Για να λειτουργήσει η Δημοκρατία χρειάζεται ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Τη συναίνεση στον δημοκρατικό κανόνα. Αυτό, πέρα από το «η πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία κρίνει κι επικρίνει», λέει και το εξής απλό: καθείς έχει απεριόριστο δικαίωμα λόγου, αλλά οι πράξεις περιορίζονται από τα δικαιώματα τρίτων.
Αυτονόητα; Οχι σε μια χώρα που διάφοροι διαλαλούν ότι νόμος είναι το αυτοπροσδιορισμένο δίκιο κάποιων μειοψηφιών και ότι η νομιμότητα δεν παράγεται εντός του Κοινοβουλίου, αλλά στο πεζοδρόμιο, ότι ο λόγος μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα «δίκαιη οργή». Ο δημοκρατικός κανόνας δεν είναι επίσης αυτονόητος, όταν κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες, σαν τον κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη και την κ. Φώφη Γεννηματά, αποφαίνονται ότι, εκτός της φρικτής αυτουργίας του ξυλοδαρμού ενός βουλευτή, υπάρχει και η ηθική αυτουργία ενός τρίτου που είπε κάτι· ακόμη κι αν αυτό ήταν εξωφρενικό. Και δεν είναι αυτονόητο, σε μια χώρα που οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου –όσες διαφορές κι αν έχουν– δεν συνασπίζονται εναντίον του φιδιού, εναντίον δηλαδή των αρνητών της Δημοκρατίας. Ετσι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αντί σύμπηξης Δημοκρατικού μετώπου, παράγουν σωρηδόν πολιτικάντικες ανακοινώσεις για τις ευθύνες των μεν και των δε. Εν τω μεταξύ το φίδι κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Πώς μπορεί λοιπόν μια κοινωνία να λύσει σύνθετα προβλήματα, όταν δεν έχει συμφωνήσει στα αυτονόητα, δηλαδή στον δημοκρατικό τρόπο επίλυσης των προβλημάτων; Απλώς δεν μπορεί, κι αυτό πιστοποιείται από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που παρέμεινε στάσιμη μέσα στην κρίση. Σε όλες τις χώρες που είχαν μνημόνιο βρήκαν έναν τρόπο για να συνεννοηθούν για τα βασικά της οικονομίας, για το πώς θα ξεπεράσουν την κρίση. Γι’ αυτό και, κουτσά στραβά, το καταφέρνουν. Στην Ελλάδα δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε ούτε για τον τρόπο συνεννόησης. Δεν καταφέραμε ακόμη να συμφωνήσουμε ότι στον λόγο δεν απαντάμε με γιαούρτια, με αυγά και με γροθιές. Δεν συμφωνήσαμε καν ότι το δικαίωμα του λόγου είναι απεριόριστο· πώς το είπε ο καθηγητής της Νομικής Ανδρέας Λοβέρδος; «Αν έχει δικές του απόψεις, να τις κρατάει για τους φίλους του». Αλλιώς «εκτρέφει τον τραμπουκισμό», όπως είπε η πρόεδρός του κ. Φώφη Γεννηματά. Αφήστε δε που «βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα». Τόσο καλά, από ένα δημοκρατικό κόμμα που κάποτε ήταν Προοδευτικό.
Η έμπρακτη αμφισβήτηση του δημοκρατικού κανόνα, από πάσης φύσεως και παντός είδους μειοψηφίες, εξασφαλίζει τη στασιμότητα. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Πάντζας, που έκανε το θεατρικό του κομμάτι στον Πράσινο Λόφο της Λούτσας και απέτρεψε μαζί με τους δημάρχους την υλοποίηση δικαστικών αποφάσεων για την κατεδάφιση αυθαιρέτων, οι χουλιγκάνοι του Καποδιστριακού που κυνήγησαν με ζαρζαβατικά τους αξιολογητές και οι Χρυσαυγίτες που γρονθοκόπησαν τον κ. Γιώργο Κουμουτσάκο, μπορεί να διαφέρουν ως προς τις προθέσεις και τον τρόπο δράσης, αλλά έχουν κάτι κοινό: την άρνηση του δημοκρατικού κανόνα· την άρνηση του δικαιώματος της πλειοψηφίας (διά των οργάνων) να αποφασίζει· την άρνηση του δικαιώματος όλων να ομιλούν και το άδικο όσων βιαιοπραγούν.
Δυστυχώς ο δημόσιος διάλογος είχε πλημμυρίσει με «επαναστατικές» ανοησίες, σαν εκείνες που περιέφερε ο κ. Γιώργος Κατρούγκαλος και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το «θεμιτόν» ή έστω το «παραγωγικόν» της βίας. Ακούμε για «δυναμικές μειοψηφίες» που είναι «μπροστάρηδες του αγώνα», από ανθρώπους που έπρεπε να ξέρουν ότι η πιο «δυναμική μειοψηφία» είναι οι ανεγκέφαλοι της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό θα το πληρώσουμε.