Ολοένα και συχνότερα το τελευταίο διάστημα ανατρέχουμε στη φράση, που είπε στις αρχές του 1989, ο Κων. Καραμανλής: «Η χώρα έχει μεταβληθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο». Πρόσφατες αφορμές στην αναδρομή αυτή είναι η υπόθεση Πανούση, η γενική απεργία, που προσπάθησε να καπελώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον της… κυβερνήσεώς του και άλλα παρανοϊκά που συμβαίνουν. Κατά κανόνα, όμως, αποδίδουμε τη φρενοβλάβεια στους πολιτικούς, υπονοώντας πως αυτοί και μόνον χρειάζονται ζουρλομανδύα. Παραβλέπουμε το ουσιαστικότερο. Οτι τους πολιτικούς, που ασκούν (και σήμερα) την εξουσία, εμείς τους εκλέξαμε, εμείς τους αναθέσαμε τους ρόλους της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Δεν έπεσαν από τον ουρανό, ούτε εισέβαλαν στη Βουλή, δραπετεύοντας από κάποιο άσυλο. Αλλωστε, η ρήση του Κ.Κ. αναφέρεται σε χώρα-φρενοκομείο και όχι, απλώς, σε τρελοπολιτικούς. Είναι περιττόν να ανατρέξουμε στα προ 26ετίας γεγονότα, στα οποία βάσισε τη «διάγνωσή» του ο Κων. Καραμανλής. (Παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, «ανίερη συμμαχία» Δεξιάς-Αριστεράς, κ.λπ.). Ολα αυτά, όμως, δεν συνέβησαν υπό το καθεστώς κάποιας δικτατορίας, αλλά επ’ ονόματι της «λαϊκής κυριαρχίας». Καθ’ όλα νόμιμοι εκπρόσωποι του λαού (και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία) παρέπεμψαν τον Α.Π., οι ίδιοι συνασπίσθηκαν για να τον διαδεχθούν στην κυβέρνηση και με τη λαϊκή πλειοψηφία επανήλθε το 1993 στην εξουσία, αφού μεσολάβησε η «παρένθεση Μητσοτάκη».
Στις μέρες μας, η φρενοβλάβεια εξελίχθηκε και επικράτησε, με την ταχύτητα του φωτός. Μέσα σε επτά μήνες ψηφίσαμε την ίδια κυβέρνηση δύο φορές. Την πρώτη, για να σχίσει τα μνημόνια και τη δεύτερη για να εφαρμόσει ένα τρίτο (και κατά πολύ επαχθέστερο των δύο πρώτων). Το αριστερό μνημόνιο, το οποίο η ίδια διαπραγματεύθηκε και υπέγραψε. Μεσολάβησε, μάλιστα (στο δημοψήφισμα) και ένα «μεγαλειώδες όχι» του ελληνικού λαού, το οποίο η ίδια κυβέρνηση μετέβαλε σε ταπεινό ναι. Πράξη, την οποία… επιβραβεύσαμε, με τη δεύτερη εκλογική νίκη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Συνεπώς, γιατί οργιζόμαστε και καγχάζουμε, όταν προχθές τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα κατέβηκαν μαζί μας στα συλλαλητήρια, για να διαδηλώσουν εναντίον… της κυβερνητικής πολιτικής; Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Κυρίως, δε, από πού πηγάζει και από ποιους επικροτείται αυτό το «δικαίωμα στην τρέλα» των σήμερα κυβερνώντων; Παρεμπιπτόντως: Στις τελευταίες εκλογές βάλαμε στη Βουλή, «μετά μια 25ετία πολιτικών αγώνων» και το κόμμα του κ. Βασίλη Λεβέντη.
Πιθανώς, για να εξισορροπήσουμε και να περιορίσουμε την παράνοια, την οποία, ως ψηφοφόροι, αποδίδουμε στους πολιτικούς μας.
Από τους πολιτικούς της μεταπολεμικής περιόδου, ο μόνος τον οποίο ουδείς επέκρινε για λαϊκισμό, για φόβο έναντι του «πολιτικού κόστους», για μικροκομματική συμπεριφορά και για επιζήμιους, εθνικούς ή κοινωνικούς συμβιβασμούς, είναι ο προ 26ετίας «διαγνώστης» του απέραντου φρενοκομείου. Αυτή, δεν είναι προσωπική άποψη, αλλά ιστορική και επίσημα καταγεγραμμένη διαπίστωση. Συνεπώς, ο πολιτικός, στον οποίο επίσης ανήκει η φράση «προτιμώ να είμαι χρήσιμος, παρά ευχάριστος», είναι προφανές τι εννοούσε, με την παραπάνω ρήση. Ταυτίζοντας το απέραντο φρενοκομείο με τη χώρα και όχι με «παράφρονες πολιτικούς», απευθυνόταν πρωτίστως στον «κυρίαρχο λαό» και συνακόλουθα στους εκλεγμένους ταγούς του. Αυτούς, άλλωστε, εμείς οι ίδιοι ονομάζουμε «εκλεκτούς του λαού», «λαοπρόβλητους», «εκπρόσωπους του Εθνους» κ.λπ. Προς τι, λοιπόν η αναζήτηση ενός «λαϊκού εξιτηρίου», από το απέραντο φρενοκομείο;