Στην άνοδο της Συγγρού, το οδόστρωμα άδειο, ενώ στο πεζοδρόμιο πλήθος περπατάει. Στο φανάρι του ΦΙΞ η ασπροκόκκινη ταινία της Τροχαίας δηλώνει ότι στο κέντρο γίνεται πορεία. Στην κάθοδο, εκατοντάδες στέκονται στις στάσεις περιμένοντας λεωφορεία και τρόλεϊ που δεν γνωρίζει κανείς πότε θα έρθουν. Οσοι περιμένουν, όσοι περπατούν είναι ανέκφραστοι. Σαν να έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους ότι σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα, στον έκτο χρόνο πτώχευσης, είναι υποχρεωμένοι να υπομένουν ταλαιπωρία χωρίς τέλος. Τα πρόσωπα της αγωνίας και της σιωπής τα βλέπουμε παντού πλέον. Στα μέσα μεταφοράς, στα μαγαζιά, στους χώρους εργασίας αντικρίζουμε το βλέμμα που λέει ότι αντέχει επειδή, ενώ έχει δει πολλά, περιμένει χειρότερα. Πρόσωπα παραίτησης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, κάποιοι επιμένουν να συμπεριφέρονται όπως πριν από την πτώση· σαν να βάλλουν εναντίον κάποιου ισχυρού εχθρού και όχι εναντίον ενός εξαντλημένου κράτους, σε βάρος ενός πληγωμένου όσο και ανεκτικού λαού. Στις στάσεις, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα είναι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, φοιτητές και μαθητές, ασθενείς και ταξιδιώτες. Οι περισσότεροι πρέπει να βρίσκονται κάπου σε κάποια συγκεκριμένη ώρα, λίγοι είναι αυτοί που απλώς κάνουν βόλτα. Και όταν όλα είναι ομαλά, η διέλευση του ολοένα και μικρότερου στόλου λεωφορείων είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να φταίει η τρισκατάρατη τρόικα για πολλά που άλλαξαν στη ζωή μας, μπορεί να φταίνε οι πολιτικοί που δεν απέτρεψαν την κρίση και μετά το μόνο που κατάφεραν ήταν να την επιμηκύνουν και να την επιδεινώσουν, αλλά πρέπει να αναρωτηθεί και κάθε επαγγελματική ομάδα, κάθε συνδικάτο, ο καθένας μας, τι έκανε για να αμβλύνει τον πόνο, να διευκολύνει τη ζωή συμπολιτών του.
Οι κινητοποιήσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Ελληνες, αλλά δείχνουν το αδιέξοδο της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας. Το παραμύθι ότι κάθε αυθαιρεσία καλύπτεται από τη δικαιολογία ότι αποσκοπεί στο καλό της κοινωνίας έπρεπε να είχε τελειώσει μέσα στα χρόνια της απότομης οικονομικής «προσαρμογής». Αλλά φαίνεται ότι στην πολιτική, στην παιδεία, στους δρόμους δεν έχει γίνει καμία προσαρμογή, οι οργανωμένες ομάδες μπορούν συνεχώς να επιβάλλουν τη βούλησή τους στο σύνολο χωρίς να λογαριάζουν το κόστος. Στην εξουσία βρίσκεται κόμμα που επένδυσε επιτυχώς στον ακτιβισμό και δεν έχει τη βούληση να αλλάξει, παρότι, ως κυβέρνηση, είναι πλέον ευθύνη του το συμφέρον του συνόλου. Μπροστά του βρίσκει ένα διογκούμενο κύμα διαμαρτυριών από κόμματα και ομάδες που ακολουθούν την ίδια τακτική. Οι πολίτες γνωρίζουν ότι όσα σχέδια κάνουν, αυτά θα ανατρέπονται συνεχώς από τα σχέδια άλλων.
Προκαλεί απορία η ανοχή που δείχνουν οι περισσότεροι και στις αστοχίες των μνημονίων και στην ταλαιπωρία της καθημερινότητας. Παλιότερα, ήταν αποδοχή του δικαιώματος στη διαμαρτυρία, τώρα μάλλον μαρτυρεί εξάντληση. Σε κάθε περίπτωση, οδηγεί σε παραίτηση από τη σκέψη και από τη συμμετοχή, στην απάθεια. Και όσο το κράτος αδυνατεί να προστατέψει το σύνολο, ο πολίτης –είτε επιβάτης σε λεωφορείο είτε πεζός είτε συνταξιούχος είτε στέλεχος πολιτικού κόμματος– θα βρίσκεται μόνος και απροστάτευτος απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία.