προοδευτικός, αφήνω να το κρίνει ο καθένας. Θα επισημάνω, όμως, τις ομοιότητές του με την τακτική που είδαμε χθες να ακολουθεί η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους. Οταν ο πρωθυπουργός συνδέει ευθέως τη διαχείριση των προσφύγων από το ελληνικό κράτος με την προοπτική χαλάρωσης των απαιτήσεων του νέου μνημονίου, κάνει ό,τι ακριβώς και η ΠΝΟ. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, τους πρόσφυγες ως μέσον πίεσης –ως ομήρους δηλαδή– υπέρ του δικού της συμφέροντος. Το ότι ντύνει ευπρεπώς τον εκβιασμό με γλυκερές φράσεις, του τύπου «εμείς θα κάνουμε το καθήκον μας και θα δημιουργήσουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις ώστε αυτοί οι άνθρωποι να έχουν στέγη έστω και προσωρινή», δεν αλλάζει την ουσία του εκβιασμού ούτε τον ρόλο των προσφύγων ως ομήρων.
Αφήνω κατά μέρος τις κρίσεις για το ηθικό περιεχόμενο της διασύνδεσης προσφυγικού και μνημονίου, για να περιοριστώ σε μία επισήμανση: οι συνδικαλιστές (των ισχυρών συντεχνιών ιδίως) χρησιμοποιούν ως ομήρους τους πολίτες, ενώ η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως όμηρο την αξιοπρέπεια της χώρας ή, μάλλον, ό,τι της απέμεινε από αυτό. Αλλη μία όψη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς…
Η ΝΕΠ του G.G.
Αλαλα τα χείλη των ασεβών! Την περασμένη Κυριακή, ο Α. G.G. Κώστας μάς αποκάλυψε (όχι μόνος, μαζί με τη γενιά του, φυσικά – αλλά δεν μου χώραγε στον τίτλο παραπάνω…) τη Νέα Εξωτερική Πολιτική του για τη χώρα ή, χάριν συντομίας, ΝΕΠ, σε δέκα παραγράφους.
Στην πρώτη παράγραφο, εξηγεί γιατί χρειαζόμαστε τη ΝΕΠ. Στη δεύτερη, περιγράφει το πεδίο άσκησης της ΝΕΠ. Στην τρίτη, αναλύει τη σημασία που έχει η επιτυχία της Ελλάδος διά της ΝΕΠ, διότι η Ελλάδα μπορεί «να καταστεί παράδειγμα αλλαγής για όλη την Ευρώπη, η οποία δείχνει έντονα σημάδια κόπωσης». (Φοβερή αντίληψη έχει αυτό το παιδί!..) Προχωρούμε στην τέταρτη παράγραφο, όπου μας απαριθμεί τα πλεονεκτήματα της χώρας. Στην πέμπτη, αναγγέλλει ότι θα μας μιλήσει για τη ΝΕΠ. Επιτέλους, στην έκτη παράγραφο, σαν τον βλαχοδήμαρχο που τραβάει το σεντόνι και αποκαλύπτει τον ανδριάντα, μας την παρουσιάζει. Πέντε λέξεις είναι όλες κι όλες, αλλά –προσοχή– οι τέσσερις με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο: «Συνολικό Οραμα και Μακρόπνοη Στρατηγική». Αυτή είναι η ΝΕΠ του G.G. και, παραλίγο να το ξεχάσω, είναι και η καθιέρωση θέσης μόνιμου γενικού γραμματέα στον υπουργείο Εξωτερικών.
Πάμε στην εβδόμη παράγραφο. Εκεί μας λέει πώς θα γίνει η Ελλάδα με τη ΝΕΠ: «Φιλόδοξη, δυναμική, με αυτοπεποίθηση». (Και, να προσθέσω εγώ, με γοητεία. Διότι, αν έχεις όλα τα άλλα, αποκτάς και τη γοητεία…) Στην ογδόη, μας σκάει το μεγάλο μυστικό της ΝΕΠ, το κλειδί για την επιτυχία της: Πρόκειται για την «εθνική ομοψυχία», διότι η ΝΕΠ «πρέπει να γίνει πεποίθηση όλων των Ελλήνων». Τέλος, στην ενάτη, αποκαλύπτει μια άγνωστη διάσταση της ΝΕΠ με ιδιαίτερη σημασία: Οτι «ο δυναμικότερος παράγοντας ισχύος είναι η εικόνα μιας χώρας». (Τη δεκάτη την παραλείπω, διότι εκεί απλώς μας αποχαιρετά και μας ζητεί να τον ψηφίσουμε.)
Παρότι προσπάθησα να συμπυκνώσω τη σκέψη του G.G. όσο καλύτερα μπορούσα, φοβάμαι ότι ακόμη θα δυσκολεύεστε να την παρακολουθήσετε, λόγω της ειδικής ορολογίας. Να σας την κάνω λιανά, λοιπόν: μας λέει ο G.G. ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι να γίνουμε καλύτεροι, πιο έξυπνοι και πιο ικανοί. Διαφωνεί κανείς; Δεν νομίζω. Ωστόσο, διερωτώμαι γιατί χρειάστηκε δέκα παραγράφους και συνολικά 828 λέξεις για να αναπτύξει το τίποτα. Προφανώς, του περισσεύει χρόνος για χάσιμο…
Ο αιώνιος
Οι αγωνιστές του δημοκρατικού, «απροϋπόθετου» πανεπιστημίου έδιωξαν από τους σεπτούς χώρους του αρχαιοτέρου πανεπιστημιακού ιδρύματος της χώρας τους αξιολογητές. Παρ’ όλα αυτά, ένα από τα ζητήματα που πρόλαβαν να θέσουν οι τελευταίοι –άπαντες Ελληνες καθηγητές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού– ήταν αυτό των «αιωνίων» φοιτητών. Είμαι βέβαιος ότι ούτε που θα τους περνά από το μυαλό ότι, στη σημερινή Ελλάδα, ένας από αυτούς τους «αιώνιους» φοιτητές είναι υπουργός Παιδείας. Υπάρχει πιο προσβλητικός, αλλά και ταιριαστός, συμβολισμός για την κατάντια της δημόσιας εκπαίδευσης;